Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

NIE WIEDER KRIEG

Montag, 31. August 2009

"NIE WIEDER KRIEG"
Zum diesjährigen Antikriegstag am 1.September und dem 70. Jahrestag des deutschen Angriffs auf Polen erklärt Sabine Lösing, Mitglied des Europäischen Parlaments und Bundesvorstandsmitglied der LINKEN:
"In dem Wissen, dass Kriege die brutalste Form zur Durchsetzung von Macht- und Einzelinteressen sind - heute wie vor 70 Jahren - sind die Forderungen "Nie wieder Krieg - nie wieder Faschismus" aktueller denn je."

Lösing weiter: "Weltweit werden eine Vielzahl von Kriegen geführt und militärische Interventionen befehligt und geplant. In Anbetracht dieser Tatsache, und dass vor allem Kinder, Frauen, alte und kranke Menschen die Hauptopfer militärischer Konflikte sind, ist es ein Skandal, dass sich insbesondere die Bundesrepublik - trotz Ablehnung des Afghanistankrieges durch 77% der Bevölkerung - nach wie vor an diesen Kriegen beteiligt und weiter aufrüstet. Die Linke fordert, den Ausbau militärischer Interventionsfähigkeiten der EU zu stoppen und die strategische Partnerschaft von EU und NATO zu beenden. Nur in Zusammenhang mit breiten antimlitaristischen außerparlamentarischen Bündnissen kann die Losung "Nie wieder Krieg" in einer wirkungsvollen gesellschaftlichen Bewegung aufgehen. Deutschland sollte aufgrund seiner Geschichte in diesem Prozess eine besondere Verantwortung übernehmen."

Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Koutoponires methodefseis

Κυριακή 23/08/2009
Οι μικρόνοες του υπουργείου Πολιτισμού έσπευσαν να λογοκρίνουν το φιλμάκι του διάσημου σκηνοθέτη Κ. Γαβρά για να ικανοποιήσουν τους ιεράρχες που διαμαρτύρονταν για προσβολή της θρησκείας.

Πέτυχαν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα απ’ αυτά που επεδίωκαν:

Ηθελαν να προστατεύσουν την Ορθοδοξία και κατάφεραν να τη διασύρουν. Προκάλεσαν την προσοχή των εγχώριων και διεθνών μέσων ενημέρωσης, τα οποία φυσικά φρόντισαν να θυμίσουν τις αθλιότητες ρασοφόρων κατά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Κι ακόμη, μετά την άθλια πρωτοβουλία του υπουργείου, όσοι εκ των Ελλήνων δεν ήξεραν τα αίσχη που έκαναν φανατικοί χριστιανοί εκείνη την εποχή στην προσπάθειά τους να ξεριζώσουν οτιδήποτε παρέπεμπε στην αρχαία Ελλάδα, τώρα τα έμαθαν. Οπως επίσης προβληματίστηκαν σοβαρά για την ανθεκτικότητα της θεωρίας περί αγαστής συμπόρευσης και εποικοδομητικής συνομιλίας ανάμεσα στην ελληνική σκέψη και τον χριστιανισμό: ιδεολογικές κατασκευές του ιερατείου και των πολιτικών συνοδοιπόρων του.

Από την ηγεσία της Εκκλησίας δεν περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό. Προφανώς δεν της αρέσει που η Ακρόπολη είναι ο αναγνωρισμένος διεθνής λογότυπος της Ελλάδας, αλλά δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς. Αφού αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει, τουλάχιστον να μακιγιάρει τη δική της διαδρομή. Είναι πάγια η θέση της να αποσιωπά ό,τι την εκθέτει, να παραμορφώνει ό,τι δεν την κολακεύει και να συκοφαντεί ό,τι την απειλεί.

