ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Έξυπνοι άνθρωποι οι δεσποτάδες, αδέρφια. Μανούλες στη στρατηγική και την τακική. Αντί να βγουν με τις αγιαστούρες και τις πατερίτσες στους δρόμους για τα φορολογικά τους και τις προσλήψεις εκκλησιαστικών υπαλλήλων, προτίμησαν να κάνουν ένα βήμα πί σω στο έλασσον θέμα της αύξησης από ένα τοις χιλίοις σε τρία τοις χιλίοις του Ειδικού Τέλους Ακίνητης Περιουσίας (και πώς να μην έκαναν σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και την ώρα που πληρώνουν όλοι) αφήνοντας τα παζάρια και τα αλισβερίσια για το μείζον ζήτημα της περιουσίας, όπου θα γίνει και το μεγάλο παιχνίδι μεταξύ Ιερώ νυμου και Παπανδρέου.

Άλλωστε συμφωνήθηκε και εκκρεμεί συνάντηση του πρωθυπουργού με τον αρχιεπίσκοπο, ο οποίος δεν θα πάει μόνος του στο ραντεβού, αλλά θα συνοδεύεται και από πέντε μέλη της Ιεράς Συνόδου. Όσο για το θέμα των προσλήψεων υπαλλήλων των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου της Εκκλησίας της Ελλάδος, καλά θα κά νει ο Ραγκούσης να μη θριαμβολογεί, όπως έκανε στον Κοινοβουλευτικό Το μέα Εργασίας του ΠΑΣΟΚ, διότι θα διαψευστεί και θα του ζητήσουν λογαριασμό οι πράσινοι συνάδελφοί του.

Το προχθεσινό ανακοι νωθέν της Ιεράς Συνόδου είναι σαφές: Ναι στον έλεγχο νομιμότητας του ΑΣΕΠ (που έτσι κι αλλιώς γινόταν), αλλά με τις πρόνοιες του άρθρου 42 του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας, ο οποίος, ως γνωστόν, είναι και αυξημένης ισχύος και δεν καταργείται από έναν άλλο απλό νόμο. Και όσοι αμφιβάλλουν γι’ αυτά που λέμε, ας ρίξουν μια μα τιά στην Ιστορία και θα καταλάβουν τι σημαίνει δεσποτικό χαμόγελο και την ίδια ώρα «διολίσθη ση διά του πριονίσματος», τέχνη στην οποία οι ημέτεροι ρασοφόροι είναι μανούλες.

Επί της ουσίας τώρα, για να δούμε τι θα βγά λουν από το μπαγιόκο τους (το κομπόδεμα, για τους νεότερους) οι δεσποτάδες. Συγκεντρωτικά στοιχεία δεν υπάρχουν, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί. Μόνο από ξεχωριστές πηγές μπορούμε να τα μαζέψουμε και χοντρικά να τα υπολογίσουμε συ νολικά σε 6.000.000 ευρουλάκια. Πάρτε χαρτί και καλαμάρι και δώστε βάση:

Μόνο η Εκκλησιαστική Κεντρική Υπηρεσία Οικονομικών (ΕΚΥΟ) με το ένα τοις χιλίοις πλή ρωσε ΕΤΑΚ στην εφορία 700.000 ευρώ. Τώρα με το τρία τοις χιλίοις θα πρέπει να ακουμπήσουν 2.100.000 καθαγιασμένα, άμωμα και άσπιλα ευρώπουλα.

Θέλετε να πάμε στις Μητροπόλεις που θα πλη ρώσουν ξεχωριστό ΕΤΑΚ; Σημειώστε ορισμένα παραδείγματα (σε παρένθεση τα λεφτά που πλή ρωσαν με το ένα τοις χιλίοις):

u Εν αρχή ην ορισμένες από τις λεγόμενες πλού σιες Μητροπόλεις, όπως: Ιωαννίνων 360.000 (120.000), Καλαβρύτων και Αιγιαλείας 210.000 (70.000), Σύρου, Τήνου, Άνδρου, Μυκόνου κ.λπ. (άμα αναφέρουμε όλα τα νησιά που εξουσι άζει αυτή η Μητρόπολη θα θέλουμε μισή σελίδα, αδέρφια) 372.000 (124.000).

u Έρχονται μετά οι «μικρομεσαίες» αλλά και οι φτωχές (οι τελευταίες δεν έχουν αξιοποιήσιμα ακίνητα, σαν να λέμε οι ακτήμονες της Εκκλησίας), όπως: Ηλεί ας 135.000 (45.000), Ύδρας 120.000 (40.000), Κερ κύρας 60.000 (20.000), Σερρών 75.000 (25.000), Αλεξανδρουπόλεως 123.000 (41.000), Πειραιώς 60.000 (20.000), Χίου 45.000 (15.000), Άρτης 43.500 (14.500), Δράμας 9.000 (3.000).

Πάντως, ό,τι και να γίνει, αδέρφια, σ’ αυτό τον τόσο ενδιαφέροντα διάλογο που θα αρχίσει με τις καλύτερες των προθέσεων (τουλάχιστον αυτό λένε στο Μαξίμου και τη Μο νή Πετράκη), να θυμάστε όλοι, πιστεύοντες και μη, πως, όπως λέει και το τραγούδι του Σταύρου Τζουανάκου και της Ευτυχίας Παπαγιαννοπού λου, «υπάρχει και Θεός που βλέπει από ψηλά και ένα ένα στο τεφτέρι του τα γράφει». Και, όπως είναι γνωστό, το τεφτέρι σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο το κρατάνε οι επί Γης εκπρόσωποί του!..

Ο δημιουργικός κύκλος του συγγραφέα, ηθοποιού, σκηνοθέτη και στιχουργού, Νότη Περγιάλη, έκλεισε στα 89 του χρόνια. Ο πολυσχιδής καλλιτέχνης «έφυγε» χθες και κηδεύτηκε σήμερα στις 13.00 στο Κοιμητήριο Αγίων Θεοδώρων Κορινθίας.

Σύντομο βιογραφικό

Γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου του 1920 στα Ανώγεια της Λακωνίας, σπούδασε στο Θεατρικό Σπουδαστήριο του Βασίλη Ρώτα και από το 1948 άρχισε να εργάζεται στο θέατρο, τον κινηματογράφο και το ραδιόφωνο. Το πρώτο του έργο «Ο πόνος γεννάει θεούς» βραβεύτηκε στον Καλοκαιρίνειο διαγωνισμό του 1948. Στη συνέχεια έγραψε τα: «Νυφιάτικο τραγούδι», «Το κορίτσι με το κορδελάκι», «Το χρυσό χάπι», «Αντιγόνη της Κατοχής», «Η γειτονιά του Τσέχωφ», «Μαγική πόλη», «Άνοιξε την πόρτα», «Το άλογο του Θανάση». Επίσης, ο Περγιάλης διασκεύασε μαζί με τον Γεράσιμο Σταύρου το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» για το θέατρο και την τηλεόραση, και συμμετείχε σε ταινίες όπως: «Το κορίτσι με τα μαύρα», «Το ταξίδι», «Ηλέκτρα», «Τα κόκκινα φανάρια», «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», «Η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά», «Οι βάσεις και η Βασούλα», «Τρελός και πάσης Ελλάδος» κ.α. Έχει τιμηθεί με το Χρυσό Μετάλλιο της Ιερής Πόλεως του Μεσολογγίου, το Βραβείο των Κριτικών των Εφημερίδων στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

SCHWEINEGRIPPE

Pharmaindustrie, Ärzte, Politiker und Medien verbreiten erfolgreich Impf-Panik: Erste Schlangen vor zentralen Impfstellen. Erste Opfer durch Pandemrix. Institute warten auf Nebenwirkungen durch Impfungen gegen Schweinegrippe.

Wenn's um das vermeintliche Wohl der Bevölkerung geht, dann klingeln bei der Pharma-Industrie die Kassen. Bund und Länder haben bereits Milliarden für Impfstoff ausgegeben. Nun muss der Cocktail nur noch in die Menschen gespritzt werden.

Ein gutes Geschäft für alle Beteiligten: Die Kosten für zweimaliges Impfen (Impfstoff, Logistik, Arzthonorar) liegen bei insgesamt 29 Euro, die von den Kassen getragen werden müssen. Die Schweinegrippe kommt also auch dem injizierenden Arzt zugute. Kein Wunder, dass viele Mediziner aggressiv für eine Impfung votieren. Und ein bisschen was fällt auch noch für die Logistik-Branche ab. Den schließlich muss das Giftgemisch ja auch transportiert werden.

Pikant: Auch die Politik hat ein vehementes Interesse, die Bevölkerung durchzuimfpen. Wird nämlich die bestellte Menge an Impfstoff nicht verbraucht, tragen die Gesundheitsministerien der Länder das finanzielle Risiko - denn der Impfstoff ist bereits bestellt, teils auch schon geliefert.

Auch die Medien verfehlen ihre Wirkung nicht. Todesangst durch Schweinegrippe erhöht die Quoten.

So wundert es nicht, dass an den zentralen Impfstellen in langen Schlangen Impfwillige geduldig auf den Stich in den Oberarm warten. So berichtet die Stadt Düsseldorf, dass im hiesigen Gesunheitsamt schon 2000 Opfer der Impfung harrten. Doch nach wenigen Stunden bekommt jeder die Injektion - es ist schließlich genug da.

In Düsseldorf ist auch erstmals in Deutschland eine lebensgefährliche Komplikation nach der Schweinegrippe-Impfung aufgetreten. Ein etwa 30-jähriger Mann erlitt nach der Impfung mit Pandemrix (Impfstoff mit Wirkverstärker) einen anaphylaktischen Schock, wie der Düsseldorfer Arzt Christian Wittig der Nachrichtenagentur AP bestätigte.

Glücklicherweise befand sich der Mann noch in der Arztpraxis und konnte sofort notfallmäßig betreut werden. «Bei einem anaphylaktischen Schock hat man ein Zeitfenster von 90 Sekunden, um zu reagieren», betonte Wittig. Der Patient habe einen Kreislaufkollaps erlitten, sei aber noch ansprechbar gewesen. Nach der Behandlung und einem zweistündigen Klinikaufenthalt war er wieder auf den Beinen.

Nach Angaben des Paul Ehrich Instituts (pro Impfung) sind in Schweden nach der Impfung mit Pandemrix fünf chronisch kranke Menschen gestorben. Allerdings, so das Institut, gebe keinen Beweis für einen ursächlichen Zusammenhang zwischen Tod und Impfung.

Das Paradoxe an der Angelegenheit aber ist, dass ausgerechnet Kranke und Schwache zuerst die Impfung empfohlen wird. Doch Impf-Skepsis wird immunisiert mit Impf-Propaganda.

Der nordrhein-westfälische Gesundheitsminister Karl-Josef Laumann befürchtet, «dass sich die Schweinegrippe noch weiter ausbreiten wird», wie er der «Rheinischen Post» sagte. «Aus diesem Grund hoffe ich, dass viele Menschen ihre bisher skeptische Haltung jetzt noch einmal überdenken und sich impfen lassen.»

Der Vizepräsident der Bundesärztekammer, Frank Ulrich Montgomery, rät aus «bevölkerungsmedizinischen Gründen» zur Impfung. «Unsere Chance, eine Viruserkrankung auszurotten, liegt darin, das Virus gar nicht zur Ausbreitung kommen zu lassen», sagte er der «Thüringer Allgemeinen».

Was der Bundesärztekammer-Präsident den Menschen rät, sehen offenbar seine untergebenen Kollegen eher skeptisch. Immer mehr Mediziner raten von der Impfung ab, lassen sich selbst auch nicht impfen. Das wiederum ruft einen anderen Berufsverband auf den Plan, der sich von einigen "schwarzen Schafen" nicht die Impf-PR vermiesen lassen will.

So kritisierte der Präsident des Berufsverbands Deutscher Internisten, Wolfgang Wesiack, seine Kollegen als schlechte Vorbilder: «Wenn sich die Ärzte nicht impfen lassen, kann man nicht erwarten, dass die Bevölkerung sich mehrheitlich impfen lässt», erklärte Wesiack in einer Pressemitteilung.

