Ενιαίο «εξορθολογισμένο» μισθολόγιο, «μεταρρύθμιση» του δημόσιου τομέα προκειμένου να αυξηθεί η αποτελεσματικότητά του, κατάργηση ή και ενοποίηση οργανισμών, αναδιαρθρώσεις των μεγάλων δημοσίων επιχειρήσεων που να μην εξαντλούνται μόνο σε μειώσεις μισθών και προσωπικού, που και αυτές οφείλουν να αντιμετωπιστούν, σύνδεση των αμοιβών σε όλες στις ΔΕΚΟ με την ποιότητα του παρεχόμενου έργου, αντιστοίχιση μισθού - παραγωγικότητας, επέκταση της χρονικής διάρκειας των παραχωρήσεων του αεροδρομίου, της Αττικής Οδού, της Γέφυρας Ρίου - Αντίρριου, ενεργοποίηση ΣΔΙΤ για συγκεκριμένα έργα...
Μ' αυτά τα «όπλα» στραμμένα ενάντια στο λαό, η «Δημοκρατική Αριστερά» ρίχνεται στη μάχη για την αντιμετώπιση της κρίσης απ' τη σκοπιά της υπεράσπισης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Πρόκειται για συγκεκριμένες προτάσεις που κατέθεσε ο πρόεδρός της Φ. Κουβέλης μιλώντας σε ανοιχτή εκδήλωση του κόμματός του.
Ο ίδιος ανέδειξε σε ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα προς άμεση αντιμετώπιση τα «δομικά προβλήματα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας», ισχυριζόμενος ότι «η χώρα παράγει προϊόντα και υπηρεσίες που δεν καταναλώνονται (...) Αυτό σημαίνει είτε λαθεμένες επιλογές παραγωγικών προτύπων είτε υψηλό κόστος παραγωγής».
Ο Φ. Κουβέλης, αντιγράφοντας επί της ουσίας το πρόγραμμα κυβέρνησης - τρόικας, ζήτησε ακόμα: «Συντονισμένη προσπάθεια, μέσα και από σειρά κινήτρων, για την ενίσχυση της ναυτιλίας» και «απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας (...) η προοπτική μίας απελευθερωμένης και λειτουργικής αγοράς ενέργειας θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία για ανάπτυξη (...) ανταλλαγή μονάδων μεταξύ ΔΕΗ και αξιόπιστων ηλεκτροπαραγωγών...».
Στο πλαίσιο της «υπεύθυνης και ρεαλιστικής πρότασης για την έξοδο απ' την κρίση», ο Φ. Κουβέλης αναπαρήγαγε προτάσεις διαχείρισής της απ' τη σκοπιά πάντα της διασφάλισης των συμφερόντων των μονοπωλίων, όπως: Διαμόρφωση ισχυρού πυλώνα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα υπό τον έλεγχο του Δημοσίου. Ρύθμιση και έλεγχο της λειτουργίας των διεθνών χρηματαγορών. Εκδοση ευρωομολόγου. Μεταφορά μέρους του χρέους στην ΕΚΤ. Επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους και αναδιαπραγμάτευσή του μακροπρόθεσμα.
Ο Φ. Κουβέλης κατέληξε αιτούμενος ελεημοσύνη στα θύματα αυτής της πολιτικής, όπως «προνοιακό επίδομα ανεργίας για όλους τους μακροχρόνια άνεργους που πληρούν κάποια λογικά εισοδηματικά κριτήρια» και «προετοιμασία για την πιλοτική εφαρμογή ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος».
Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010
Victor J. Stenger
*Μεγάλωσε σε μια εργατική γειτονιά του Νιου Τζέρσεϊ. Ο πατέρας του ήταν λιθουανός μετανάστης και η μητέρα του κόρη ούγγρων μεταναστών.
*Σπούδασε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Νιου Τζέρσεϊ. Πήρε μεταπτυχιακό στη Φυσική το 1959 και διδακτορικό το '63 από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας.
*Διετέλεσε καθηγητής στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου της Χαβάης (1963-2000). Εχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής στα πανεπιστήμια της Χαϊδελβέργης, της Οξφόρδης, της Φλωρεντίας, ενώ ήταν επίσης επισκέπτης ερευνητής στο Εργαστήριο Rutherford Appleton στην Αγγλία και στο Εθνικό Εργαστήριο Πυρηνικής Φυσικής στην Ιταλία.
