Την ώρα που οι εξαθλιωμένοι πολίτες παρακολουθούν τον Δρούτσα ν αγοράζει πανάκριβα ταγέρ στη Νέα Υόρκη, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο αναγκάζεται να δώσει στην Εκκλησία 26εκατομμύρια ευρώ δάνειο (με τι είδους υποθήκες όταν τ ακίνητα χάνουν διαρκώς αξία;),ώστε η τελευταία να συμμετάσχει στην αύξηση κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας.
Κάποιος δεν πρέπει να ελέγξει αυτού του είδους τις συναλλαγές που μυρίζουν βατοπεδινά τρυκ;
Με τι κριτήρια το Ταχ. Ταμιευτήριο επενδύει σε θαλασσοδάνεια τις αποταμιεύσεις των μικρομετόχων του;
Η είδηση απο το ΒΗΜΑ
Με δάνειο από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο ύψους 26 εκατ. ευρώ συμμετέχει η Εκκλησία της Ελλάδος στην αύξηση κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας.
Η τελική απόφαση για συμμετοχή στην αύξηση ελήφθη χθες από τη Σύνοδο της Ιεραρχίας (φωτογραφία) και το επόμενο διάστημα η Εκκλησία θα προχωρήσει στην ολοκλήρωση της σύναψης δανείου προκειμένου να μπορέσει να αντιμετωπίσει το κόστος της αγοράς. Οπως επισήμανε ο εισηγητής και πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών της Εκκλησίας, Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Θεόκλητος, ο οποίος είναι εκπρόσωπος της Εκκλησίας στο διοικητικό συμβούλιο της Εθνικής, «η τιμή εκδόσεως της μετοχής είναι αρκετά ελκυστική, η Εκκλησία δεν πρέπει να απολέσει την δεσπόζουσα θέσιν που κατέχει εις την μετοχικήν σύνθεση».
Η Ιεραρχία έλαβε την απόφαση για συμμετοχή στην αύξηση χωρίς αντιπαραθέσεις και επέμεινε στην ανάγκη δανειοδοτήσεως αφού όπως προκύπτει από τα οικονομικά στοιχεία τα έσοδά της εξαιτίας της οικονομικής κρίσης σταδιακά μειώνονται. Ως εκ τούτου απευθύνθηκε σε όλες τις μεγάλες τράπεζες για τη λήψη δανείου με ενέχυρο τις μετοχές της Εθνικής (μετοχοδάνειο) πλην όμως ανταποκρίθηκε μόνο το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.
Η κρίση που πλήττει τη χώρα μας αποτελεί το κύριο αντικείμενο της ετήσιας τακτικής συνεδρίασης της Συνόδου της Ιεραρχίας και όλοι οι μητροπολίτες αναμένουν με ενδιαφέρον τις εισηγήσεις των Μητροπολιτών Σιατίστης κ. Παύλου και Δημητριάδος κ. Ιγνατίου οι οποίοι θα προτείνουν τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για να υποστηριχθούν όλες οι κοινωνικές ομάδες που δοκιμάζονται.

ΠΑΡ ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 16/10/2010
Του Ευτύχη Μπιτσάκη
Οι εκλογές πλησιάζουν και η Ελλάδα κατεβαίνει πλησίστια τον Αχέροντα! Πηγαίνει προς χρεωκοπία ξεπουλώντας την κρατική περιουσία, ληστεύοντας τα λαϊκά στρώματα και καταπατώντας το Σύνταγμα. Δάνεια επί δανείων. Και όταν θα "βγούμε" από την κρίση, θα έχουν πραγματοποιηθεί: Μια πρωτοφανής αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ του κεφαλαίου, εγχώριου και ξένου. Μια επιστροφή σε έναν μεταμοντέρνο εργασιακό Μεσαίωνα. Μια περαιτέρω διεύρυνση του φαύλου κύκλου του δημοσίου χρέους. Θα "βγούμε", σε συνθήκες που θα προετοιμάζουν την επόμενη, καταστροφικότερη κρίση.
