Ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και ο ΟΗΕ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 07/04/2011

Του Βασίλη Πριμικήρη*



Στα σύνορα της Ευρώπης έχουμε και πάλι πόλεμο, άσχετα αν ορισμένοι με απύθμενη υποκρισία τον ονομάζουν « ανθρωπιστική επέμβαση». Στον πόλεμο αυτό δυστυχώς συμμετέχει και η Ελλάδα διαθέτοντας τα λιμάνια της, τα αεροδρόμια της και φυσικά τον εναέριο χώρο της.
Στη Λιβύη συνεχίζονται ασταμάτητα οι βομβαρδισμοί. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που ξεκίνησαν οι Γάλλοι, οι Βρετανοί και κλιμακώνουν σήμερα όλες οι ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας στο όνομα υποτίθεται της υπεράσπισης του άμαχου πληθυσμού όχι μόνο δεν σταμάτησε μια ανθρώπινη καταστροφή, έναν νέο βάρβαρο εμφύλιο πόλεμο, αλλά τον επέτειναν ακόμη περισσότερο.
Φυσικά, κανείς ορθολογικός και πολύ περισσότερο αριστερός και προοδευτικός άνθρωπος δεν μπορεί να υπερασπισθεί το καθεστώς Καντάφι ειδικότερα τα τελευταία δέκα χρόνια πορείας του. Όμως, θα ήταν τραγικό λάθος κάνοντας μηχανιστικές μεταφορές να μεταφέρουμε λαθεμένα, διαφορετικές πραγματικότητες από άλλες αραβικές χώρες όπου τον τελευταίο καιρό έχουμε λαϊκές εξεγέρσεις.
Τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα και όπως πάντα η πολιτική υποκρισία δια μέσου της αλόγιστης προπαγάνδας πολλές φορές περισσεύει προκειμένου να δικαιολογηθούν παράνομες και ύπουλες ενέργειες. Τέτοιες είναι οι ενέργειες που δια μέσω πυρός και σιδήρου προσπαθούν να επιβάλουν τα ΝΑΤΟϊκά κοράκια για να εκμεταλλευθούν τον φυσικό πλούτο χωρών και λαών.
Οι παλιές αποικιοκρατικές λογικές επίσης δεν έχουν εξαλειφθεί και με την πρώτη ευκαιρία έρχονται στην επιφάνεια από τις χώρες εκείνες που υποτίθεται ότι έχουν ανεβασμένο τον δείκτη του «πολιτικού πολιτισμού τους» και στην κυριολεξία «σφάζονται» για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Το θέμα, όμως, που πρέπει να απασχολήσει ιδιαίτερα όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους του κόσμου για την υπεράσπιση της ειρήνης και το διεθνές δίκαιο είναι άλλο. Είναι το τεκμήριο της νομιμότητας του ΟΗΕ να επιτρέπει με τη δική του σφραγίδα επεμβάσεις ιμπεριαλιστικές, που όχι μόνο δεν μπαίνουν σαν διαμεσολαβητής στις οποιεσδήποτε αντιμαχόμενες πλευρές, αλλά το αντίθετο στέκονται με τον πιο άγριο τρόπο στο πλευρό της μιας πλευράς, της πλευράς εκείνης και μόνο που εξασφαλίζει τα δικά τους συμφέροντα και το βασικότερο καταλύουν αυθαίρετα κάθε μορφή εθνικής ανεξαρτησίας της οποιασδήποτε χώρας.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια ο ΟΗΕ έχει καταντήσει όργανο νομιμοποίησης και δικαιολόγησης επεμβάσεων ιμπεριαλιστικών και νεοαποικιοκρατικών σε διάφορες περιοχές του κόσμου. Τα παραδείγματα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας το ’99 και γενικότερα των Βαλκανίων, του Αφγανιστάν και σήμερα της Λιβύης είναι πολύ χαρακτηριστικά. Οι ομοιότητες είναι πολλές.