*Σήμερα είναι καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο και ομότιμος καθηγητής Φυσικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης.
*Η ερευνητική του καριέρα αφορά την περίοδο της μεγάλης προόδου της Σωματιδιακής Φυσικής, που οδήγησε τελικά στο λεγόμενο καθιερωμένο μοντέλο (standard model). Συμμετείχε σε πειράματα που βοήθησαν στην εγκαθίδρυση των στοιχείων των παράξενων σωματιδίων (charmed quarks), των gluons και των νετρίνων και πρωτοστάτησε στην έρευνα γύρω από τους τομείς των ακτίνων γάμμα υψηλής ενέργειας και στην αστρονομία των νετρίνων. Συνεργάστηκε σε πείραμα στην Ιαπωνία, που έδειξε για πρώτη φορά ότι τα νετρίνα έχουν μάζα.
*Στα βιβλία του διασταυρώνονται η φυσική, η κοσμολογία, η φιλοσοφία και η θρησκεία. Το βιβλίο του «God: The Failed Hypothesis» ήταν στη λίστα των μπεστ σέλερ της εφημερίδας «New York Times» το 2007.
Σύντομα θα κυκλοφορήσει το νεο του βιβλίο The Fallacy of Fine-Tuning.
*Σπούδασε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Νιου Τζέρσεϊ. Πήρε μεταπτυχιακό στη Φυσική το 1959 και διδακτορικό το '63 από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας.
*Διετέλεσε καθηγητής στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου της Χαβάης (1963-2000). Εχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής στα πανεπιστήμια της Χαϊδελβέργης, της Οξφόρδης, της Φλωρεντίας, ενώ ήταν επίσης επισκέπτης ερευνητής στο Εργαστήριο Rutherford Appleton στην Αγγλία και στο Εθνικό Εργαστήριο Πυρηνικής Φυσικής στην Ιταλία.
*Σήμερα είναι καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο και ομότιμος καθηγητής Φυσικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης.
*Η ερευνητική του καριέρα αφορά την περίοδο της μεγάλης προόδου της Σωματιδιακής Φυσικής, που οδήγησε τελικά στο λεγόμενο καθιερωμένο μοντέλο (standard model). Συμμετείχε σε πειράματα που βοήθησαν στην εγκαθίδρυση των στοιχείων των παράξενων σωματιδίων (charmed quarks), των gluons και των νετρίνων και πρωτοστάτησε στην έρευνα γύρω από τους τομείς των ακτίνων γάμμα υψηλής ενέργειας και στην αστρονομία των νετρίνων. Συνεργάστηκε σε πείραμα στην Ιαπωνία, που έδειξε για πρώτη φορά ότι τα νετρίνα έχουν μάζα.
*Στα βιβλία του διασταυρώνονται η φυσική, η κοσμολογία, η φιλοσοφία και η θρησκεία. Το βιβλίο του «God: The Failed Hypothesis» ήταν στη λίστα των μπεστ σέλερ της εφημερίδας «New York Times» το 2007.
Σύντομα θα κυκλοφορήσει το νεο του βιβλίο The Fallacy of Fine-Tuning.
Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010
Bertolt Brecht
GENERAL, DEIN TANK IST EIN STARKER WAGEN.
Er bricht einen Wald nieder und zermalmt hundert Menschen.
Aber er hat einen Fehler:
Er braucht einen Fahrer.
General, dein Bomberflugzeug ist stark.
Es fliegt schneller als ein Sturm und trägt mehr als ein Elefant.
Aber es hat einen Fehler:
Es braucht einen Monteur.
General, der Mensch ist sehr brauchbar.
Er kann fliegen und er kann töten.
Aber er hat einen Fehler:
Er kann denken
Er bricht einen Wald nieder und zermalmt hundert Menschen.
Aber er hat einen Fehler:
Er braucht einen Fahrer.
General, dein Bomberflugzeug ist stark.
Es fliegt schneller als ein Sturm und trägt mehr als ein Elefant.
Aber es hat einen Fehler:
Es braucht einen Monteur.
General, der Mensch ist sehr brauchbar.
Er kann fliegen und er kann töten.