Gegen eine Massenimpfung ist weiterhin der Vorsitzende der Arzneimittelkommission der deutschen Ärzteschaft, Wolf-Dieter Ludwig. Ihm dränge sich der Verdacht auf, dass «sehr, sehr hysterisch» mit dieser Bedrohung umgegangen werde, sagte Ludwig am Dienstag im Deutschlandradio Kultur.

Sehr gespannt wartet derweil der Präsident des für Impfstoffe zuständigen Paul-Ehrlich-Instituts, Johannes Löwer, auf erste Nebenwirkungen durch die Massenimpfungen. Das Institut habe begonnen, regelmäßig alle neurologischen Kliniken anzuschreiben. So wolle man die Zahl von Erkrankungen an der Nervenlähmung Guillain-Barré-Syndrom erfahren. Die Krankheit war 1976 nach einer Impfaktion gegen Influenza in den USA vermehrt aufgetreten.

Schweinegrippe 1976

Unglaublich, aber wahr: 1976 gab es schon einmal eine Schweinegrippe-Hysterie in den USA. Verblüffend: Damals arbeiteten die Behörden mit den gleichen Mitteln wie heute.

Gesundheitsorganisationen schlugen Alarm, Regierung verbreitete Panik, Massenmedien priesen die Impfung als einziges Gegenmittel. In großangelegten Werbekampagnen wurden die Bürger zur Impfung aufgerufen. Dabei schreckte die Pharmaindustrie und die Behörden damals nicht vor handfesten Lügen zurück.

Trotz zunächst gegenteiliger Versicherungen bekamen die Menschen einen unausgereiften Stoff unter die Haut gespritzt. Folge: Einige starben, viele wurden unheilbar krank.

Auch damals war es so, dass die Impfung im Vorfeld kaum getestet wurde. Den Menschen aber wurde das Vakzin als "sicher" verkauft. Die Pharmaindustrie vermeldete, dass auch berühmte Persönlichkeiten und sogar Politiker sich hätten impfen lassen.

Der Skandal: Im Nachhinein stellte sich heraus, dass die Vorzeige-Berühmtheiten keineswegs unter die Impfpistole gingen.

Ein Jahr später war die Hysterie verflogen, von Schweinegrippe sprach niemand mehr. Aber noch heute klagen die Impfopfer von damals auf Schadenersatz.

28 ΟΚΤΩΒΡΗ

ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ

Έφυγε από τη ζωή η Έλλη Παππά
Η Έλλη Παππά υπήρξε δημοσιογράφος και συγγραφέας, η μαχήτρια της Αριστεράς.


Την τελευταία της πνοή άφησε τα ξημερώματα η Έλλη Παππά, σε ηλικία 89 ετών. Η κηδεία της θα είναι πολιτική και θα γίνει στο Γ΄ Νεκροταφείο, όπου εκεί και θα ταφεί, δίπλα στον σύντροφο της ζωής της, Νίκο Μπελογιάννη.

Η Έλλη Ιωαννίδη της ιστορίας, η Έλλη Παππά, δημοσιογράφος και συγγραφέας, η μαχήτρια της Αριστεράς, αντιπροσωπεύει έναν ολόκληρο κόσμο που «βούτηξε βαθιά στα νερά» του 20ου αιώνα.

Αποχαιρέτησε τον αιώνα της, για να συναντήσει τον 21ο, με την ίδια κριτική συγκροτημένη σκέψη που την χαρακτήριζε και την διαφοροποιούσε από πολλούς της γενιάς της. Στόχος της, όπως η ίδια έλεγε, «η κάθαρση της μαρξιστικής σκέψης από τις σταλινικές στρεβλώσεις».

Πραγματοποίησε μελέτες για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, όπως «Ο Πλάτωνας στην εποχή μας» και η «Σπουδή στο θέμα της Ελευθερίας - Η έννοια της ελευθερίας στον προσωκρατικό υλισμό», και μελέτες για τον μαρξισμό και τον λενινισμό, όπως ο «Μύθος και ιδεολογία στη ρωσική επανάσταση -οδοιπορικό από το ρωσικό αγροτικό λαϊκισμό στο λαϊκισμό του Στάλιν» και «Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου».

Οι μαρτυρίες της σε χειρόγραφα από τη φυλακή, διηγήματα και θεατρικά που επίσης έγραψε έγκλειστη στις φυλακές Αβέρωφ πάνω από μια δεκαετία, δημοσιευμένα και αδημοσίευτα άρθρα της στον παράνομο Τύπο του ΚΚΕ, στις εφημερίδες και στα περιοδικά της μεταπολίτευσης όπου εργάστηκε, αναδεικνύουν το ανήσυχο πνεύμα της.

Ο μύθος της προσωπικής της ιστορίας ξεκίνησε από πολύ νωρίς. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920. Μεγάλωσε στον Πειραιά, τέλειωσε το γυμνάσιο της Κοκκινιάς, σπούδασε φιλοσοφία και νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στην Γαλλική Ακαδημία της Αθήνας.

«Γεννήθηκα στην Σμύρνη, παραμονή της καταστροφής, πέμπτο παιδί, αθέλητο και παραπεταμένο», γράφει αυτοβιογραφούμενη. «Η μάνα μου αρνήθηκε να με θρέψει», δήλωσε. «Δεν ήμουν παιδί, ήμουν άλλο πράμα και με πέταξε. Επέζησα χάρη στη μεγαλύτερη αδελφή της μητέρας μου. Η καταστροφή έφερε την οικογένεια στον Πειραιά. Την υγεία μου την ανέλαβε η θάλασσα του Πειραιά και την αγωγή μου τα αλητάκια του Πειραιά. Όλα έδειχναν ότι η προλεταριακή μου συνείδηση ήταν εξασφαλισμένη. Τότε μπήκαν στη ζωή μου τα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας, ο Γιώργος, που έγινε ασυρματιστής, και ο «άγγελος της ζωής μου», η Διδώ (Σωτηρίου), που ζούσε με την πλούσια αντιδραστική θεία, αδελφή του πατέρα μας. Από τη σκληρή δουλειά του ο Γιώργος, από μια έμφυτη συνείδηση η Διδώ, από κοντά κι η μάνα μας, είχαν γίνει και οι τρεις κομμουνιστές».

Η Ελλη Παππά ήταν ήδη από τα γυμνασιακά της χρόνια οργανωμένη σε αντιδικτατορική ομάδα και μετά, στην κατοχή, προσχώρησε στο ΕΑΜ και στο Κ.Κ.Ε.

Διέτρεξε όλo τον εμφύλιο και έως τη σύλληψή της, το 1950, δούλεψε για τα παράνομα έντυπα, σε στενή συνεργασία με διαπρεπείς αριστερούς διανοούμενους και κυρίως, στους παράνομους μηχανισμούς του Κ.Κ.Ε.

Καταδικάστηκε κι εκείνη σε θάνατο, στη δίκη Μπελογιάννη, αλλά η ποινή της δεν εκτελέστηκε, γιατί ο γιος που απέκτησε από τον Νίκο Μπελογιάννη, και που είχε στο μεταξύ γεννηθεί στη φυλακή, ήταν μόλις επτά μηνών.

«Απελευθέρωση, Δεκεμβριανά, προσπάθειες ανασυγκρότησης της Αριστεράς και της Δημοκρατίας, οι πρώτες εκλογές, ο ερχομός του Μπελογιάννη και του μεγάλου έρωτα», έγραψε η ίδια.

Αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Αβέρωφ το 1963, δούλεψε στη σύνταξη της «Δημοκρατικής Αλλαγής» και σε τέσσερα χρόνια η απριλιανή χούντα την εξόρισε στη Γυάρο. Αποφυλακίστηκε σε ενάμιση χρόνο, γιατί είχε αρρωστήσει σοβαρά. Η Σοβιετική Ένωση την προσκαλεί να τη φιλοξενήσει με τον γιο της, αλλά η ίδια αρνείται γιατί είχε διαφωνήσει με την εισβολή των στρατιωτικών τανκς στην, τότε, Τσεχοσλοβακία.

Μέχρι την πτώση της δικτατορίας δεν εργάστηκε σε εφημερίδες της εποχής, αλλά σε εγκυκλοπαίδειες και περιοδικά και αργότερα στην εφημερίδα «Μακεδονία», με ψευδώνυμο.

Στη μεταπολίτευση, η Έλλη Παππά συνοψίζει την επανασύνδεσή της με το ΚΚΕ, ως εξής: «η επανένωση της Αριστεράς ξεκίνησε με καλούς οιωνούς και είχε οικτρό τέλος. Αποχώρησα από το ΚΚΕ, πράγμα που και η ηγεσία του επιθυμούσε».

Επαγγελματικά δούλεψε στις εφημερίδες «Έθνος», «Μακεδονία» και στο περιοδικό «Γυναίκα» έως το 1990, οπότε και αφιερώθηκε αποκλειστικά στο συγγραφικό της έργο. Τα τελευταία πολιτικά βιβλία της είναι «Αποχαιρετισμός στον αιώνα μου» (εκδόσεις Κέδρος) και «Μακιαβέλι ή Μαρξ» (εκδόσεις Αγρα), κυκλοφόρησαν το 2006.

Το αρχείο της Έλλης Παππά φυλάσσεται στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (Ε.Λ.Ι.Α).

Hungernde der Welt

Die Zahl der Hungernden der Welt hat dieses Jahr nicht nur einen historischen Höchststand erreicht, sondern nimmt auch schneller zu als je zuvor. Zu diesem düsteren Schluss kommen die beiden für Ernährung zuständigen UN-Unterorganisationen FAO und WFP in ihrem gestern vorgestellten Bericht zur Ernährungssicherheit auf der Welt 2009, pünktlich zum Welternährungstag am 16. Oktober. Über eine Milliarde Menschen – genau gesagt 1.020.000.000, ein Sechstel der Weltbevölkerung – sind demzufolge chronisch unterernährt. Gegenüber 2008 ist dies ein Zuwachs um über 10 Prozent. Das hat es noch nie gegeben.
"Diese Krise ist historisch beispiellos", warnt FAO-Generalsekretär Jacques Diouf. Und sie ist, so der Bericht, ausschließlich von Menschen gemacht: "Die Zunahme liegt nicht an schlechten Ernten, sondern daran, dass hohe Lebensmittelpreise, gesunkene Einkommen und zunehmende Arbeitslosigkeit den Zugang zu Nahrung für die Ärmsten erschwert haben."
Anzeige

