Του Φαίδωνος Χατζηδημητρίου
Στις 25.1 είχαμε εκείνη την αξέχαστη δήλωση της Δημοκρατικής Αριστεράς που εξομοίωνε τους (στενόμυαλους!) "συμπαραστάτες" των μεταναστών με τους "ακροδεξιούς 'σωτήρες' στον Άγιο Παντελεήμονα". Την επομένη, με μια μεσοβέζικη δήλωση, η Δ.Α. επιχείρησε να σκεπάσει την αήθεια που διέπραξε και έκτοτε πολιτεύεται επί του θέματος μεταξύ αγνόησής του και συγκρατημένης εχθρότητας προς τους απεργούς και το κίνημα συμπαράστασης. Ανάμεσα στην αγνόηση και την εχθρότητα, έχει υιοθετήσει και την πονηρή στάση του δήθεν απολιτικού φιλάνθρωπου: Στέλνει τον κ. Λεβέντη στα νοσοκομεία, ο οποίος βλέπει τους απεργούς πείνας, τους γιατρούς, τη διοίκηση, δηλώνει την ανθρώπινη συμπαράστασή του στη δοκιμασία που περνούν οι πεινώντες και εύχεται αίσιον τέλος. Από ανθρωπιές και ανθρωπισμούς, τίποτ' άλλο. Πήξαμε. Ώς και η Τρέμη με τον Πρετεντέρη. Από πολιτική συμπαράσταση, μηδέν. Ούτε ότι κάποτε υπήρξαν αριστεροί δεν θυμούνται οι τωρινοί νυκοκυραίοι. Αλλά και αυτή η ανθρώπινη και τάχα απολιτική συμπαράσταση, κάλπικα ανθρωπιστική και βαθύτατα αντιδραστική πολιτικά είναι, όταν την ίδια τη μέρα της επίσκεψης Λεβέντη (3.3), η Δ.Α. δηλώνει ότι και το υπουργείο Εσωτερικών και οι απεργοί επιδεικνύουν αδιάλλακτη στάση. Την ίδια ακριβώς ώρα που ο Ραγκούσης λυσσομανά πάνω από έτοιμους, ανοιχτούς τάφους.

* Καραμουρτζούνης. Αμφιλεγόμενος (με τα λεφτά των άλλων) φιλάνθρωπος, που προκάλεσε πάταγο στην Αθήνα περί το 1960. Τοποθέτησε παντού στα πεζοδρόμια χτιστούς κουμπαράδες - κερματοδέκτες για τους πάσχοντες συνανθρώπους.