Aber er hat einen Fehler:
Er kann denken
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010
ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ
Χρειάζεται Ευρωπαϊκό Ταμείο για την κοινωνική ανάπτυξη
Η απόφαση της συνόδου κορυφής, δίνει το έναυσμα για τη μονιμοποίηση «μηχανισμών τιμωρίας» που στόχο έχουν την ένταξη των οικονομιών σε καθεστώς μόνιμης επιτήρησης και λιτότητας αλλά και των κοινωνιών σε καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης.
Μια τέτοια προοπτική δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί ερήμην των λαών και να επικυρωθεί χωρίς την προβλεπόμενη διαδικασία των δημοψηφισμάτων.
Το αποτέλεσμα της τόνωσης της «ανταγωνιστικότητας» των λαών της Ευρώπης το γνωρίζουμε ήδη: η Ευρωπαϊκή Ενωση μετράει σήμερα πάνω από 23 εκατομμύρια ανέργους, 80 εκατομμύρια φτωχούς, ενώ βιώνει και τη διαρκή επιδείνωση των συνθηκών ανθρώπινης διαβίωσης. Και ενώ παντού στην Ευρώπη, οι εργαζόμενοι, οι μισθωτοί, οι λαοί εκφράζουν την απόρριψή τους στην πολιτική της οπισθοδρόμησης με μαζικούς αγώνες, η σύνοδος κορυφής των επικεφαλής των κρατών-μελών προσυπογράφει τη λογική του νόμου του ισχυρού και δολοφονεί το ευρωπαϊκό ιδεώδες.
Για να βγουν οι ευρωπαϊκοί λαοί από την οξεία κρίση που βιώνουμε, απαιτείται μια πολιτική τόνωσης της απασχόλησης, στήριξης της κοινωνικής ασφάλισης, αναδιανομής του πλούτου σε κάθε χώρα. Απαιτείται, μια δίκαιη ρύθμιση του χρέους, με διαγραφή σημαντικού μέρους του για τις χώρες που αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα. Απαιτείται τέλος, και η ενεργοποίηση μηχανισμών αλληλεγγύης, μέσα από την κατάρτιση των προϋπολογισμών.
Το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), που αποτελείται από περίπου 40 πολιτικά κόμματα από χώρες εντός κι εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης, έχει ως στόχο να συμβάλει στην ανάπτυξη αντιστάσεων και στη «σύγκλισή τους», ώστε να τεθεί ένα τέλος στις εντολές των κυρίαρχων οικονομικών πολιτικών. Σε αντιδιαστολή με τους αρχιτέκτονες της Συνθήκης της Λισαβόνας που δολοφονούν την ευρωπαϊκή ιδέα, εμείς θέλουμε να της δώσουμε μια ριζικά διαφορετική κατεύθυνση ελπίδας, στην οποία προσβλέπουν οι λαοί μας. Σύμφωνα με την απόφαση του 3ου Συνεδρίου του ΚΕΑ (Παρίσι 3-5 Δεκεμβρίου 2010), από τις αρχές του νέου έτους η Ευρωπαϊκή Αριστερά θα κάνει χρήση της ονομαζόμενης «Πρωτοβουλίας Πολιτών», έτσι όπως προβλέπεται από τη Συνθήκη της Λισαβόνας, χωρίς αυτό να σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι παύουμε να αγωνιζόμαστε για την ανατροπή της.
Το ΚΕΑ, λοιπόν, θα ξεκινήσει συλλογή υπογραφών πυροδοτώντας τη δημόσια συζήτηση σχετικά με την κρίση και διεκδικώντας τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Ταμείου για την Κοινωνική Ανάπτυξη, που θα μπορούσε να αντλεί πόρους από τη φορολογία στη ροή κερδοσκοπικού κεφαλαίου, αλλά και από την ΕΚΤ.
Μια ΕΚΤ ριζικά επανιδρυμένη και με ένα ευρώ που θα είναι μέσο νομισματικής συνεργασίας μεταξύ των λαών, θα υπηρετεί τη δημιουργία και τη ριζική αναδιανομή του πλούτου, την ισόρροπη ανάπτυξη και την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Μια ΕΚΤ, η οποία, σε ευθεία σύγκρουση με το σχέδιο για την επονομαζόμενη «σταθεροποίηση», θα χορηγεί δάνεια με χαμηλά -ή μηδενικά- επιτόκια στα κράτη-μέλη που θα χρηματοδοτούν δημόσιες επενδύσεις στον τομέα της απασχόλησης, της κατάρτισης και της έρευνας, θα αναπτύσσουν τις δημόσιες υπηρεσίες τους και θα συμβάλλουν στην κατασκευή χρήσιμων υποδομών, ιδίως στον περιβαλλοντικό τομέα.