Als die globale Rohstoffspekulation 2006-2008 ihren Höhepunkt erreichte, explodierten vielerorts die Lebensmittelpreise; als 2008 die globale Wirtschafts- und Finanzkrise einsetzte, sanken die Preise zwar, aber nicht mehr auf das vorherige Niveau. Zugleich rutschten Millionen von Menschen unter die Armutsgrenze. Viele von ihnen hatten schon vorher ihre Ersparnisse aufgebraucht, ihren Besitz verkauft oder auf Schulbildung und Gesundheitsvorsorge verzichten müssen, um essen zu können. Jetzt stehen sie vor dem Nichts.
Die Globalisierung erschwert es den ärmsten Ländern, sich davor zu schützen, so die UNO. Sie verdienen weniger am Export ihrer Rohstoffe, sie bekommen weniger Auslandsinvestitionen, die Entwicklungshilfe geht zurück und Überweisungen von Migranten im Ausland bleiben aus. Wenn diese Länder dann noch zunehmend auf Lebensmittelimporte angewiesen sind, die sie immer weniger bezahlen können, wird Nahrung knapp und für die Bevölkerungsmehrheit unbezahlbar.
Die Förderung einheimischer Landwirtschaft wurde in den meisten Entwicklungsländern in den letzten Jahrzehnten sträflich vernachlässigt. Als Ergebnis ist der Getreideimportbedarf von 70 ausgewählten Entwicklungsländern seit 1990 von 45 auf 110 Millionen Tonnen gestiegen. Wie sollen diese Länder diese Rekordeinfuhren bezahlen, bei Rekordrückgängen von Exporteinnahmen in der Höhe von 40 Prozent in Asien, 50 Prozent dieses Jahr in Afrika, 60 Prozent in Lateinamerika?
In Bangladesch leiden ein Viertel der 150 Millionen Einwohner Hunger. Die Haupteinkommensquellen des Landes - Textilausfuhren in die USA und EU und Einnahmen von Migranten im Nahen Osten und Südostasien - sind 2008 dramatisch eingebrochen, während der Reispreis gegenüber 2007 um ein Drittel gestiegen ist. Jetzt ist ein Drittel der Bevölkerung höher verschuldet als vorher.
Dabei ist Bangladesch ein Land, das in den letzten 20 Jahren erhebliche Fortschritte im Kampf gegen den Hunger gemacht hat. Der Anteil der Hungernden lag 1990 noch bei 36 Prozent. Die Kindersterblichkeit ist seitdem von 15,1 Prozent aller Kinder unter fünf Jahren auf 6,1 Prozent gesunken, weniger als in Indien. Der gestern veröffentlichte "Welthungerindex" der Deutschen Welthungerhilfe setzt Bangladesch auf Platz 67 von 84 Ländern. Es steht heute ungefähr da, wo sich 1990 Vietnam befand.
Aber ein Aufschwung ähnlich dem Vietnams ist in Bangladesch heute unwahrscheinlich. 2007 strömten noch 1,2 Billionen Dollar an Privatinvestitionen in Entwicklungsländer, ein historischer Rekord; 2008 fiel die Summe auf 707 Milliarden, und 2009 erwartet die Weltbank nur noch 363 Milliarden. Zugleich wird von dem Geld, das Entwicklungsländer verdienen, immer mehr dazu gebraucht, um die Löcher in den Finanzsystemen der Industrienationen zu stopfen. Laut IWF floss 1997 erstmals seit Jahrzehnten mehr Geld aus armen in reiche Länder als umgekehrt. Damals waren es vier Milliarden Dollar. 2008 erreichte die Summe 933 Milliarden, vor allem Exporteinnahmen von China und Ölstaaten, die in westliche Banken und Haushalte fließen.
Wenn diese Gelder wieder als Investitionen zurückfließen, ist das kein Problem. Aber jetzt werden damit Haushaltsdefizite der Industrieländer gedeckt und Bankbilanzen ausgeglichen. Die Reichen sanieren sich auf Kosten der Armen.
"Diese Krise ist nicht neu", so die UNO. "Sie ist die plötzliche Verschlechterung einer Strukturkrise, die seit Jahrzehnten hunderten von Millionen Menschen den Zugang zu ausreichender Nahrung verwehrt."

Deutschland in Europa

„Die internationalen Finanzmärkte haben heute einen Komplexitätsgrad erreicht, der dem Weltwetter in nichts nachsteht.“ Susan George, 1998

Die Europäische Union ist unverzichtbares politisches Handlungsfeld für die Sicherung des Friedens in Europa, für die Bewältigung der globalen Wirtschaftskrise, für die Wahrung von Beschäftigteninteressen, für den sozial-ökologischen Umbau des europäischen Binnenmarktes, für die Lösung der globalen Herausforderungen und die globale Kooperation. Europa und die Europäische Union sind hierfür nicht gut gerüstet.

Die Regierungen der EU-Staaten haben die Begeisterung vieler Bürgerinnen und Bürger für Europa auf lange Zeit verspielt. Der Wettlauf um die niedrigsten Steuern, Löhne und Sozialleistungen wurde gefördert, und die abhängig Beschäftigten der europäischen Staaten wurden gegeneinander ausgespielt.

Die Europäische Union hat bisher darauf verzichtet, die politischen Instrumente zu schaffen, um auf globale Krisen der Wirtschafts-, der Klima- und Energiepolitik sowie der Lebensmittelversorgung angemessen zu reagieren. Die Europäische Union, die EU-Kommission und der Europäische Gerichtshof sind bislang auf eine Politik festgelegt, die zu den Ursachen dieser Krisen zählt: Durchsetzung der europäischen Wirtschaftsfreiheiten, der Dienstleistungs- und Kapitalfreiheiten, der Entstaatlichung, Privatisierung und Deregulierung. Das muss sich ändern.

DIE LINKE fordert:■eine europäische Wirtschaftsregierung einrichten: Geld-, Finanz- und Wirtschaftspolitik koordinieren;
■die Europäische Zentralbank (EZB) gleichrangig auf Preisstabilität, nachhaltige Entwicklung und Beschäftigung verpflichten: EZB durch das Europäische Parlament und den Rat der Wirtschafts- und Finanzminister kontrollieren;
■den Stabilitäts- und Wachstumspakt durch eine Vereinbarung für nachhaltige Entwicklung, Vollbeschäftigung, soziale Sicherheit und Umweltschutz ersetzen;
■eine soziale Fortschrittsklausel mit dem Titel „Gleicher Lohn für gleichwertige Arbeit am gleichen Ort sichern“ in europäische Verträge aufnehmen;
■eine europäische Verfassung durch Bürgerinnen und Bürger mit gestalten lassen und allen Bürgerinnen und Bürgern der Europäischen Union zugleich zur Abstimmung vorlegen;
■die Gleichberechtigung von Frauen und Männern verwirklichen, Diskriminierungsschutz ausbauen: Diskriminierung von Menschen wegen ihrer ethnischen Herkunft, ihres Geschlechts, der Religion oder Weltanschauung, einer Behinderung, des Alters oder der sexuellen Identität europaweit ausschließen;
■die EU-Regional- und Strukturpolitik mit ausreichenden finanziellen Mitteln ausstatten: Auf- und Ausbau der Verkehrsverbindungen zwischen Ost- und Westeuropa; die Zusammenarbeit in den Grenzregionen, zum Beispiel zwischen Deutschland und Polen und Tschechien, verstärkt entwickeln;
■die Grenzschutzagentur FRONTEX abschaffen;
■die Europäische Verteidigungsagentur durch eine Abrüstungsagentur ersetzen;
■militärische Auslandseinsätze im Rahmen der Europäischen Außen- und Sicherheitspolitik beenden;
■die Zusammenarbeit mit den östlichen und südöstlichen europäischen Nachbarländern ausbauen; Deutschland zum Vorreiter für Versöhnung und Verständigung machen; die Verkehrsverbindungen zwischen West- und Osteuropa beschleunigt ausbauen;
■die regionale Zusammenarbeit der deutsch-polnischen und deutsch-tschechischen Grenzregionen durch den Bund unterstützen und verstärken.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η Π.Κ Φρανκφούρτης ανακοινώνει τον θάνατο του σύντροφου Διονύση Μηχαλόπουλου.Ο χώρος της αριστεράς έχασε έναν τίμιο αγωνιστή και συνεπή σύντροφο.Αιωνία σου η μνήμη Διονύση

Πέθανε σήμερα σε ηλiκία 99 ετών o Willy Ronis

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ





Προς:

τα μέλη της Κ.Π.Ε. του ΣΥΝ

τα μέλη της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ Βερολίνο 03.03.2009



Αγαπητές, συντρόφισσες, αγαπητοί σύντροφοι,



Η Π.Κ. του ΣΥΝ Βερολίνου στη χθεσινή της συνεδρίαση και με παρόντα όλα τα μέλη της, συζήτησε την κατάσταση που διαμορφώθηκε στο κόμμα μας και στον ΣΥΡΙΖΑ μετά το κακό αποτέλεσμα των τελευταίων ευρωεκλογών. Παίρνοντας υπ’ όψη και την νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε με την μόλις ανακοινωθείσα προκήρυξη εκλογών, πήραμε ομόφωνα την παρακάτω απόφαση.

Α) Ο ΣΥΝ που είναι το κόμμα της σύγχρονης δημοκρατικής, ριζοσπαστικής, κινηματικής και οικολογικής αριστεράς. στα 19 χρόνια της ύπαρξης του, αγωνίστηκε με συνέπεια για τον εκσυγχρονισμό της Αριστεράς, τις αξίες και τα ιδανικά του δημοκρατικού σοσιαλισμού και θεωρεί αδιαπραγμάτευτη την αξία της δημοκρατίας.

Με βάση αυτές τις αρχές, την ιστορία μας, και το γεγονός ότι είμαστε ένα συγκροτημένο κόμμα με αρχές και θέσεις, με καταστατικό και εκλεγμένα όργανα, αποφασίσαμε ότι:

Θεωρούμε απαράδεκτη και ξένη προς το πνεύμα και τις αρχές της αριστεράς κάθε προσπάθεια υποβάθμισης του θεσμικού ρόλου και των αρμοδιοτήτων του εκλεγμένου από τακτικό συνέδριο προέδρου του κόμματος μας. Θεωρούμε αυτονόητο ότι θα είναι ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου μας στις εκλογές του Οκτωβρίου και επικεφαλής κάθε τυχόν συμμαχικού σχήματος. Ο ΣΥΝ με σαφείς και τεκμηριωμένες θέσεις που θα απαντούν στα πραγματικά προβλήματα του δοκιμαζόμενου λαού μας πρέπει να ηγηθεί του προεκλογικού αγώνα. Κατά την άποψη μας είναι ο μόνος δρόμος που θα οδηγήσει στην ανάκαμψη μας από το σημερινό στάδιο που βρισκόμαστε.

Β) Για τον ΣΥΡΙΖΑ. Τελικά τι είναι: Μια εκλογική συμμαχία, όπως τουλάχιστον εμφανιζόταν μέχρις τώρα, ή ένα «υπερκόμμα» όπου οι συνιστώσες του είναι κάτι σαν κόμματα περιορισμένης ευθύνης:

Παίρνοντας αφορμή από τη λειτουργία του ΣΥΝ, όπου η ύπαρξη των τάσεων πολλές φορές κάνει επίπονη τη λήψη αποφάσεων, δεν βλέπουμε εφικτό ένα πολιτικό σχήμα με δώδεκα διαφορετικές συνιστώσες να παρέχει έστω και τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή που να μπορεί κανείς να χτίσει βιώσιμη πολιτική και να χαράξει στρατηγική.

Η δημόσια εικόνα που έδωσε, ιδιαίτερα μετά τις ευρωεκλογές είναι άκρως αρνητική, αποκαρδιωτική. Η συμφωνία που έγινε για τη σειρά θέσεων και η κακή-τουλάχιστον για μας τους απόδημους- σύνθεση του ευρωψηφοδελτίου που οδήγησε στην παραίτηση του τμήματος Απόδημου Ελληνισμού του ΣΥΝ, η ασυνήθης για αριστερό κόμμα παραίτηση και ανάκληση του σ. Αλαβάνου, και σαν επιστέγασμα οι απαράδεκτες, αψυχολόγητες και παντελώς αστήρικτες επιθέσεις του βουλευτή Κοροβέση εναντίον του ΣΥΝ, έχουν – κατά τη γνώμη μας – τραυματίσει σοβαρά την αξιοπιστία αυτού του σχήματος. Μας είναι αδύνατο να φανταστούμε πως ένα σχήμα σαν αυτό, που δίνει την εικόνα σύγχρονης πολιτικής Βαβέλ, είναι δυνατόν να αποτελέσει τη βάση πάνω στην οποία θα χτιστεί μια αριστερά που θα πατάει σταθερά στην ελληνική πραγματικότητα, θα αφουγκράζεται τους προβληματισμούς του λαού μας, και θα συμβάλει με τη δράση του στη βελτίωση της ζωής του.



Για την Π.Κ. του ΣΥΝ Βερολίνου ο γραμματέας Γιώργος Πρωτοπαπάς

NIE WIEDER KRIEG

Montag, 31. August 2009

"NIE WIEDER KRIEG"
Zum diesjährigen Antikriegstag am 1.September und dem 70. Jahrestag des deutschen Angriffs auf Polen erklärt Sabine Lösing, Mitglied des Europäischen Parlaments und Bundesvorstandsmitglied der LINKEN:
"In dem Wissen, dass Kriege die brutalste Form zur Durchsetzung von Macht- und Einzelinteressen sind - heute wie vor 70 Jahren - sind die Forderungen "Nie wieder Krieg - nie wieder Faschismus" aktueller denn je."