Διεκδικεί για τον ευατό της «το ρόλο του σπόνσορα του έθνους» (Α. Λιάκος «Πώς το παρελθόν γίνεται ιστορία;» Εκδόσεις «Πόλις»). Γι’ αυτό, άλλωστε, μπήκε μπροστά στην υπόθεση του «Μακεδονικού», γι’ αυτό ξεσήκωσε τον κόσμο για το βιβλίο της Ιστορίας επειδή τάχα υποβάθμιζε τη συνεισφορά της στην απελευθέρωση του γένους, γι’ αυτό έβγαλε από τη ναφθαλίνη τα λάβαρα της Επανάστασης του 1821 ως απάντηση στην ανίερη απόφαση των «ευρωλιγούρηδων» να αφαιρέσουν από τις αστυνομικές ταυτότητες το θρήσκευμα, γι’ αυτό αντιστάθηκε σθεναρά σ’ όλες τι απόπειρες να απαλλαγεί η Ιστορία από τους μύθους που την συνοδεύουν και έχουν σχέση με την «εθνωφελή» παρουσία της (κρυφό σχολειό, 25η Μαρτίου κ.ά.).

Την αφήγηση της Εκκλησίας για την πορεία του έθνους και το επιθυμητό μέλλον του υιοθέτησε το πιο σκοταδιστικό τμήμα της συντηρητικής παράταξης. Εξ αυτής της αιμομικτικής σχέσης προέκυψαν, άλλωστε, μερικά από τα τερατουργήματα του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις η ηγεσία της Ιεραρχίας συνέπλευσε με τις πιο ανελεύθερες επιλογές του κυρίαρχου εξουσιαστικού συστήματος.

Κυνήγησε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, αφόρισε ενοχλητικές φωνές από το χώρο της τέχνης, ευλόγησε τις δικτατορίες, βοήθησε στο στήσιμο των παρακρατικών μηχανισμών και σιώπησε για τους διωγμούς που υφίσταντο οι ηττημένοι του εμφυλίου, όταν δεν τους ενθάρρυνε, προκειμένου να συνετιστούν οι άθεοι και να επιστρέψουν μετανιωμένοι, σαν τα απολωλότα πρόβατα, στη στοργική αγκαλιά της μητέρας Εκκλησίας.

Η εργαλειοποίηση της Ιστορίας είναι η συνήθης πρακτική όλων των εξουσιών -κοσμικών και θρησκευτικών. Διά της ιδεολογικής χρήσεως του παρελθόντος επιδιώκουν να διαμορφώσουν το παρόν, να επηρεάσουν το μέλλον και τελικώς να ποδηγετήσουν τις κοινωνίες. Η επιλεκτική ανάγνωση, η λήθη για όσα ντροπιάζουν και η παραχάραξη εκείνων που βλάπτουν, είναι τα μέσα.

Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα είχαν μεγάλες επιτυχίες στον τομέα αυτό. Ισως το κορυφαίο δείγμα το έδωσαν οι βαστάζοι του σταλινισμού στην ΕΣΣΔ που «έξυναν» από τις φωτογραφίες-ντοκουμέντα τον Τρότσκι και τους μπολσεβίκους που έπεφταν σε δυσμένεια, φτιάχνοντας μια ιστορία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του μεγάλου πατερούλη. Ο βιασμός του παρελθόντος εξυπηρετούσε την ανάγκη της ηγεσίας να εμφανιστεί ως η μοναδική πηγή νομιμότητας.

Βεβαίως, στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και της διάδοσης των μέσων επικοινωνίας, με τις προσβάσεις στις ιστορικές πηγές ανοικτές, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ωστόσο, κάποιοι το επιχειρούν ακόμα και στις μέρες μας κι ας φλερτάρουν με τη γελοιοποίηση.

Οπως συνέβη, για παράδειγμα, με την πρόσφατη τηλεοπτική αγιογραφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, σύμφωνα με την οποία ο ηγέτης της δεξιάς ήταν ο δημιουργός της μεταπολεμικής Ελλάδας και ο θεμελιωτής της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Το κακό για κείνους που ντύνουν με μεγάλα λόγια τις σκοτεινές προθέσεις τους είναι ότι τα γεγονότα είναι πεισματάρικa.

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2009

Η αλήθεια είναι πως άλλο θέμα είχα ετοιμάσει για σήμερα. Αλλά βλέποντας αυτά που συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά, με πρωταγωνιστές τους μετανάστες και την κυβέρνηση, δεν μπόρεσα να μείνω απαθής και να ασχολούμαι με αυτούς που τα κατάφεραν.