Το κείμενο συνυπογράφει ο Pierre Laurent, γραμματέας ΚΚ Γαλλίας, πρόεδρος Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Χρειάζεται Ευρωπαϊκό Ταμείο για την κοινωνική ανάπτυξη
Η απόφαση της συνόδου κορυφής, δίνει το έναυσμα για τη μονιμοποίηση «μηχανισμών τιμωρίας» που στόχο έχουν την ένταξη των οικονομιών σε καθεστώς μόνιμης επιτήρησης και λιτότητας αλλά και των κοινωνιών σε καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης.
Μια τέτοια προοπτική δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί ερήμην των λαών και να επικυρωθεί χωρίς την προβλεπόμενη διαδικασία των δημοψηφισμάτων.
Το αποτέλεσμα της τόνωσης της «ανταγωνιστικότητας» των λαών της Ευρώπης το γνωρίζουμε ήδη: η Ευρωπαϊκή Ενωση μετράει σήμερα πάνω από 23 εκατομμύρια ανέργους, 80 εκατομμύρια φτωχούς, ενώ βιώνει και τη διαρκή επιδείνωση των συνθηκών ανθρώπινης διαβίωσης. Και ενώ παντού στην Ευρώπη, οι εργαζόμενοι, οι μισθωτοί, οι λαοί εκφράζουν την απόρριψή τους στην πολιτική της οπισθοδρόμησης με μαζικούς αγώνες, η σύνοδος κορυφής των επικεφαλής των κρατών-μελών προσυπογράφει τη λογική του νόμου του ισχυρού και δολοφονεί το ευρωπαϊκό ιδεώδες.
Για να βγουν οι ευρωπαϊκοί λαοί από την οξεία κρίση που βιώνουμε, απαιτείται μια πολιτική τόνωσης της απασχόλησης, στήριξης της κοινωνικής ασφάλισης, αναδιανομής του πλούτου σε κάθε χώρα. Απαιτείται, μια δίκαιη ρύθμιση του χρέους, με διαγραφή σημαντικού μέρους του για τις χώρες που αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα. Απαιτείται τέλος, και η ενεργοποίηση μηχανισμών αλληλεγγύης, μέσα από την κατάρτιση των προϋπολογισμών.
Το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), που αποτελείται από περίπου 40 πολιτικά κόμματα από χώρες εντός κι εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης, έχει ως στόχο να συμβάλει στην ανάπτυξη αντιστάσεων και στη «σύγκλισή τους», ώστε να τεθεί ένα τέλος στις εντολές των κυρίαρχων οικονομικών πολιτικών. Σε αντιδιαστολή με τους αρχιτέκτονες της Συνθήκης της Λισαβόνας που δολοφονούν την ευρωπαϊκή ιδέα, εμείς θέλουμε να της δώσουμε μια ριζικά διαφορετική κατεύθυνση ελπίδας, στην οποία προσβλέπουν οι λαοί μας. Σύμφωνα με την απόφαση του 3ου Συνεδρίου του ΚΕΑ (Παρίσι 3-5 Δεκεμβρίου 2010), από τις αρχές του νέου έτους η Ευρωπαϊκή Αριστερά θα κάνει χρήση της ονομαζόμενης «Πρωτοβουλίας Πολιτών», έτσι όπως προβλέπεται από τη Συνθήκη της Λισαβόνας, χωρίς αυτό να σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι παύουμε να αγωνιζόμαστε για την ανατροπή της.
Το ΚΕΑ, λοιπόν, θα ξεκινήσει συλλογή υπογραφών πυροδοτώντας τη δημόσια συζήτηση σχετικά με την κρίση και διεκδικώντας τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Ταμείου για την Κοινωνική Ανάπτυξη, που θα μπορούσε να αντλεί πόρους από τη φορολογία στη ροή κερδοσκοπικού κεφαλαίου, αλλά και από την ΕΚΤ.