Lösing weiter: "Weltweit werden eine Vielzahl von Kriegen geführt und militärische Interventionen befehligt und geplant. In Anbetracht dieser Tatsache, und dass vor allem Kinder, Frauen, alte und kranke Menschen die Hauptopfer militärischer Konflikte sind, ist es ein Skandal, dass sich insbesondere die Bundesrepublik - trotz Ablehnung des Afghanistankrieges durch 77% der Bevölkerung - nach wie vor an diesen Kriegen beteiligt und weiter aufrüstet. Die Linke fordert, den Ausbau militärischer Interventionsfähigkeiten der EU zu stoppen und die strategische Partnerschaft von EU und NATO zu beenden. Nur in Zusammenhang mit breiten antimlitaristischen außerparlamentarischen Bündnissen kann die Losung "Nie wieder Krieg" in einer wirkungsvollen gesellschaftlichen Bewegung aufgehen. Deutschland sollte aufgrund seiner Geschichte in diesem Prozess eine besondere Verantwortung übernehmen."

Koutoponires methodefseis

Κυριακή 23/08/2009
Οι μικρόνοες του υπουργείου Πολιτισμού έσπευσαν να λογοκρίνουν το φιλμάκι του διάσημου σκηνοθέτη Κ. Γαβρά για να ικανοποιήσουν τους ιεράρχες που διαμαρτύρονταν για προσβολή της θρησκείας.

Πέτυχαν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα απ’ αυτά που επεδίωκαν:

Ηθελαν να προστατεύσουν την Ορθοδοξία και κατάφεραν να τη διασύρουν. Προκάλεσαν την προσοχή των εγχώριων και διεθνών μέσων ενημέρωσης, τα οποία φυσικά φρόντισαν να θυμίσουν τις αθλιότητες ρασοφόρων κατά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Κι ακόμη, μετά την άθλια πρωτοβουλία του υπουργείου, όσοι εκ των Ελλήνων δεν ήξεραν τα αίσχη που έκαναν φανατικοί χριστιανοί εκείνη την εποχή στην προσπάθειά τους να ξεριζώσουν οτιδήποτε παρέπεμπε στην αρχαία Ελλάδα, τώρα τα έμαθαν. Οπως επίσης προβληματίστηκαν σοβαρά για την ανθεκτικότητα της θεωρίας περί αγαστής συμπόρευσης και εποικοδομητικής συνομιλίας ανάμεσα στην ελληνική σκέψη και τον χριστιανισμό: ιδεολογικές κατασκευές του ιερατείου και των πολιτικών συνοδοιπόρων του.

Από την ηγεσία της Εκκλησίας δεν περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό. Προφανώς δεν της αρέσει που η Ακρόπολη είναι ο αναγνωρισμένος διεθνής λογότυπος της Ελλάδας, αλλά δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς. Αφού αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει, τουλάχιστον να μακιγιάρει τη δική της διαδρομή. Είναι πάγια η θέση της να αποσιωπά ό,τι την εκθέτει, να παραμορφώνει ό,τι δεν την κολακεύει και να συκοφαντεί ό,τι την απειλεί.

Διεκδικεί για τον ευατό της «το ρόλο του σπόνσορα του έθνους» (Α. Λιάκος «Πώς το παρελθόν γίνεται ιστορία;» Εκδόσεις «Πόλις»). Γι’ αυτό, άλλωστε, μπήκε μπροστά στην υπόθεση του «Μακεδονικού», γι’ αυτό ξεσήκωσε τον κόσμο για το βιβλίο της Ιστορίας επειδή τάχα υποβάθμιζε τη συνεισφορά της στην απελευθέρωση του γένους, γι’ αυτό έβγαλε από τη ναφθαλίνη τα λάβαρα της Επανάστασης του 1821 ως απάντηση στην ανίερη απόφαση των «ευρωλιγούρηδων» να αφαιρέσουν από τις αστυνομικές ταυτότητες το θρήσκευμα, γι’ αυτό αντιστάθηκε σθεναρά σ’ όλες τι απόπειρες να απαλλαγεί η Ιστορία από τους μύθους που την συνοδεύουν και έχουν σχέση με την «εθνωφελή» παρουσία της (κρυφό σχολειό, 25η Μαρτίου κ.ά.).

Την αφήγηση της Εκκλησίας για την πορεία του έθνους και το επιθυμητό μέλλον του υιοθέτησε το πιο σκοταδιστικό τμήμα της συντηρητικής παράταξης. Εξ αυτής της αιμομικτικής σχέσης προέκυψαν, άλλωστε, μερικά από τα τερατουργήματα του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις η ηγεσία της Ιεραρχίας συνέπλευσε με τις πιο ανελεύθερες επιλογές του κυρίαρχου εξουσιαστικού συστήματος.

Κυνήγησε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, αφόρισε ενοχλητικές φωνές από το χώρο της τέχνης, ευλόγησε τις δικτατορίες, βοήθησε στο στήσιμο των παρακρατικών μηχανισμών και σιώπησε για τους διωγμούς που υφίσταντο οι ηττημένοι του εμφυλίου, όταν δεν τους ενθάρρυνε, προκειμένου να συνετιστούν οι άθεοι και να επιστρέψουν μετανιωμένοι, σαν τα απολωλότα πρόβατα, στη στοργική αγκαλιά της μητέρας Εκκλησίας.

Η εργαλειοποίηση της Ιστορίας είναι η συνήθης πρακτική όλων των εξουσιών -κοσμικών και θρησκευτικών. Διά της ιδεολογικής χρήσεως του παρελθόντος επιδιώκουν να διαμορφώσουν το παρόν, να επηρεάσουν το μέλλον και τελικώς να ποδηγετήσουν τις κοινωνίες. Η επιλεκτική ανάγνωση, η λήθη για όσα ντροπιάζουν και η παραχάραξη εκείνων που βλάπτουν, είναι τα μέσα.

Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα είχαν μεγάλες επιτυχίες στον τομέα αυτό. Ισως το κορυφαίο δείγμα το έδωσαν οι βαστάζοι του σταλινισμού στην ΕΣΣΔ που «έξυναν» από τις φωτογραφίες-ντοκουμέντα τον Τρότσκι και τους μπολσεβίκους που έπεφταν σε δυσμένεια, φτιάχνοντας μια ιστορία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του μεγάλου πατερούλη. Ο βιασμός του παρελθόντος εξυπηρετούσε την ανάγκη της ηγεσίας να εμφανιστεί ως η μοναδική πηγή νομιμότητας.

Βεβαίως, στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και της διάδοσης των μέσων επικοινωνίας, με τις προσβάσεις στις ιστορικές πηγές ανοικτές, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ωστόσο, κάποιοι το επιχειρούν ακόμα και στις μέρες μας κι ας φλερτάρουν με τη γελοιοποίηση.

Οπως συνέβη, για παράδειγμα, με την πρόσφατη τηλεοπτική αγιογραφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, σύμφωνα με την οποία ο ηγέτης της δεξιάς ήταν ο δημιουργός της μεταπολεμικής Ελλάδας και ο θεμελιωτής της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Το κακό για κείνους που ντύνουν με μεγάλα λόγια τις σκοτεινές προθέσεις τους είναι ότι τα γεγονότα είναι πεισματάρικa.

Η αλήθεια είναι πως άλλο θέμα είχα ετοιμάσει για σήμερα. Αλλά βλέποντας αυτά που συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά, με πρωταγωνιστές τους μετανάστες και την κυβέρνηση, δεν μπόρεσα να μείνω απαθής και να ασχολούμαι με αυτούς που τα κατάφεραν.

Ναι, μερικοί τα κατάφεραν και τα καταφέρνουν καθημερινά. Υπάρχουν, όμως, μερικοί άλλοι που δεινοπαθούν καθημερινά κάτω από τον ασφυκτικό κλοιό της πολιτείας και της ίδιας της κοινωνίας. Μικροί και μεγάλοι.

Προκύπτουν δύο μεγάλα ζητήματα με τα οποία κρίνω πως πρέπει να ασχοληθούμε. Το ένα είναι η μεταφορά μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η κυβέρνηση τα έχει βαφτίσει κέντρα φιλοξενίας. Όπως και μεσοβδόμαδα το έγραψα, όμως, δεν μπορεί να μην αναρωτηθείς γιατί, ενώ λέγονται κέντρα φιλοξενίας, οι μετανάστες στέλνονται εκεί... δεμένοι χειροπόδαρα. Και δεν είναι σχήμα λόγου ούτε και εμπεριέχει κάποιο αστείο.

Δεν μπορεί να υποτιμάται η νοημοσύνη μας με τέτοιο βάναυσο τρόπο και να μας ζητηθεί κιόλας να κλείσουμε το στόμα και να παραδεχτούμε πως αυτό το κατάμαυρο που βλέπουμε δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κάτασπρο τοπίο.

Και καλά να πιστέψουμε ότι πράγματι, μπορεί να τους πάνε χειροπόδαρα, αλλά σκοπός είναι να τους… φιλοξενήσουν. Ποιος, όμως, και πότε θα μας εξηγήσει αυτό που καταγγέλθηκε από ανθρώπους και οργανώσεις που μάχονται για τα δικαιώματα των μεταναστών, ότι οι εξήντα μετανάστες που μεταφέρθηκαν από τη Χίο παρέμειναν για 21 ολόκληρες ώρες στο γκαράζ του πλοίου, μέσα στα λεωφορεία και δεμένοι ανά δύο;

Ανάμεσά τους και δύο ανήλικοι. Ένας δεκαεπτάχρονος Παλαιστίνιος, ο οποίος πριν επιβιβαστεί στο πλοίο έκανε αίτηση πολιτικού άσυλου αλλά δεν ελήφθη καν υπόψη των αρχών η αίτησή του, και ο άλλος, ένας δεκαπεντάχρονος Σομαλός, τον οποίο πήραν από την προστασία της μητέρας του. Την ίδια την έκλεισαν σε άλλο κέντρο κράτησης στη Μυτιλήνη.

Είχε συμβεί και στην Πάτρα κάτι παρόμοιο. Εκεί όπου σαράντα τέσσερα παιδιά τα πήραν με τη βία από τους γονείς τους και τα έστειλαν σε κέντρο κράτησης ανηλίκων στην Κόνιτσα. Παρεμπιπτόντως, αυτά τα παιδιά δεν έχουν διαπράξει ποινικά αδικήματα. Κι όμως, χωρίς τη θέλησή τους αλλά και τη συναίνεση των γονιών τους, τους έχουν έγκλειστους σε ίδρυμα… αναμόρφωσης. Και όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα. Σε μια χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου υποτίθεται πως τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν περίοπτη θέση.

Η πολιτεία, ατάραχη, προχωρεί στο σχέδιό της, πάντως, χωρίς να ιδρώνει το αφτί της. Φαίνεται πως ο φόβος της διαρροής ψηφοφόρων προς το κόμμα του ΛΑΟΣ είναι αρκετά ισχυρότερος από κάθε άλλο κόστος. Δείχνει αυτή η κυβέρνηση αρκετά σκληρή (έως και απάνθρωπη με τους δυστυχισμένους που ψάχνουν στα μέρη μας τη γη της επαγγελίας) και σαν να μην υπολογίζει απολύτως τίποτε μπροστά στο δικό της κεφάλι.

Κάθε αστυνομική επιχείρηση που καταλήγει σε καταστολή, συλλήψεις, ξυλοδαρμό και ανελέητο κυνηγητό γύρω από την Πλατεία Ομονοίας και όχι μόνο εντάσσεται στα «ολοκληρωμένα σχέδια της κυβέρνησης για την πάταξη της εγκληματικότητας». Οι μετανάστες που περιφέρονται στην Ομόνοια είναι άνευ αδείας παραμονής, άρα και παράνομα διαμένοντες. Εγκληματίες, όμως, από πού προκύπτει ότι είναι; Διότι συλλήβδην έτσι αποκαλούνται όλοι αυτοί οι μετανάστες από τα ΜΜΕ αλλά και από τις ανακοινώσεις που βγαίνουν από το υπουργείο.