Ναι, μερικοί τα κατάφεραν και τα καταφέρνουν καθημερινά. Υπάρχουν, όμως, μερικοί άλλοι που δεινοπαθούν καθημερινά κάτω από τον ασφυκτικό κλοιό της πολιτείας και της ίδιας της κοινωνίας. Μικροί και μεγάλοι.

Προκύπτουν δύο μεγάλα ζητήματα με τα οποία κρίνω πως πρέπει να ασχοληθούμε. Το ένα είναι η μεταφορά μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η κυβέρνηση τα έχει βαφτίσει κέντρα φιλοξενίας. Όπως και μεσοβδόμαδα το έγραψα, όμως, δεν μπορεί να μην αναρωτηθείς γιατί, ενώ λέγονται κέντρα φιλοξενίας, οι μετανάστες στέλνονται εκεί... δεμένοι χειροπόδαρα. Και δεν είναι σχήμα λόγου ούτε και εμπεριέχει κάποιο αστείο.

Δεν μπορεί να υποτιμάται η νοημοσύνη μας με τέτοιο βάναυσο τρόπο και να μας ζητηθεί κιόλας να κλείσουμε το στόμα και να παραδεχτούμε πως αυτό το κατάμαυρο που βλέπουμε δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κάτασπρο τοπίο.

Και καλά να πιστέψουμε ότι πράγματι, μπορεί να τους πάνε χειροπόδαρα, αλλά σκοπός είναι να τους… φιλοξενήσουν. Ποιος, όμως, και πότε θα μας εξηγήσει αυτό που καταγγέλθηκε από ανθρώπους και οργανώσεις που μάχονται για τα δικαιώματα των μεταναστών, ότι οι εξήντα μετανάστες που μεταφέρθηκαν από τη Χίο παρέμειναν για 21 ολόκληρες ώρες στο γκαράζ του πλοίου, μέσα στα λεωφορεία και δεμένοι ανά δύο;

Ανάμεσά τους και δύο ανήλικοι. Ένας δεκαεπτάχρονος Παλαιστίνιος, ο οποίος πριν επιβιβαστεί στο πλοίο έκανε αίτηση πολιτικού άσυλου αλλά δεν ελήφθη καν υπόψη των αρχών η αίτησή του, και ο άλλος, ένας δεκαπεντάχρονος Σομαλός, τον οποίο πήραν από την προστασία της μητέρας του. Την ίδια την έκλεισαν σε άλλο κέντρο κράτησης στη Μυτιλήνη.

Είχε συμβεί και στην Πάτρα κάτι παρόμοιο. Εκεί όπου σαράντα τέσσερα παιδιά τα πήραν με τη βία από τους γονείς τους και τα έστειλαν σε κέντρο κράτησης ανηλίκων στην Κόνιτσα. Παρεμπιπτόντως, αυτά τα παιδιά δεν έχουν διαπράξει ποινικά αδικήματα. Κι όμως, χωρίς τη θέλησή τους αλλά και τη συναίνεση των γονιών τους, τους έχουν έγκλειστους σε ίδρυμα… αναμόρφωσης. Και όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα. Σε μια χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου υποτίθεται πως τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν περίοπτη θέση.

Η πολιτεία, ατάραχη, προχωρεί στο σχέδιό της, πάντως, χωρίς να ιδρώνει το αφτί της. Φαίνεται πως ο φόβος της διαρροής ψηφοφόρων προς το κόμμα του ΛΑΟΣ είναι αρκετά ισχυρότερος από κάθε άλλο κόστος. Δείχνει αυτή η κυβέρνηση αρκετά σκληρή (έως και απάνθρωπη με τους δυστυχισμένους που ψάχνουν στα μέρη μας τη γη της επαγγελίας) και σαν να μην υπολογίζει απολύτως τίποτε μπροστά στο δικό της κεφάλι.