Ήταν αναπόφευκτη αυτή η τυφλή πορεία, όπως ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός, ο οποίος έσπευσε να απεμπολήσει μέρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας (δικά του λόγια), να υποβαθμίσει την Ελλάδα σε νομαρχία της Ε.Ε. και σε μπανανία των Κινέζων (κομμουνιστών!!) και των εμίρηδων του αραβικού κόσμου; Από πολλές πλευρές έχει δοθεί αρνητική απάντηση και έχουν γίνει συγκεκριμένες προτάσεις διεξόδου. Ενιαία πρόταση δεν έχει διατυπωθεί. Η καταστροφή ωστόσο είναι δεδομένη. Υπεύθυνοι: Τα δύο κόμματα εξουσίας, οι ηγεσίες τους και όσοι τους στηρίζουν από συμφέρον ή από τύφλωση.

Και η αριστερά;

Η αριστερά θα ήταν η μόνη δύναμη που θα μπορούσε να αντισταθεί αποτελεσματικά. Πρώτα, επεξεργαζόμενη μια ολοκληρωμένη πρόταση εξόδου από την κρίση, η οποία θα είχε τις λιγότερο καταστροφικές συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα. Ταυτόχρονα, πρωτοστατώντας στην οργάνωση της αντίστασης στην προδοτική πολιτική της κυβέρνησης. Προτάσεις έγιναν από την πλευρά της αριστεράς. Συνολική πρόταση, προϊόν διαλόγου, δεν έγινε. Και αντί για οργάνωση της καθολικής λαϊκής αντίστασης εναντίον του νέου καθεστώτος υποτέλειας, μοναχικές πορείες και ένας συνεχιζόμενος ενδοαριστερός εμφύλιος.
Σε τι θα μπορούσαν και σε τι θα έπρεπε να συμφωνήσουν αυτή τη στιγμή τα κόμματα και οι οργανώσεις της αριστεράς; Στην καταδίκη και στον αγώνα εναντίον του Μνημονίου. Στην επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους και στη στάση πληρωμών. Ωραία! Αλλά θα φύγουμε από το ευρώ; Θα φύγουμε από την Ε.Ε.; Θεμιτά και κεφαλαιώδη ερωτήματα, στα οποία δίδονται διαφορετικές απαντήσεις, χωρίς επιστημονικά επεξεργασμένη θεμελίωση και χωρίς την επεξεργασία μιας στρατηγικής ανασυγκρότησης του παραγωγικού ιστού της χώρας με απώτερο στόχο τον σοσιαλισμό.
Όμως οι διαφορές είναι λόγος για να μην υπάρξει κοινή δράση και να μην ανοιχτεί ένας δημόσιος διάλογος ανάμεσα στις διάφορες συνιστώσες της αριστεράς, ο οποίος ενδεχομένως θα κατέληγε σε μια κοινή, επιστημονικά θεμελιωμένη πρόταση διεξόδου; Όταν καίγεται το σπίτι σου δεν κάθεσαι να σκέφτεσαι πώς θα μπορούσες να το είχες χτίσει ώστε να μην καεί! Και ο εμφύλιος συνεχίζεται. Το σπίτι καίγεται και "ημείς άδωμεν"!
Δηλαδή: Οι "καθαροί" άτεγκτοι "επαναστάτες", δέσμιοι του πλέγματος σεκταρισμού - οπορτουνισμού, απαιτούν, προκειμένου να γίνει έστω μια κοινή πορεία, να λύσουμε προκαταβολικά το πρόβλημα της Ε.Ε., της δικτατορίας του προλεταριάτου, του ρόλου του Στάλιν (δικαιώνοντάς τον) και των προδοτών Μπρέζνιεφ και Γκορμπατσόφ κ.λπ. Σε όλα όχι, αλλά τη θεωρία κατέληξαν να την ταυτίζουν με τα επτά ή δώδεκα "απλά μαθήματα". Οι άλλοι; Αυτοί, δέσμιοι ακόμη της αόριστης και καταστροφικής ιδεολογίας του ευρωκομμουνισμού και του ασαφούς ευρωπαϊσμού, δεν ασχολούνται με θέματα "στρατηγικής". Δεν διδάχτηκαν από την κατάντια των πρωτεργατών, Ισπανών, Ιταλών και Γάλλων. Ο πάγιος τακτικισμός τούς οδήγησε πρόσφατα στη μεγαλοφυή ιδέα να διεμβολίσουν το ΠΑΣΟΚ με την ευκαιρία των δημοτικών εκλογών! (Δεν αναφέρομαι στους πολύ ανανεωτικούς, που άραξαν ήδη στις παρυφές του ΠΑΣΟΚ). Τέλος, η ριζοσπαστική αριστερά; Οι χιλιάδες παλαιοί και νέοι αγωνιστές που είναι πάντοτε παρόντες στους κοινωνικούς αγώνες; Η πολυδιασπαμένη ριζοσπαστική αριστερά δεν μπόρεσε, παρά τα όποια βήματα, να κατανοήσει ότι το μέλλον του ελληνικού και του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος δεν βρίσκεται στην επιστροφή στον Στάλιν, στον Τρότσκι και στον Μάο, αλλά στη δημιουργική - διαλεκτική υπέρβαση του παρελθόντος, που σημαίνει: Κριτική αποτίμηση, ανάκτηση του επιστημονικού κεκτημένου του μαρξισμού, δημιουργική ανάπτυξή του, ώστε να ανταποκρίνεται στις συνθήκες της εποχής μας, και ταυτόχρονα θεωρητική και πρακτική αξιοποίηση της πείρας του παγκόσμιου εργατικού κινήματος - θετικής και αρνητικής.