Μια ΕΚΤ ριζικά επανιδρυμένη και με ένα ευρώ που θα είναι μέσο νομισματικής συνεργασίας μεταξύ των λαών, θα υπηρετεί τη δημιουργία και τη ριζική αναδιανομή του πλούτου, την ισόρροπη ανάπτυξη και την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Μια ΕΚΤ, η οποία, σε ευθεία σύγκρουση με το σχέδιο για την επονομαζόμενη «σταθεροποίηση», θα χορηγεί δάνεια με χαμηλά -ή μηδενικά- επιτόκια στα κράτη-μέλη που θα χρηματοδοτούν δημόσιες επενδύσεις στον τομέα της απασχόλησης, της κατάρτισης και της έρευνας, θα αναπτύσσουν τις δημόσιες υπηρεσίες τους και θα συμβάλλουν στην κατασκευή χρήσιμων υποδομών, ιδίως στον περιβαλλοντικό τομέα.
Το κείμενο συνυπογράφει ο Pierre Laurent, γραμματέας ΚΚ Γαλλίας, πρόεδρος Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010
"Κατοχή από κατοχή δεν έχει διαφορά" του είπα. Και ήρθε το ξέσπασμα!
Τότε, μες στη δίνη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τολμήσαμε και είπαμε ΟΧΙ. Τότε ήταν φανερός ο εχθρός, τότε ήταν συγκεκριμένη η ξένη κατοχή. Σήμερα;
Μετά από 66 χρόνια που έφυγαν οι Γερμανοί του Χίτλερ, πως καταφέραμε να ξανα...φέρουμε τους Γερμανούς της Μέρκελ;
Σήμερα είπαμε Ναι!
Μετά τον πόλεμο η Ευρώπη στήθηκε ξανά στα πόδια της, εμείς φάγαμε τα μούτρα μας στον εμφύλιο, στην εκδίκηση μετά, τη χούντα παραμετά και τα παραμύθια ακόμα πιο μετά...
Και φθάσαμε σ' αυτή την υποδούλωση, την πιο εξευτελιστική απ' όλες!
Έτσι γίνονται οι πόλεμοι σήμερα, οι οικονομικές σφαίρες τους αργοπεθαίνουν τον λαό... όχι τους έχοντες και κατέχοντες, αυτοί στην αναμπουμπούλα χαίρονται...
Αν περιμένουμε απ' τους ταγμένους των ΗΠΑ και των τραπεζών να μας σώσουν, είμαστε πολύ γελασμένοι...
Αυτοί είναι οι κατακτητές της χώρας σήμερα και η πέριξ συμμορία που τους γλείφει για ίδιον όφελος... και εννοώ την ντόπια συμμορία!
Οι μεν της δεξιάς φανερά και οι άλλοι οι "σοσιαλιστές" με τη μάσκα τους! Και οι δύο παραδομένοι στα συμφέροντά τους έφθασαν τη χώρα και τον λαό στο αδιέξοδο...
Κι ο λαός τι έκανε, απολάμβανε τις παροχές και αντιπαροχές... το πάθος του καταναλωτισμού!
Κι έτσι υποδουλωθήκαμε όλοι μαζί στα έξυπνα σχέδια των δανειστών!
Πέρασαν 36 χρόνια απ' τη δικτατορία και μετά και, αντί να στεριώσουμε μια δημοκρατία με αγνά υλικά, κτίζαμε πύργους στην άμμο και παίζαμε με τα κουβαδάκια μας!
Τώρα μια επανάσταση μένει. Αυτή της τσέπης. H τσέπη καθόρισε τα τελευταία χρόνια τη χώρα, αυτή έχει τον λόγο...
Διάβαζα πριν την σπίθα που έριξε ο Θεοδωράκης για προβληματισμό... ούτε αυτή δεν είναι ικανός να διαβάσει ο Έλληνας σήμερα! Ένας Θεοδωράκης που έχει ανάστημα στα 85 του, που θα του "ταίριαζε" η σιωπή, λέει τις πιο ωμές αλήθειες...
Ποιος πρέπει να πολεμήσει να φύγει η υποδούλωση, αν όχι εμείς ο λαός! Πού είναι ο λαός;
Ίσως στην πιο βροντερή σιωπή που έπεσε ποτέ στη χώρα..
Μια σπίθα χρειάζεται να ανάψει τη φωτιά...
Μια σπίθα να ξεκινήσει η απελευθέρωση ..
Κι ένα «μολών λαβέ» απ' όλους μας...
Είναι αλήθεια, λοιπόν. Έχουμε πόλεμο. Μην το γελάς μωρό μου, λέει ο Τζίμης Πανούσης.