Δεύτερο σημαντικό αλλά και αρκούντως ανησυχητικό είναι η εκκένωση των χώρων. Έτσι ονομάζεται πλέον κάθε επιχείρηση της αστυνομίας που έχει να κάνει με συλλήψεις μεταναστών στο κέντρο. Αυτή τη φορά, και αφού καθάρισαν με το παλιό Εφετείο, στράφηκαν σε δύο πολυκατοικίες στην οδό Βερανζέρου. Συλλάβανε μερικούς, έδειραν άλλους τόσους κακομεταχειρίστηκαν και προσέβαλαν κάθε ανθρώπινη έννοια. Εκείνο όμως που βγαίνει από την τελευταία επιχείρηση (μέχρι τη στιγμή που γράφτηκε αυτό το κείμενο) είναι η άγρια εκμετάλλευση των μεταναστών από τους… νοικοκυραίους.

Κάθε ένας από αυτούς τους απελπισμένους που στοιβάζονταν σε δωμάτια των δέκα, ανά εξήντα, πλήρωναν για να ξαπλώσουν απλώς στο τσιμέντο των βρόμικων και εγκαταλελειμμένων δωματίων ο καθένας από πέντε έως επτά ευρώ την ημέρα! Με τη μέρα πλήρωναν το γκέτο. Τα κρατητήρια ή τις αποθήκες ανθρώπων, όπως μπορεί να τα πει ο καθένας.

Κι όμως, αυτοί οι νοικοκυραίοι, που έχουν βγει πολλές φορές στους δρόμους και έχουν διαμαρτυρηθεί πως «χάνουν την ηρεμία τους», πως «δεν μπορούν να κυκλοφορούν στους δρόμους», πως «δεν χωράει άλλους η Ελλάδα», πως «κινδυνεύουν από τους λαθρομετανάστες» εκμεταλλεύονται αισχρά και απάνθρωπα την ανέχεια και την απελπισία των μεταναστών και τους δίνουν τα ερείπιά τους, να κοιμηθούν. Βγάζουν χρήματα τη νύχτα για να κραυγάζουν και να λυσσομανούν την ημέρα ενάντια σε αυτούς που περιμένουν να έρθει ξανά η νύχτα για να τους αρμέξουν.

Και η πολιτεία τι κάνει; Κάνει επιχειρήσεις "σκούπες" και μαζεύει τους «παράνομους" μετανάστες, αλλά δεν ακουμπά καθόλου τους… νόμιμους ιδιοκτήτες των ετοιμόρροπων κτιρίων. Δεν θέλει να έρθει σε σύγκρουση με την κοινωνία. Προφανώς θέλει να δείξει ότι είναι στην υπηρεσία της κοινωνίας. Και αν δεν μπορεί να τους πάρει κάτι, τους καταδίδει στους αστυνομικούς.

Και η κοινωνία, όταν δεν εκμεταλλεύεται τους μετανάστες, τους καταδίδει στο κράτος, το οποίο τούτη την ώρα, μπροστά στο κεφάλι του, δεν υπολογίζει τίποτα. Ούτε καν μικρά παιδιά. Παιδιά λίγων μηνών που, όπως δείχνει η φωτογραφία, φεύγουν από τη μάνα τους και παραδίδονται στη… στοργή των οργάνων της τάξης. Τι άλλο θα δουν τα μάτια μας σε αυτή τη χώρα; Τι άλλο θα μας συμβεί; Αναρωτιέμαι και ως πολίτης και ως δημοσιογράφος αλλά και ως μετανάστης.

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

--------------------------------------------------------------------------------


Εργατική Πρωτομαγιά



Ετήσια γιορτή, με παγκόσμιο χαρακτήρα των ανθρώπων της μισθωτής εργασίας. Με συγκεντρώσεις και πορείες, η εργατική τάξη βρίσκει την ευκαιρία να προβάλει τα κοινωνικά και οικονομικά της επιτεύγματα και να καθορίσει το διεκδικητικό της πλαίσιο για το μέλλον. Η Πρωτομαγιά είναι απεργία και όχι αργία, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου.
Η Πρωτομαγιά, ως εργατική γιορτή, καθιερώθηκε στις 20 Ιουλίου 1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς (Σοσιαλιστικής Διεθνούς) στο Παρίσι, σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγου την 1η Μαΐου 1886, που διεκδικούσαν το οκτάωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Κατέληξε σε αιματοχυσία λίγες μέρες αργότερα, με την επέμβαση της αστυνομίας και των μπράβων της εργοδοσίας.
Τα γεγονότα του Σικάγου
Τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων την 1η Μαΐου 1886 για το οκτάωρο, ωθούμενα από τις επιτυχημένες διεκδικήσεις των καναδών συντρόφων τους. Την περίοδο εκείνη το κανονιστικό πλαίσιο εργασίας στις ΗΠΑ ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι εργοδότες μπορούσαν να απασχολούν το προσωπικό τους κατά το δοκούν, ακόμη και τις Κυριακές.
Στην απεργία πήραν μέρος περίπου 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ. Την Πρωτομαγιά του 1886 έγινε στο Σικάγο η πιο μαχητική πορεία, με τη συμμετοχή 90.000 ανθρώπων. Στην κεφαλή της πορείας ήταν ο αναρχοσυνδικαλιστής Άλμπερτ Πάρσονς, η γυναίκα του Λούσι και τα επτά παιδιά τους.
Το πρώτο αίμα χύθηκε δύο ημέρες αργότερα έξω από το εργοστάσιο ΜακΚόρμικ στο Σικάγο. Απεργοσπάστες προσπάθησαν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό και ακολούθησε συμπλοκή. Η Αστυνομία και οι μπράβοι της επιχείρησης επενέβησαν δυναμικά. Σκότωσαν τέσσερις απεργούς και τραυμάτισε πολλούς, προκαλώντας οργή στην εργατική τάξη της πόλης.
Την επομένη αποφασίστηκε συλλαλητήριο καταδίκης της αστυνομικής βίας στην Πλατεία Χεϊμάρκετ, με πρωτοστατούντες τους αναρχικούς. Η συγκέντρωση ήταν πολυπληθής και ειρηνική. Το κακό, όμως, δεν άργησε να γίνει. Οι αστυνομικές δυνάμεις πήραν εντολή να διαλύσουν δια της βίας τη συγκέντρωση και τότε από το πλήθος των απωθούμενων διαδηλωτών ρίφθηκε μια χειροβομβίδα προς το μέρος τους, η οποία εξερράγη, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας δεκάδες. Η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά βούληση κατά των συγκεντρωμένων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον τέσσερις διαδηλωτές και να τραυματιστεί απροσδιόριστος αριθμός, ενώ έξι αστυνομικοί έχασαν τη ζωή τους από πυρά (φίλια ή των διαδηλωτών παραμένει ανεξακρίβωτο), ανεβάζοντας τον αριθμό τους σε επτά.
Για τη βομβιστική επίθεση, που προκάλεσε τον θάνατο του αστυνομικού, κατηγορήθηκαν οι αναρχοσυνδικαλιστές Άουγκουστ Σπις, Γκέοργκ Έγκελ, Άντολφ Φίσερ, Λούις Λινγκ, Μίκαελ Σβαμπ, Σάμουελ Φίλντεν, Όσκαρ Νίμπι και Άλμπερτ Πάρσονς, που ήταν από τους οργανωτές της διαδήλωσης. Όλοι, εκτός του Πάρσονς και του Φίλντεν, ήταν γερμανοί μετανάστες. Η δίκη των οκτώ ξεκίνησε στις 21 Ιουνίου 1886. Ο εισαγγελέας Τζούλιους Γκρίνελ ζήτησε τη θανατική ποινή και για τους οκτώ κατηγορουμένους, χωρίς να προσκομίσει κανένα στοιχείο που να τους συνδέει με τη βομβιστική επίθεση. Απλώς, είπε ότι οι κατηγορούμενοι ενθάρρυναν με τους λόγους τους τον άγνωστο βομβιστή να πραγματοποιήσει την αποτρόπαια πράξη του, γι' αυτό κρίνονται ένοχοι συνωμοσίας.
Από την πλευρά της, η υπεράσπιση έκανε λόγο για προβοκάτσια και συνέδεσε τη βομβιστική επίθεση με το διαβόητο πρακτορείο ντετέκτιβ «Πίνκερτον», που συχνά χρησιμοποιούσαν οι εργοδότες ως απεργοσπαστικό μηχανισμό. Οι ένορκοι εξέδωσαν την ετυμηγορία τους στις 20 Αυγούστου 1886 κι έκριναν ενόχους και τους οκτώ κατηγορούμενους. Οι Σπις, Έγκελ, Φίσερ, Λινγκ, Σβαμπ, Φίλντεν και Πάρσονς καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ ο Νίμπι σε κάθειρξη 15 ετών. Μετά την εξάντληση και του τελευταίου ενδίκου μέσου, ο κυβερνήτης της Πολιτείας του Ιλινόις, Ρίτσαρντ Όγκλεσμπι, μετέτρεψε σε ισόβια τις θανατικές ποινές των Σβαμπ και Φίλντεν, ενώ ο Λιγκ αυτοκτόνησε στο κελί του. Έτσι, στις 11 Νοεμβρίου 1887 οι Σπις, Πάρσονς, Φίσερ και Έγκελ οδηγήθηκαν στην αγχόνη, τραγουδώντας τη «Μασσαλιώτιδα». Η δίκη των οκτώ θεωρείται από διαπρεπείς αμερικανούς νομικούς ως μία από τις σοβαρότερες υποθέσεις κακοδικίας στην ιστορία των ΗΠΑ.
Στις 26 Ιουνίου 1893 ο κυβερνήτης του Ιλινόις, Τζον Πίτερ Άλτγκελντ παραδέχθηκε ότι και οι οκτώ καταδικασθέντες ήταν αθώοι και κατηγόρησε τις αρχές του Σικάγου ότι άφησαν ανεξέλεγκτους τους ανθρώπους του «Πίνκερτον». Ως μια ύστατη πράξη δικαίωσης έδωσε χάρη στους φυλακισμένους Φίλντεν, Νίμπε και Σβαμπ. Αυτό ήταν και το πολιτικό του τέλος. Αργότερα, ο επικεφαλής της αστυνομίας του Σικάγου, που έδωσε την εντολή για τη διάλυση της συγκέντρωσης, καταδικάσθηκε για διαφθορά. Μέχρι σήμερα παραμένει ανεξακρίβωτο ποιος ήταν ο δράστης της βομβιστικής επίθεσης.
Η Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα
Στη χώρα μας, ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έγινε το 1893, στην Αθήνα, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη. Η 1η Μαΐου ήταν Σάββατο και εργάσιμη. Έτσι, επελέγη η Κυριακή 2 Μαΐου, για να έχει η γιορτή μαζικό χαρακτήρα.
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Σοσιαλιστής», που εξέδιδε ο Καλλέργης, στις 5 το απόγευμα της Κυριακής συγκεντρώθηκαν στο Στάδιο πάνω από 2.000 σοσιαλιστές και εργαζόμενοι. Η «Εφημερίς» τους υπολόγισε μόνο σε 200 και σημείωνε σε άρθρο της: «Οι πλείστοι εξ αυτών ήσαν εργάται, ευπρεπώς κατά το πλείστον ενδεδυμένοι, με ερυθράς κονκάρδας επί της κομβιοδόχης, και πολύ ήσυχοι άνθρωποι. Αυτοί είναι οι πρώτοι σοσιαλισταί εν Ελλάδι, και συνήλθον χθες εις το πρώτον αυτών εν Αθήναις συλλαλητήριον».
Οι συγκεντρωμένοι ενέκριναν ψήφισμα το οποίο είχε ως εξής:
«Συνελθόντες σήμερον την 2 Μαΐου, ημέραν Κυριακήν και ώραν 5 μ.μ. εν τω Αρχαίω Σταδίω, οι κάτωθι υπογεγραμμένοι μέλη του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» και υπό μισθόν πάσχοντες εψηφίσαμεν:
Α) Την Κυριακήν να κλείωσι τα καταστήματα, καθ' όλην την ημέραν, και οι πολίται ν' αναπαύωνται.
Β) Οι εργάται να εργάζωνται 8 ώρας την ημέραν.
Γ) Ν' απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.
Δ) Το συμβούλιον του «Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» να επιδώση το ψήφισμα εις την Βουλήν.»
Το ψήφισμα επεδόθη, τελικά, στον Πρόεδρο της Βουλής την 1η Δεκεμβρίου 1893 από τον Σταύρο Καλλέργη. Ο πρωτοπόρος σοσιαλιστής ανήλθε στη συνέχεια στο δημοσιογραφικό θεωρείο και περίμενε με ανυπομονησία από τον Πρόεδρο της Βουλής να το εκφωνήσει. Αυτός κωλυσιεργούσε και «ησχολείτο εις την ανάγνωσιν ετέρων αναφορών προερχομένων εκ διαφόρων προσώπων και πραγματευομένων κατά το μάλλον και ήττον περί ανέμων και υδάτων», όπως έγραψε στον «Σοσιαλιστή».
Ο Καλλέργης διαμαρτυρήθηκε μεγαλοφώνως και με εντολή του Προέδρου συνελήφθη για διατάραξη της συνεδρίασης. Οι στρατιώτες της φρουράς, αφού τον κτύπησαν με τα κοντάκια των όπλων τους, τον μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα, όπου παρέμεινε επί διήμερο. Στις 9 Δεκεμβρίου 1983 δικάστηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ημερών, τις οποίες εξέτισε στις φυλακές του Παλαιού Στρατώνα. Με τον περιπετειώδη αυτό τρόπο έληξε και τυπικά ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα.