Ο εικοστός αιώνας των μεγάλων επαναστάσεων, των πλανητικών αισιόδοξων προοπτικών, των μεγάλων καταρρεύσεων και της μεγάλης απογοήτευσης έληξε. Μπήκαμε στον 21ο αιώνα. Και προφανώς δεν πρόκειται απλώς για χρονολογία. Έχουν κατανοήσει οι "ηγεσίες" μας το μέγεθος της καταστροφής; Ο εικοστός αιώνας έληξε με την κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Οι ιδεολόγοι τού (επί του παρόντος) νικηφόρου καπιταλισμού, βιάστηκαν να μας βεβαιώσουν για το τέλος των ιδεολογιών, για το τέλος της Ιστορίας και για την αιώνια καπιταλιστική ειρήνη που θα μετέτρεπε τον άνθρωπο σε πειθήνιο παραγωγικό - καταναλωτικό δίποδο. Η Ιστορία τους διέψευσε! Σήμερα ζούμε την εποχή των νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων, αλλά η παντοκρατορία των ΗΠΑ οδεύει προς μια τραγική Δύση. (Επί του παρόντος έχουν την υπεροχή των καταστροφικών μοντέρνων οπλοστασίων). Ήδη οδεύουμε προς ένα πολυπολικό κόσμο: ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Λατινική Αμερική κ.λπ. Ο κόσμος αυτός δεν θα είναι ένας κόσμος ειρηνικού ανταγωνισμού. Θα είναι ένας κόσμος συγκρουσιακός και η πιθανότητα αυτοκαταστροφής του ανθρώπινου είδους δεν είναι πλέον μηδενική. (Μεταξύ άλλων, ο καπιταλισμός λεηλάτησε τα φυσικά αποθέματα. Οι πόλεμοι για ενεργειακά αποθέματα, νερό, πρώτες ύλες, τρόφιμα, είναι δυνατόν να καταλήξουν σε πυρηνικό ολοκαύτωμα). Ελπίδα; Η αναγέννηση του εργατικού και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος με στόχο μια παγκόσμια κομμουνιστική κοινωνία, η οποία δεν θα καταργήσει μόνο την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά ταυτόχρονα, λύνοντας τη βασική αντίθεση του καπιταλισμού, θα λύσει και την παράγωγη, αλλά δεσπόζουσα σήμερα: την αντίθεση ανθρώπου - φύσης, δημιουργώντας μια αξιοβίωτη κοινωνία θεμελιωμένη όχι μόνο στη βάση της κοινής κατοχής του κοινωνικού πλούτου, αλλά σε ένα σύνολο πνευματικών και ηθικών αξιών που θα σημαδεύουν το πέρασμα από τη βάρβαρη προϊστορία στην πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας (Μαρξ).
Ουτοπία; Επί του παρόντος. Ουτοπία, αλλά και δυνατότητα που κυοφορείται στα σπλάχνα του σημερινού βάρβαρου κόσμου. Και η αριστερά; Οι πλανητικοί κίνδυνοι αλλά και οι νέες δυνατότητες καθορίζουν το ιλιγγιώδες μέγεθος των καθηκόντων της. Να ελπίσουμε; Ναι, αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει! Και η ελληνική αριστερά; Θα μπορέσει να υπερβεί τη σημερινή της μιζέρια; Το γιατί και το πώς θα το συζητήσουμε μετά τις εκλογές. Τώρα: Παρ' όλα όσα αρνητικά, ψήφο στην αριστερά! Ούτε αποχή, ούτε λευκό. Ο καθένας ας ψηφίσει όποιον θεωρεί περισσότερο συνεπή, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της επιλογής του.