Ως γνωστό από το 1945 υπάρχει το άρθρο 43 του 7ου κεφ. του Καταστατικού του ΟΗΕ όπου καθαρά αποδέχεται ότι όλα τα μέλη του προκειμένου να συμβάλουν στην διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας αναλαμβάνουν να θέτουν στην διάθεση του Συμβουλίου Ασφαλείας όποτε το ζητήσει με όρους ειδικών συμφωνιών ένοπλες δυνάμεις που θα παρεμβαίνουν αυτές και μόνο…. σε διάφορες επίμαχες περιοχές για να επιβάλουν την ειρήνη ( Κυανόκρανοι ).
Στην πραγματικότητα όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ο ΟΗΕ ποτέ δεν κατάφερε να έχει ένα δικό του αξιόμαχο στρατό επέμβασης για την επιβολή της ειρήνης σε αντιμαχόμενες πλευρές σε χώρες μέλη του. Ο ΟΗΕ δεν έκανε σχεδόν τίποτε όσες φορές είχαμε πραγματικές εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες, γιατί απλά πολλές ισχυρές χώρες αρνήθηκαν να δώσουν στρατεύματά τους στον οργανισμό να επέμβει. Οι ίδιες αυτές χώρες όμως δεν δίστασαν να δώσουν την πλήρη στήριξη τους στο ΝΑΤΟ για να κάνει τις δικές του επεμβάσεις εξασφαλίζοντας τα οικονομικά συμφέροντα των Αμερικάνων, των ιμπεριαλιστικών και νεοαποικιοκρατικών δυνάμεων της Ε.Ε και φυσικά των δικών τους.
Στην πρόσφατη περίπτωση της Λιβύης διαπιστώνουμε ξεκάθαρα ότι για μια φορά ακόμα ο ΟΗΕ δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ενώ, πρώτα, θα έπρεπε βάσει και των άρθρων 40-41 του 7ου κεφ. του Καταστατικού του να επιδιώξει μια οποιανδήποτε διαμεσολάβηση μεταξύ των καθεστωτικών και αντικαθεστωτικών στη Λιβύη για την επιβολή της ειρήνης, έκανε ακριβώς το αντίθετο. Μέσω του Συμβουλίου Ασφαλείας και με τη συνένοχη αποχή της Κίνας και της Ρωσίας ο ΟΗΕ, χωρίς καμία διπλωματική προσπάθεια για ειρήνη, έδωσε το πρόσχημα τους Γάλλους και τους Εγγλέζους στην πρώτη φάση και το ΝΑΤΟ στο σύνολό του, σήμερα, στην προώθηση του πολέμου, των βομβαρδισμών που όσο «επιλεκτικοί» κι αν είναι εξαφανίζουν ανθρώπινες ζωές κύρια από τον άμαχο πληθυσμό.
Τελείως έξω από τις αρχές και το καταστατικό του, ο ΟΗΕ γίνεται ένας μηχανισμός νομιμοποίησης της πιο άγριας επέμβασης ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ενάντια στην εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα μιας χώρας μέλους του.
Η κατάσταση στη Λιβύη σήμερα θυμίζει αρκετά το Κόσσοβο του χθες.
Ο ΟΗΕ μη έχοντας δικές του δυνάμεις χρησιμοποιείται για άλλους σκοπούς πέρα και έξω από τους σκοπούς για τους οποίους δημιουργήθηκε.
Ένας ΟΗΕ που χρησιμοποιεί θα μπορούσε να πει κανείς «ειδικούς ιδιωτικούς φρουρούς» για να επιβάλει την θέλησή του εκ των πραγμάτων είναι έρμαιο των «εταιρειών» που του παρέχουν τους ιδιωτικούς φρουρούς. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι όλοι σχεδόν οι επιθετικοί πόλεμοι των ΗΠΑ και των ΝΑΤΟϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων έγιναν με την έγκριση ή την ανοχή του ΟΗΕ. Η επανεξέταση του ρόλου του ΟΗΕ σήμερα είναι θέμα μέγιστης σημασίας στην μάχη υπεράσπισης της παγκόσμιας ειρήνης.