OSTERMARSCH

Offenbacher
Friedensinitiative
V.i.S.d.P. Offenbacher Friedensinitiative, c/o Norbert Müller, Offenbach, Scheffelstr. 26
Ostermarsch 2009
Montag, 13. April 09, 10.00 Uhr - Offenbach/M, Rathausplatz
Begrüßung: Alwin Borst
Musik: Ernst Schwarz
Schluss mit Kriegs- und Besatzungspolitik
Wir wollen die friedliche Lösung internationaler Konflikte, Abrüstung, Bekämpfung der Armut,
Rettung der Umwelt, Soziale Gerechtigkeit, Durchsetzung der Menschenrechte und internationale
Solidarität. Deshalb sind wir
.. gegen das NATO-Kriegsbündnis
das seinen 60. Jahrestag vor dem Hintergrund völkerrechtswidriger Angriffskriege und Interventionen feiert. Vor 10
Jahren war es der Krieg gegen Jugoslawien. Seit mehr als sieben Jahren führt die US-Politik in Afghanistan zu
andauernder Eskalation des Krieges, mit zunehmend verstärkter Bundeswehr-Beteiligung. Die Anwesenheit fremder
Besatzungstruppen verhindert einen zivilen Aufbau in Afghanistan. Eine dauerhafte friedliche Lösung kann nur
durch Abzug aller ausländischen Truppen erreicht werden.
.. gegen neue Eskalationen und Kriegsdrohungen
Von Osteuropa über den Nahen Osten bis hin zu dem Kaukasus und Zentralasien entstehen immer mehr
Konfliktzonen und Pulverfässer. Auch die derzeitige wirtschaftliche Krise trägt zu neuen Spannungen bei. Die
Geschichte zeigt, dass sehr häufig in krisenhaften Zuspitzungen Kriege als „Befreiungsschlag“ oder zur
„Verteidigung nationaler Interessen“ angezettelt wurden.
.. für einen lebensfähigen Staat Palästina
Die Lösung des Nahostkonfliktes erfordert gleiche Rechte aller Menschen in der Region auf eine menschenwürdige
Existenz. Die seit Jahrzehnten andauernde, völkerrechtswidrige Abriegelung und kriegerische Aggression gegen
Palästinensergebiete hat durch das Massaker an Zivilisten im Gaza-Streifen Anfang dieses Jahres einen neuen
traurigen Höhepunkt erreicht. Wir arbeiten solidarisch mit palästinensischen und israelischen Friedenskräften
zusammen und unterstützen die Forderungen nach zwei gleichberechtigten Staaten in den Grenzen von 1967.
.. für Demokratie und Menschenrechte statt „präventivem Sicherheitsstaat“
Mit ständig geschürter Anti-Terror-Hysterie sind weiter demokratische Grundrechte abgebaut worden. Diese Politik
richtet sich auch gegen Flüchtlinge und Migranten, die von kriegerischen Konflikten und neokolonialer Ausbeutung
in ihren Heimatländern betroffen sind. Wir unterstützen das internationale Recht auf Kriegsdienstverweigerung, das
auch ein Asylrecht in Deutschland für ausländische SoldatInnen begründet.
.. für Aktivitäten zum Stopp von Waffenhandel und Rüstungsexport
Deutschland ist mittlerweile größter Waffenexporteur in der EU. Damit wird auch wesentlich zur Destabilisierung in
Krisenregionen beigetragen. Wir unterstützen die weltweit laufende Kampagne für ein völkerrechtlich verbindliches
Abkommen zur Unterbindung des Waffenhandels in Konfliktregionen.
.. für ökologische Konversion statt Kriegsvorbereitung in der Region
Die geplante Verlagerung des Hauptquartiers der US-Army nach Wiesbaden macht unsere Region noch mehr zur
Drehscheibe für Kriegseinsätze. Unsere Forderung an die Landesregierung lautet deshalb: Keinerlei Unterstützung
für ein US-Hauptquartier in Wiesbaden.
Wir fordern von der Bundesregierung:
• Bundeswehr raus aus Afghanistan
• Schluss mit den anderen Auslandseinsätzen
• Keine Militarisierung im Innern
• Abzug der US-Atomwaffen aus Deutschland und
Schließung der Militärstützpunkte
• Abrüstung statt Sozialabbau

25 TOY MAPTH

Φρανκφούρτη 25 Μάρτη 2009

Θερμοπύλες,Αλαμάνα,Πίνδος και Γοργοπόταμος
Σταθμοί στήν ιστορία του τόπου αυτού.Ο αγώνας ενός λαού για την ΛΕΥΤΕΡΙΑ
Οι αγώνες ολων των λαών της γής για το μεγάλο αγαθό,να ζήσουν λεύτεροι.
Ο χείμαρος της προδομένης νεολαίας που πήρε τούς δρόμους στις μέρες μας.
Ο ξεσηκωμός της αγροτιάς πανελλαδικά,οι αγώνες τών λαών της Λατινικής
Αμερικής ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε πρώτα τούτο:Ο ενας μεγάλος και μοναδικός
ήρωας του '21 είναι ο λαός.Αυτός πότισε με το αίμα του το δένδρο της λευτε
ριάς.Το μεγάλωσε με τις θυσίες του.Ολα αυτά τα ανώνημα παλληκάρια που
πήρανε τα βουνά και τούς λόγγους μην έχοντας ούτε τσαρούχια να φορέσου
νε,στα κουρασμένα τους ποδάρια.Ολοι αυτοί οι μικροί και ταπεινοί και πολλές
φορές ξεχασμένοι ήρωες μας δώσανε με την θησία τους το δώρο να αναπνεύ
ουμε τον αέρα της λευτεριάς.
Ακολουθούνε μετά οι Κολοκοτρώνηδες,οι Μακρηγιάννηδες,οι Παπαφλέσηδες
οι Ανδρούτσοι,Κανάρηδες και Μιαούληδες.
Στην μνήμη όλων αυτών πρέπει εμείς να στήσουμε λαμπρό το άγαλμα της ευ
γνωμοσύνης μας.Οι αγώνες που δώθηκαν ενάντια στον ντόπιο και ξένο κατα
κτητή,και συνεχίζονται μέχρι τις μέρες μας,για ψωμί, παιδεία και λευτεριά.

Εμπρός,στηλώσου,Ελλάδα επαναστάτησσα,
βάστα γερά στο χέρι τ'άρματά σου!
Μάταια δεν ξεσηκώθηκεν ο Ολυμπος,
η Πίνδο,οι Θερμοπύλες,δόξασμά σου

Απ' τα βαθιά τους σπλάχνα ξεπετάχτηκεν
η λευτεριά σου ολόφωτη,γενναία
κι απ' τον τάφο του Σοφοκλή,απ' τα μάρμαρα
της Αθήνας,πάντα ιερή και νέα.

Θεών κ'ηρώων πατρίδα,σπάζεις άξαφνα
το ζυγό σου και την ενάντια Μοίρα
με τον ηχό που βγάνει του Τυρταίου σου
του Μπάιρον και του Ρήγα η άξια λύρα.

Η γραμματεία Π.Κ Φρανκφούρτης
Δημήτρης Καραμσαλής-Μήτσος

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

Ο πολιτισμός, αντίδοτο στον ρατσισμό 15/03/2009


Όταν, τον Απρίλιο του 2008, το φημισμένο βραβείο Καρλομάγνος για Νέους του ομώνυμου ιδρύματος με έδρα το Άαχεν της Γερμανίας, απονεμήθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε ένα ελληνικό σχολείο, και δη δημόσιο, δεν θα ήταν λίγοι εκείνοι που θα ένιωσαν έκπληξη. Ακούγοντας όμως πως η τιμητική αυτή διάκριση ανήκει στους μαθητές του 1ου Γυμνασίου Βύρωνα, για τους γνωρίζοντες παύει να υπάρχει έκπληξη και τους μη γνωρίζοντες, τους ωθεί να μάθουν.

Στους πρόποδες του Υμηττού, στριμωγμένο σε ένα στενό χώρο, περικυκλωμένο από απρόσωπες πολυκατοικίες, βρίσκεται το συγκεκριμένο σχολείο, από το οποίο ξεχειλίζει ο πολιτισμός, η δημιουργία, το ελεύθερο πνεύμα, η διάθεση για καινούργια πράγματα, η αγαστή συνύπαρξη μαθητών από περίπου δέκα χώρες. Μια πραγματική κυψέλη πολιτισμού και δημιουργίας.

Στο σύνολο των 218 μαθητών, οι 46 είναι παιδιά αλλοδαπών γονέων. Από την Ουκρανία, την Αλβανία, τη Γεωργία, τον Άγιο Δομίνικο, το Κόσσοβο, τη Βραζιλία, τη Ρουάντα, τις Φιλιππίνες και τη Βουλγαρία είναι οι σημερινοί μαθητές που ανήκουν στην κακώς αποκαλούμενη δεύτερη γενιά αυτού του σχολίου.

Συζητώντας με τους δασκάλους και τη διευθύντρια του Γυμνασίου, καταγράψαμε για άλλη μια φορά τους προβληματισμούς τους, τα ερωτήματά τους αλλά και την περηφάνια για τις κατακτήσεις και τις πολλές επιτυχίες των μαθητών τους. Από τις λίγες φορές που καθηγητές μάς μίλησαν με τέτοιο ενθουσιασμό για τους μαθητές τους. Κι όπως διαπιστώσαμε και οι ίδιοι, έχουν απόλυτο δίκιο να είναι υπερήφανοι. Και για τους μαθητές τους, αλλά και για τη δουλειά τους. Διότι εδώ παράγεται πραγματική παιδεία.

Ενώ πήγαμε για να εντοπίσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δάσκαλοι με τα παιδιά των μεταναστών, τα προβλήματα των ίδιων των μαθητών με αλλοδαπούς γονείς, ασχοληθήκαμε περισσότερα με άλλα. Και αυτά τα "άλλα" είναι αξιοζήλευτα.