Μετά τις εκλογές: Αν θέλουμε να μην μείνουμε νεκρά κατάλοιπα ενός ηρωικού και τραγικού παρελθόντος, τα οποία θα σαρώσει ενδεχομένως κάποιο κύμα ενός νέου κινήματος, ας σκεφτούμε: Οι διαφορές είναι αναπόφευκτες! Υπάρχει όμως μια αντικειμενική πραγματικότητα και μια αλήθεια που της αντιστοιχεί. Θα επιχειρήσουμε να την αναζητήσουμε μέσα από την κοινή δράση και τη θεωρητική συζήτηση; Επί του παρόντος, ας σταματήσει τουλάχιστον το αμοιβαίο "θάψιμο". Ας αντιπαρατεθούμε, σκληρά έστω, αλλά με όρους πολιτικής. Εδώ θα είμαστε και μετά τις εκλογές.

ΑΝΤΕΜ ΕΚΙΖ

«Την πατρίδα μ΄ έχασα. Εκλαψα και πόνεσα» τραγουδάει ο Αντέμ Εκίζ. Η φωνή του προκαλεί συγκίνηση και ξεσηκώνει χιλιάδες θεατές. Περισσότεροι από 4.000 ποντιακής καταγωγής Ελληνες τον αποθεώνουν. Ο ίδιος δείχνει να καταλαβαίνει τον πόνο που βγάζει το τραγούδι του.
Μπορεί να είναι Τούρκος αλλά γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό στα Σούρμενα, κοντά στην Τραπεζούντα. Οι 1.700 χορευτές που ακολουθούν το τραγούδι του, δείχνουν απόλυτα εναρμονισμένοι μαζί του. Ακολουθούν με τα βήματά τους το μήνυμα που εκπέμπει και όταν αργότερα πιάνει την «κεμεντζέ» (η ποντιακή λύρα) δείχνει ότι μπορεί να ανταγωνιστεί επάξια τους Ελληνες, ποντιακής καταγωγής, βιρτουόζους του είδους...
«Η μουσική ενώνει. Μπορεί να ενώσει ολόκληρο τον κόσμο και μαζί μ΄ αυτόν και τις δύο πλευρές του Αιγαίου αλλά και όλους τους λαούς της Μαύρης Θάλασσας» δηλώνει στο «Βήμα» ο 29χρονος Αντέμ Εκίζ- ο Πενταχωρίτης, όπως είναι το καλλιτεχνικό του όνομα. Προσθέτει, μάλιστα, «λυράρηδες μπορεί κανείς να δει και να ακούσει ακόμη και στην πλατεία Ταξίμ της Πόλης όπου ζουν πολλοί Μαυροθαλασσίτες. Ακόμη μπορείτε να ακούσετε και ανέκδοτα. Εσείς έχετε τον Γιωρίκα και τον Κωστίκα, και εμείς τον Τουρσούν και τον Τεμέλ. Και οι τέσσερις προέρχονται από τη Μαύρη Θάλασσα».
Το 6ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ποντιακού χορού στη Λυκόβρυση Κοζάνης, που ολοκληρώθηκε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, αποτέλεσε για αυτόν, όπως λέει, μια πρόκληση. «Συμμετείχα για πρώτη φορά. Ηθελα να το ζήσω και τελικά ήταν ένα εντυπωσιακό γεγονός. Δεν θα ξεχάσω αυτούς τους 1.700 χορευτές που συντονίστηκαν μαζί μου. Δεν είναι εύκολο να συντονιστείς και να χορέψεις με τη φωνή και τη λύρα ενός ανθρώπου που ακούς για πρώτη φορά. Πήγα κατόπιν προσκλήσεως του φίλου μουΦίλιππου Κεσαπίδη, καθώς αυτή την εποχή παίζω και τραγουδάω σε ένα κέντρο στη Θεσσαλονίκη. Ακουσα τον πρόεδρο τον κ. Γ. Παρχαρίδη να λέει “αδέλφια μου δεν μας χωράνε τα στάδια” και συγκινήθηκα, ανατρίχιασα» τονίζει. Ε πάνω στη σκηνή δείχνει απόλυτα σίγουρος με τον εαυτό του. Από κοντά όμως φαίνεται συνεσταλμένος. Βρίσκεται μακριά από την πατρίδα του, τα αδέλφια του. «Δεν περίμενα να με αγκαλιάσει τόσο πολύ ο κόσμος» λέει. Η λύρα και το τραγούδι αποτελούν, όπως σημειώνει, τους δικούς του τρόπους επικοινωνίας με τους Ελληνες, και αφηγείται ότι άρχισε να μαθαίνει σε ηλικία 10 ετών. «Μου έμαθε να παίζω ο θείος μου ο Αλί. Στην οικογένειά μου είμαστε πέντε αδέλφια και ο θείος μου ήταν ο δάσκαλός μας, καθώς έμαθε λύρα σε τρία από τα αδέλφια». Γεννήθηκε στην Καλλίστη, ένα από τα πέντε χωριά του συμπλέγματος Μπέσκιοϊ στα Σούρμενα. «Στο χωριό μου υπάρχουν 2.000 κάτοικοι και αρκετοί παίζουν λύρα.