Κάθε αστυνομική επιχείρηση που καταλήγει σε καταστολή, συλλήψεις, ξυλοδαρμό και ανελέητο κυνηγητό γύρω από την Πλατεία Ομονοίας και όχι μόνο εντάσσεται στα «ολοκληρωμένα σχέδια της κυβέρνησης για την πάταξη της εγκληματικότητας». Οι μετανάστες που περιφέρονται στην Ομόνοια είναι άνευ αδείας παραμονής, άρα και παράνομα διαμένοντες. Εγκληματίες, όμως, από πού προκύπτει ότι είναι; Διότι συλλήβδην έτσι αποκαλούνται όλοι αυτοί οι μετανάστες από τα ΜΜΕ αλλά και από τις ανακοινώσεις που βγαίνουν από το υπουργείο.

Δεύτερο σημαντικό αλλά και αρκούντως ανησυχητικό είναι η εκκένωση των χώρων. Έτσι ονομάζεται πλέον κάθε επιχείρηση της αστυνομίας που έχει να κάνει με συλλήψεις μεταναστών στο κέντρο. Αυτή τη φορά, και αφού καθάρισαν με το παλιό Εφετείο, στράφηκαν σε δύο πολυκατοικίες στην οδό Βερανζέρου. Συλλάβανε μερικούς, έδειραν άλλους τόσους κακομεταχειρίστηκαν και προσέβαλαν κάθε ανθρώπινη έννοια. Εκείνο όμως που βγαίνει από την τελευταία επιχείρηση (μέχρι τη στιγμή που γράφτηκε αυτό το κείμενο) είναι η άγρια εκμετάλλευση των μεταναστών από τους… νοικοκυραίους.

Κάθε ένας από αυτούς τους απελπισμένους που στοιβάζονταν σε δωμάτια των δέκα, ανά εξήντα, πλήρωναν για να ξαπλώσουν απλώς στο τσιμέντο των βρόμικων και εγκαταλελειμμένων δωματίων ο καθένας από πέντε έως επτά ευρώ την ημέρα! Με τη μέρα πλήρωναν το γκέτο. Τα κρατητήρια ή τις αποθήκες ανθρώπων, όπως μπορεί να τα πει ο καθένας.

Κι όμως, αυτοί οι νοικοκυραίοι, που έχουν βγει πολλές φορές στους δρόμους και έχουν διαμαρτυρηθεί πως «χάνουν την ηρεμία τους», πως «δεν μπορούν να κυκλοφορούν στους δρόμους», πως «δεν χωράει άλλους η Ελλάδα», πως «κινδυνεύουν από τους λαθρομετανάστες» εκμεταλλεύονται αισχρά και απάνθρωπα την ανέχεια και την απελπισία των μεταναστών και τους δίνουν τα ερείπιά τους, να κοιμηθούν. Βγάζουν χρήματα τη νύχτα για να κραυγάζουν και να λυσσομανούν την ημέρα ενάντια σε αυτούς που περιμένουν να έρθει ξανά η νύχτα για να τους αρμέξουν.

Και η πολιτεία τι κάνει; Κάνει επιχειρήσεις "σκούπες" και μαζεύει τους «παράνομους" μετανάστες, αλλά δεν ακουμπά καθόλου τους… νόμιμους ιδιοκτήτες των ετοιμόρροπων κτιρίων. Δεν θέλει να έρθει σε σύγκρουση με την κοινωνία. Προφανώς θέλει να δείξει ότι είναι στην υπηρεσία της κοινωνίας. Και αν δεν μπορεί να τους πάρει κάτι, τους καταδίδει στους αστυνομικούς.

Και η κοινωνία, όταν δεν εκμεταλλεύεται τους μετανάστες, τους καταδίδει στο κράτος, το οποίο τούτη την ώρα, μπροστά στο κεφάλι του, δεν υπολογίζει τίποτα. Ούτε καν μικρά παιδιά. Παιδιά λίγων μηνών που, όπως δείχνει η φωτογραφία, φεύγουν από τη μάνα τους και παραδίδονται στη… στοργή των οργάνων της τάξης. Τι άλλο θα δουν τα μάτια μας σε αυτή τη χώρα; Τι άλλο θα μας συμβεί; Αναρωτιέμαι και ως πολίτης και ως δημοσιογράφος αλλά και ως μετανάστης.