Ενδεικτικά να σημειωθεί πως οι μαθητές του σχολείου, εκτός του τιμητικού βραβείου Καρλομάγνος για Νέους που κατέκτησαν πέρσι, έχοντας να συναγωνιστούν άλλα τετρακόσια σχολεία απ' όλη την Ευρώπη, στη διάρκεια των τελευταίων περίπου 30 ετών, έχουν εκδώσει 66 πονήματα-βιβλία. Έχουν λάβει μέρος σε πάρα πολλές εθελοντικές δραστηριότητες και κινητοποιήσεις, με πιο πρόσφατο τη δενδροφύτευση στον Υμηττό. Αλλά αυτό που τραβάει τη προσοχή μου είναι η κινητοποίησή τους να μαζέψουν χρήματα για δυο περιπτώσεις ανθρώπων με διαφορετικά προβλήματα. Με δική τους πρωτοβουλία, έχουν μαζέψει χρήματα για την ενίσχυση τόσο της Βουλγάρας συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα, που έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης, όσο και για μια μικρή μαθήτρια του σχολείου τους που έχει πρόβλημα υγείας και η οικογένειά της χρειάζεται βοήθεια. Εκτός από τα παραπάνω, ο φιλόλογος Χρήστος Χριστοδουλόπουλος, εμπνευστής πολλών πρωτοβουλιών, που, όπως μας λέει ο ίδιος με περίσσια μετριοφροσύνη, υποστηρίχθηκαν σθεναρά από τη διευθύντρια του Γυμνασίου, κυρία Λεμονιά Κλωνάρη, και την πλειονότητα των συναδέλφων του και των μαθητών, μας απαρίθμησε μια σειρά από δραστηριότητες που έχει λάβει μέρος το σχολείο, και μια σειρά από πρωτοβουλίες των μαθητών.

Άλλο ένα σημαντικό γεγονός είναι και η πρωτοβουλία των δασκάλων για το εβδομαδιαίο μάθημα γνωριμίας. Κάθε Παρασκευή, μετά το υποχρεωτικό μάθημα, μαζεύονται παιδια που προέρχονται από αλλοδαπούς γονείς και απασχολούνται είτε σε ενισχυτική διδασκαλία είτε σε διάφορες δραστηριότητες που στοχεύουν στη καλύτερη γνωριμία μεταξύ τους αλλά και με τους άλλους συμμαθητές τους.

Για το κυρίως πρόβλημα που αντιμετωπίζει το σχολείο στην ένταξη των παιδιών με αλλοδαπούς γονείς η κ. Κλωνάρη σημειώνει με έμφαση «την ανάγκη να σκύψει η πολιτεία στο θέμα της ενισχυτικής διδασκαλίας στη γλώσσα κυρίως, διότι είναι ένα θέμα που πραγματικά μας ανησυχεί. Και δεν είναι θέμα μόνο δικό μας. Αύριο θα είναι πρόβλημα της κοινωνίας. Εμείς κάνουμε τα πάντα και με διάφορους τρόπους να φέρουμε τα παιδια στο επίπεδο των συμμαθητών τους, αλλά αυτό δεν αρκεί. Ειδικά τα παιδια που δεν έχουν γεννηθεί εδώ και έχουν έρθει σε προσχολική ηλικία, αντιμετωπίζουν οξύ πρόβλημα. Και μαζί τους κι εμείς. Φυσικά, οι συνάδελφοι κάνουν τα πάντα με αφοσίωση και υπομονή, αλλά δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με ασπιρίνες το πρόβλημα. Μέχρι πέρσι είχαμε την τύχη να έχουμε συνεργασία με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο.

Στο πλαίσιο του προγράμματος της Ε.Ε., Ενίσχυση Παιδιών Παλιννοστούντων και Αλλοδαπών, είχαμε για δυο χρονιές καθηγήτριες για ενισχυτική διδασκαλία, που πληρώνονταν από το Πανεπιστήμιο. Πρόπερσι δυο καθηγήτριες, η καθεμία από 17 ώρες την εβδομάδα, και πέρσι μια καθηγήτρια, 17 ώρες την εβδομάδα. Με εξαιρετικά αποτελέσματα. Τελειώνοντας το πρόγραμμα και τα κονδύλια της Ε.Ε., σταμάτησε και η παρουσία των καθηγητριών στο σχολείο μας. Σήμερα το πρόγραμμα αυτό συνεχίζει να υπάρχει σε δυο - τρία σχολεία στην Αττική".

Ο κύριος Χρήστος Χριστοδουλόπουλος και ο υποδιευθυντής κύριος Ανδριτσόπουλος, στη συζήτηση που είχαμε, έσταζαν μέλι για μια συγκεκριμένη τάξη. Μάλιστα, ο κύριος Χριστοδουλόπουλος μας είπε επί λέξη πως «είμαι ευτυχισμένος που έχω αυτή τη τάξη». Μιλούσε για τη τάξη Γ1 του σχολείου.

Ανάμεσα στους 23 μαθητές υπάρχουν τρία παιδιά αλλοδαπών και παλιννοστούντων. Ο Στέλιος, που η μητέρα του είναι από τον Άγιο Δομίνικο, η Κυριακή, που οι γονείς της είναι από την Αλβανία και αμέσως γίναμε φίλοι σαν πατριωτάκια που είμαστε, και η Χριστίνα, που έχει τους γονείς της από τη Χειμάρα. Στο ερώτημά μας στα παιδιά, αν έχουν κάποιο πρόβλημα με τα παιδιά που είναι από άλλες χώρες, η απάντηση ήταν με ένα στόμα «όχι» και τα βλέμματα των παιδιών έλεγαν πολλά περισσότερα.

Ως τάξη πρότυπο και με πολύ καλά αποτελέσματα, έχουν λάβει μέρος σε πολλά ταξίδια και έχουν επισκεφθεί άλλα σχολεία στην Ευρώπη. «Αυτό μας έχει βοηθήσει κι εμάς να δούμε τα παιδιά που οι γονείς τους δεν κατάγονται από την Ελλάδα ως πραγματικούς μας φίλους κι όχι ως ξένους», λέει η Εμμανουέλα, μια πολύ καλή μαθήτρια, όπως μας πληροφορεί ο δάσκαλος που είναι παρών.

Αλλά κι ο Στέλιος, που διαφέρει στο χρώμα από τους συμμαθητές του, μας αναφέρει υπερήφανα πως «ποτέ δεν είχα προβλήματα με τα παιδιά της τάξης ή του σχολείου που να σχετίζονταν με ρατσιστική συμπεριφορά». Και η Κυριακή με τη Χριστίνα, από την Αλβανία, έχουν να λένε για την αρμονική συνύπαρξη με τους συμμαθητές τους.

Άλλη μια πρωτοποριακή κίνηση των δασκάλων και των παιδιών, για το κλείσιμο του σύντομου οδοιπορικού μας στο 1ο Γυμνάσιο του Βύρωνα: Προετοιμαζόμενοι για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου, φέτος το χορευτικό κομμάτι, που έχει αναλάβει η καθηγήτρια κυρία Σιαφάκα, στην πλειονότητά τους θα το εκτελέσουν οι μαθητές που είναι παιδιά αλλοδαπών γονέων.

FRANKFURT PROTEST

Wir zahlen nicht für eure Krise
Demonstrationen am 28. März 2009 in Berlin und in Frankfurt am Main

Am 28. März 2009 sind unter dem Motto "Wir zahlen nicht für Eure Krise – Für eine solidarische Gesellschaft" Demonstrationen in Berlin und Frankfurt am Main geplant. Die Demonstrationen sollen den Auftakt für eine Vielzahl von Protesten und Aktionen für das Jahr 2009 bilden. Sie sind auch der Beginn einer Aktionswoche gegen Krise und Krieg, die am 28. März 2009 beginnt und mit den No-Nato-Protesten Anfang April in Straßburg und Baden-Baden endet. Es ist wichtig, dass die Demonstrationen am 28. März 2009 ein eindrucksvolles Zeichen setzen!
In Deutschland hat sich ein bundesweites Bündnisse gebildet, um diese Demonstrationen vorzubereiten. Am 10. und 11. Januar 2009 haben sich Vertreterinnen und Vertreter von 150 zivilgesellschaftlichen Organisationen und Bewegungen in Paris getroffen. Diese Organisationen rufen aus Anlass des G-20-Treffens am 2. April 2009 in London zu einem Europäischen Aktionstag mit Demonstrationen in vielen Städten am 28. März 2009 auf.
Demonstration ... in Berlin und Frankfurt am Main

Beschluss des Parteivorstandes vom 19. Januar 2009 weiter
Demonstration in Berlin

Auftakt: 12 Uhr, Rotes Rathaus (Karl-Liebknecht-Straße/Spandauer Straße)
Abschlusskundgebung: 16 Uhr, Gendarmenmarkt
Demonstration in Frankfurt am Main

Auftakt: 12 Uhr, Hauptbahnhof und Bockenheimer Warte
Abschlusskundgebung: 16 Uhr, Römerberg
(Externe) Links