Χορεύουμε και τραγουδάμε στα καφενεία και στα σπίτια μας» λέει χαρακτηριστικά. Επί 19 χρόνια παίζει και τραγουδάει. Ετσι γνώρισε τους έλληνες λυράρηδες που επισκέπτονται την Τραπεζούντα, τα Σούρμενα, τη Σαμψούντα, και πριν από πέντε χρόνια κυκλοφόρησε μαζί με τον γνωστό πόντιο λυράρη Φίλιππο Κεσαπίδη ένα CD με τίτλο «Ας σην Τραπεζούνταν σην Θεσσαλονίκην» («από την Τραπεζούντα στη Θεσσαλονίκη»).

Μάριο Βάργκας Λιόσα
Η δίψα για εξουσία κάνει τούς ανθρώπους τέρατα.

Πολλά ερωτήματα προκαλεί το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός επέλεξε την πρόταση (κάποιων συμβούλων) περί – υποτιθέμενης... – πλήρους απεξάρτησης από το μνημόνιο μέχρι το τέλος του 2011, όταν άλλοι σύμβουλοι, όπως ο «επιτετραμμένος» του ΔΝΤ Ιταλός Δον Τομάζο, παραπέμπουν στην αναδιάρθρωση του χρέους, η οποία εκ των πραγμάτων οδηγεί σε επιμήκυνση του χρόνου επιτήρησης.
Πιθανότατα με βάση την παραπάνω επιλογή η κυβέρνηση οδηγήθηκε στην απόφαση για νέα φοροεπιδρομή από το νέο έτος, με νέα αύξηση έμμεσων φόρων κατά 11,8% (που αγγίζουν την τσέπη και των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων), νέα περικοπή μισθών και συντάξεων και την εμμονή για επικέντρωση στα έσοδα, τα οποία αποδεδειγμένα δεν εισπράττονται, όπως παραδέχεται επισήμως το ΥΠΟΙΟ.
Όμως με τα σημερινά δεδομένα, τα οποία δημιούργησε η πολιτική του μνημονίου, δηλαδή την αυξητική τάση του χρέους και τη βύθιση της χώρας στην ύφεση και την ανεργία, που αποκτούν εκρηκτικά χαρακτηριστικά, η προοπτική της επανένταξης στις αγορές μοιάζει πρακτικώς ανέφικτη, αν το ζητούμενο είναι η επιβίωση της χώρας και των πολιτών της. Στην ουσία, η επιλογή αυτή σπρώχνει τη χώρα μας προς την κατάρρευση, και το ερώτημα παραμένει: Τι έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους οι σύμβουλοι που πρότειναν την πιο πάνω πολιτική γραμμή;
Διότι, όπως βαίνουν τα πράγματα, δεν θα φθάσουμε στο τέλος του 2011, ώστε να βγούμε στις αγορές, και το κραχ θα φέρει την ανάγκη για νέα μνημόνια, προστασίες και αναδιαρθρώσεις χρεών. Πώς είναι δυνατόν η κυβέρνηση να υιοθετεί μια τέτοια απόφαση χωρίς να αντιληφθεί το παρασύνθημα; Εκτός αν το έχει αντιληφθεί και βαδίζει... συντεταγμένα προς τη συντεταγμένη πτώχευση, την οποία τόσο πολύ επιζητούν οι «αγορές». Άβυσσος η ψυχή τους μεν, αλλά το θέμα είναι τι ακριβώς θα κληθούμε να πληρώσουμε όλοι εμείς...