www.28maerz.de/aufruf
www.kapitalismuskrise.org
Texte

Παγγόσμια γιορτή γυναίκας

Οι γυναίκες «γιορτάζουν» και θυμούνται ότι στις 8 Μάρτη 1857 οι ράφτρες και υφάντρες της Ν. Υόρκης βγήκαν δυναμικά στους δρόμους να διεκδικήσουν ανθρώπινους όρους εργασίας και καλύτερο μεροκάματο, βροντοφωνάζοντας το πρώτο οργανωμένο όχι στον αυταρχισμό και την εκμετάλλευση. Ο ξεσηκωμός αυτός στάθηκε ορόσημο και αφετηρία αγώνων των γυναικών όλου του κόσμου, για ισοτιμία, συμμετοχή στην παραγωγή, κοινωνική καταξίωση, για το δικαίωμα να έχουν λόγο στις αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή και το μέλλον τους, για τη Δημοκρατία, Ελευθερία και Ειρήνη. Από τότε η 8 Μάρτη είναι μια επέτειος - σύμβολο των αγώνων, των θυσιών, αλλά και των κατακτήσεων όλων των γυναικών του κόσμου.Η βιομηχανική επανάσταση, που στηρίχτηκε κατά πολύ στις γυναίκες (και τα παιδιά), ως φτηνότερη εργατική δύναμη, έφερε μαζί της το συνδικαλισμό και τις απεργίες. Έτσι η γυναίκα άρχισε να συνειδητοποιεί τη διττή φύση της ανισοτιμίας της: την ταξική (γυναίκα - εργασία, αμοιβή / εργοδοσία) και τη φυλετική (γυναίκα - άνδρας).Για να αποκτήσει την ισότιμη θέση που της ανήκει στην κοινωνία πρέπει να λύσει και τα δυο αυτά δεσμά της. Όποιος παραβλέπει τη μια πλευρά ακολουθεί λαθεμένες πρακτικές για τη λύση του γυναικείου ζητήματος. Έτσι εξηγείται και η αναποτελεσματικότητα του νεοφεμινιστικού κινήματος τις προηγούμενες 10ετίες, που ανέδειξε μόνο τη φυλετική πλευρά του θέματος. Από την άλλη αν σταθούμε μόνο στην ταξική φύση της γυναικείας εκμετάλλευσης και αγνοήσουμε τις φυλετικές διακρίσεις, που έχουν να κάνουν με το εποικοδόμημα της ανθρώπινης συνείδησης, με αντιλήψεις βαθιά ριζωμένες σε πολιτισμούς και θρησκείες, και που στηρίζουν τη φιλοσοφία τους σε πατριαρχικές δομές της κοινωνίας, είναι σαν να αμφισβητούμε την αναγκαιότητα ύπαρξης του γυναικείου κινήματος.Η οργανωμένη όμως πάλη των γυναικών, μέσα από τους συλλόγους τους, κατέγραψε σπουδαίες κατακτήσεις για τα οικογενειακά, τα κοινωνικά, τα πολιτιστικά δικαιώματα των γυναικών (αρκεί να θυμηθούμε ότι η γυναίκα δεν είχε δικαίωμα εργασίας χωρίς την υπογραφή του συζύγου, δεν δικαιούτο βιβλιάριο τραπέζης στο όνομά της, δεν είχε πρόσβαση στη μόρφωση, δεν συμμετείχε σε αθλητικούς αγώνες, δεν είχε ψήφο!!! - είχε όμως μικρότερο μεροκάματο για την ίδια εργασία! Αυτές τις κατακτήσεις (κι άλλες πολλές), που θεωρούνται σήμερα αυτονόητες, (δεν είναι όμως), η νέα γυναίκα κινείται, ζει και ωριμάζει σ' ένα κλίμα πλαστής ισότητας σε όλα τα επίπεδα της ζωής της. Και δυστυχώς - αν δεν κατανοήσει το πραγματικό περιεχόμενο της ισοτιμίας της - θα «άγεται και θα φέρεται» από ιδεολογήματα, πρότυπα και παραφιλολογίες, που έχουν σκοπό να την κρατήσουν ευέλικτο και φτηνό εργατικό δυναμικό, σεξουαλικό αντικείμενο, τεκνοποιητική μηχανή, με χειραγωγημένη συνείδηση, με μικρές ή καθόλου αντιστάσεις, και προπαντός μακριά από κινήματα και διεκδικητικούς αγώνες. Έτσι θα παίζει στην οικονομία το μπαλαντέρ, ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου, το οποίο τις γυναίκες ρίχνει πρώτες στην ανεργία, πρώτες στη μερική απασχόληση, στη μερική αμοιβή, στη μερική... ζωή.Η γυναίκα σήμερα όμως ξέρει ότι η εργασία δεν είναι μόνο χαρά, αλλά πρωταρχικός παράγοντας, το οξυγόνο, για να προχωρήσει η ισοτιμία της. Μέσα από την εργασία αποκτάει η γυναίκα την οικονομική της ανεξαρτησία και τη χειραφέτησή της. Αντίθετα η ανεργία, εκτός του ότι οδηγεί σε χαμηλότερο μεροκάματο για όλους, σε εντατικοποίηση της δουλειάς, σε κατάργηση ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων, σε χτύπημα του συνδικαλισμού, σε πολιτική ομηρία, για τις γυναίκες. Ειδικά έχει και πρόσθετες ψυχολογικές και κοινωνικές επιπτώσεις:απώλεια αυτοπεποίθησης (ό,τι πιο πρόσφορο για μεγαλύτερη εκμετάλλευση κι επιστροφή στα του «οίκου»)ανασφάλεια, συμβιβασμό και αποδοχή των αντεργατικών μέτρων (συμβόλαιο μη τεκνοποίησης για ένα χρονικό διάστημα, δουλειά χωρίς ένσημα, δουλειά χωρίς αμοιβή για μια συστατική επιστολή, κ.ά.)εξάρτηση (για το σύστημα βολικός ο κόσμος των παραισθήσεων παρά ο δρόμος του αγώνα)βία και κακοποίηση (ακραία φυλετική διάκριση για την πιο βάρβαρη εκμετάλλευση)πορνεία (εναλλακτική πρόταση στις νέες άνεργες) (Γερμανίδα πτυχιούχος 25χρονη άνεργη έχασε το επίδομα ανεργίας όταν αρνήθηκε τη θέση που της προτάθηκε από τον αντίστοιχο ΟΑΕΔ σε ...οίκο ανοχής!)Έτσι το όλο σύστημα κρατάει «δεύτερη» τη γυναίκα και για να καρπώνεται μεγαλύτερο κέρδος από την εργασιακή της δύναμη και για να την χειραγωγεί ευκολότερα πατώντας στην από αιώνες συντηρητική γυναικεία συνείδηση, στην οποία επενδύουν όλοι οι ιδεολογικοί μηχανισμοί. Κομβικό σημείο είναι η βιολογική επιταγή της μητρότητας.Τι απομένει επομένως για την κάθε γυναίκα (εργαζόμενη και άνεργη) από το να αντισταθεί στην πολιτική των αναδιαρθρώσεων στον τομέα της εργασίας και της παιδείας; Κι αυτό γίνεται στο βαθμό που η καθεμία έχει κατανοήσει ότι είναι δικαίωμα ζωής η σταθερή δουλειά με όλα τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα που συνεπάγεται. Είναι δικαίωμα ζωής ο ελεύθερος χρόνος να τον διευθετεί η γυναίκα στην οικογενειακή, πολιτιστική, κοινωνική ή πολιτική ζωή.Να κτίζει τις διαπροσωπικές σχέσεις, τον έρωτα, πάνω στην αλληλοεκτίμηση, αλληλοσεβασμό, την αμοιβαία κατανόηση χωρίς το άγχος να αρέσει μόνο ως σεξουαλικό αντικείμενο.Να γεννά, να μορφώνει και να ανατρέφει παιδιά σε σύστημα υγείας, παιδείας και πρόνοιας, νιώθοντας την αναγνώριση της πολιτείας γι' αυτή τη σημαντική από τη φύση αποστολή της.Κόντρα λοιπόν στο πισωγύρισμα αυτό το μήνυμα στέλνει η 8 Μάρτη κι όχι της γυναικοπαρέας στην ταβέρνα εξομοιώνοντας τη μέρα με εκείνη του Βαλεντίνου ή της Αποκρεάς.

Παπαρήγα και Ιωσήφ

18Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ ΕΠΑΝΕΞΕΛΕΓΗ Η ΠΑΠΑΡΗΓΑ ΜΕ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ «ΑΠΟΣΤΑΛΙΝΟΠΟΙΗΣΗ» ΤΟΥ ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ
Ψήφισαν Αλέκα και Ιωσήφ
Του ΘΩΜΑ ΤΣΑΤΣΗ
Η Αλέκα Παπαρήγα επανεξελέγη γενική γραμματέας και το ΚΚΕ επισημοποίησε τη «στροφή» του προς τον σταλινισμό.
Και τα δυο είναι αποτέλεσμα του 18ου συνεδρίου του κόμματος, το οποίο ολοκληρώθηκε το Σάββατο με πλήρη κυριαρχία της σημερινής ηγετικής ομάδας, αν και δεν έγινε γνωστό πόσοι καταψήφισαν την κ. Παπαρήγα και πόσοι τα κείμενα που τέθηκαν σε ψηφοφορία.Η επανεκλογή της κ. Παπαρήγα έγινε γνωστή από το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ με μια ανακοίνωση 22 λέξεων: «Στην πρώτη της συνεδρίαση η Κεντρική Επιτροπή, που ψηφίστηκε από το 18ο συνέδριο, εξέλεξε Γενική Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής την Αλέκα Παπαρήγα».Είναι η 6η φορά που εκλέγεται στην ανώτατη κομματική θέση. Για πρώτη φορά είχε εκλεγεί το 1991 με 57 ψήφους, έναντι 51 του τότε αντιπάλου της Γιάννη Δραγασάκη. Οπως συνηθίζει, το ΚΚΕ δεν ανακοίνωσε λεπτομέρειες για την ψηφοφορία. Σύμφωνα με πληροφορίες, η εκλογή της κ. Παπαρήγα δεν ήταν ομόφωνη, αλλά ήταν άνετη.Το Σάββατο ολοκληρώθηκαν η συζήτηση και η ψηφοφορία για το επίμαχο δεύτερο θέμα του συνεδρίου με τον γενικό τίτλο «Εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα - η αντίληψη του ΚΚΕ για τον σοσιαλισμό». Η ανακοίνωση του ΚΚΕ χαρακτηρίζει το θέμα «σύνθετο και ιδιαιίτερα δύσκολο» και τη συζήτηση που έγινε «πλούσια και ώριμη».Το κείμενο αυτό είχε προκαλέσει αίσθηση όταν δόθηκε στη δημοσιότητα, καθώς θεωρήθηκε απόπειρα «αποκατάστασης» της περιόδου του Στάλιν στη Σοβιετική Ενωση, γεγονός που είχε οδηγήσει και σε αντιδράσεις επιφανών στελεχών της ευρύτερης Αριστεράς με κείμενά τους, στα οποία είχαν απαντήσει στελέχη του ΚΚΕ από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη».Επίκεντρο αυτής της διαπάλης είναι το 20ό συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης (1956), στο οποίο ο τότε ηγέτης της Ενωσης Νικίτα Χρουστσόφ προχώρησε στη λεγόμενη «αποσταλινοποίηση». Το ΚΚΕ θεωρεί -όπως αναφέρεται στο κείμενο που υπερψηφίστηκε- ότι το συνέδριο εκείνο «αποτέλεσε στροφή προς τα πίσω» και «ανέτρεψε την πορεία σοσιαλιστικής οικοδόμησης». Στο ίδιο κείμενο αναφέρεται επίσης ότι: «Με το 20ό συνέδριο ανακόπηκε η δυναμική της σοσιαλιστικής πορείας, ενισχύθηκαν αντί να αμβλυνθούν οι κοινωνικές ανισότητες και διαφορές, η διαδικασία αναχαίτισης της επέκτασης και εμβάθυνσης των σοσιαλιστικών σχέσεων ενίσχυσε τα στοιχεία και τη δυνατότητα ανατροπής της σοσιαλιστικής οικοδόμησης». Η θέση αυτή του ΚΚΕ ερμηνεύτηκε ως «αποκατάσταση» του Στάλιν και ως δικαίωση των διώξεων και εγκλημάτων που έγιναν την περίοδο αυτή σε βάρος χιλιάδων αντιπάλων του.Τις επόμενες ημέρες το ΚΚΕ θα δώσει στη δημοσιότητα ένα κείμενο-απόφαση για τα δύο θέματα που συζήτησαν τα στελέχη του. Αναμένεται επίσης να δοθούν τα ονόματα των μελών της Κεντρικής Επιτροπής υπό τη νέα της σύνθεση. Από αυτά θα φανεί εάν το κόμμα προχώρησε στην ανανέωση της σύνθεσης ενός κορυφαίου οργάνου ή εάν διατήρησε την ομάδα των ανθρώπων που τηρούν την ίδια γραμμή στο κόμμα εδώ και πολλά χρόνια.
tsath@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/02/2009

11 January 2009

Executive Board Meeting of the European Left in Berlin, Commemoration of Rosa Luxemburg and Karl Liebknecht
This weekend, the European Left held its first Executive Board meeting of 2009 in Berlin. In view of the recent developments, the meeting focused on the dramatic situation in Gaza and a peaceful solution of the conflict. The European Left strongly condemns the Israeli invasion and calls for an immediate ceasefire and total withdrawal of Israeli troops from Gaza. The EL calls for a mass mobilisation of its member parties in order to support the peace movement for a consequent end of all military activities from both sides.

Other topics of the agenda included the current gas supply crisis in Central and Eastern Europe, and an analysis of the ongoing protests in Greece, which will be further debated on a conference next Saturday in Athens. With regard to the consequences of the financial and economic crisis, the EL will organise a special meeting of economic experts on February 6th, in Lisbon.
In the run-up to the European elections in June 2009, the EL has scheduled further activities as part of the electoral campaign. These will include a mass mobilisation on the occasion of the 60th anniversary of NATO, and a debate on the European education system and the Bologna process.
As every year, the European Left participated in the Sunday commemoration of Rosa Luxemburg and Karl Liebknecht at the cemetery of Berlin-Friedrichsfelde.
In Berlin the Executive Board adopted the following resolutions:
Resolution on Gaza
Resolution on the Gas Crisis
Back to List
Print View
Go TOP
Imprint Disclaimer

BOLIVIA

08 February 2009

Bolivia enacts new Consitution
The new Bolivian Constitution, which had been adopted by a large majority of Bolivian citizens, was promulgated on 7 February 2009.

This event marks another important step of a long-lasting struggle in favour of a public control over natural resources, the recognition of the rights of indigenous peoples, social justice, and a new democracy for all.
The limitations on the size of agricultural property suggested by the Bolivian government were also adopted, which shows that the Bolivian people support an agricultural reform that benefits the poor.
At the World Social Forum in Belém (Brazil) the Bolivian president Evo Morales called the new Constitution a protecting shield, which conscious people had mounted to avoid the return of liberalism and of the reactionary policies that continue to be promoted by today’s ruling classes.
The Constitution clears the way for a refoundation of a State dominated until recently by a racist and xenophobic oligarchy, who has neither abandoned its plans to overthrow the democratic government, nor its will to separate the country.
The Party of the European Left expresses its solidarity with the Bolivian people, and reaffirms its determination to join the progressive forces of Bolivia in their future struggles for a new international order of justice and cooperation.
In the same way, the EL adheres to the positions of the members of the Union of South American Nations (UNASUR), who have supported the democratic government of Bolivia and rejected all attempts of a coup d’état or separation of the country.

EL Latin America Working Group
Back to List
Print View
Go TOP
Imprint Disclaimer