Τότε, μες στη δίνη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τολμήσαμε και είπαμε ΟΧΙ. Τότε ήταν φανερός ο εχθρός, τότε ήταν συγκεκριμένη η ξένη κατοχή. Σήμερα;
Μετά από 66 χρόνια που έφυγαν οι Γερμανοί του Χίτλερ, πως καταφέραμε να ξανα...φέρουμε τους Γερμανούς της Μέρκελ;
Σήμερα είπαμε Ναι!
Μετά τον πόλεμο η Ευρώπη στήθηκε ξανά στα πόδια της, εμείς φάγαμε τα μούτρα μας στον εμφύλιο, στην εκδίκηση μετά, τη χούντα παραμετά και τα παραμύθια ακόμα πιο μετά...
Και φθάσαμε σ' αυτή την υποδούλωση, την πιο εξευτελιστική απ' όλες!
Έτσι γίνονται οι πόλεμοι σήμερα, οι οικονομικές σφαίρες τους αργοπεθαίνουν τον λαό... όχι τους έχοντες και κατέχοντες, αυτοί στην αναμπουμπούλα χαίρονται...
Αν περιμένουμε απ' τους ταγμένους των ΗΠΑ και των τραπεζών να μας σώσουν, είμαστε πολύ γελασμένοι...
Αυτοί είναι οι κατακτητές της χώρας σήμερα και η πέριξ συμμορία που τους γλείφει για ίδιον όφελος... και εννοώ την ντόπια συμμορία!
Οι μεν της δεξιάς φανερά και οι άλλοι οι "σοσιαλιστές" με τη μάσκα τους! Και οι δύο παραδομένοι στα συμφέροντά τους έφθασαν τη χώρα και τον λαό στο αδιέξοδο...
Κι ο λαός τι έκανε, απολάμβανε τις παροχές και αντιπαροχές... το πάθος του καταναλωτισμού!
Κι έτσι υποδουλωθήκαμε όλοι μαζί στα έξυπνα σχέδια των δανειστών!
Πέρασαν 36 χρόνια απ' τη δικτατορία και μετά και, αντί να στεριώσουμε μια δημοκρατία με αγνά υλικά, κτίζαμε πύργους στην άμμο και παίζαμε με τα κουβαδάκια μας!
Τώρα μια επανάσταση μένει. Αυτή της τσέπης. H τσέπη καθόρισε τα τελευταία χρόνια τη χώρα, αυτή έχει τον λόγο...
Διάβαζα πριν την σπίθα που έριξε ο Θεοδωράκης για προβληματισμό... ούτε αυτή δεν είναι ικανός να διαβάσει ο Έλληνας σήμερα! Ένας Θεοδωράκης που έχει ανάστημα στα 85 του, που θα του "ταίριαζε" η σιωπή, λέει τις πιο ωμές αλήθειες...
Ποιος πρέπει να πολεμήσει να φύγει η υποδούλωση, αν όχι εμείς ο λαός! Πού είναι ο λαός;
Ίσως στην πιο βροντερή σιωπή που έπεσε ποτέ στη χώρα..
Μια σπίθα χρειάζεται να ανάψει τη φωτιά...
Μια σπίθα να ξεκινήσει η απελευθέρωση ..
Κι ένα «μολών λαβέ» απ' όλους μας...
Είναι αλήθεια, λοιπόν. Έχουμε πόλεμο. Μην το γελάς μωρό μου, λέει ο Τζίμης Πανούσης.
Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010
Montag, 6. Dezember 2010
Ανακοίνωση του 3ου Συνεδρίου του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς
Με αφορμή τη δεύτερη θλιβερή επέτειο της εν ψυχρώ δολοφονίας του Έλληνα δεκαπεντάχρονου μαθητή, Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από την Ελληνική Αστυνομία, στις 6 Δεκεμβρίου 2008, η Ευρωπαϊκή Αριστερά εκφράζει την απεριόριστη στήριξή της στα νεολαιίστικα κινήματα σε όλη την Ευρώπη, που αγωνίζονται για αξιοπρεπή ζωή, εκπαίδευση και εργασία, ενάντια στην επισφάλεια, τις ιδιωτικοποιήσεις και την κρατική καταστολή. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά χαιρετίζει την αγωνιζόμενη νεολαία και επιθυμεί να αποτελέσει χρήσιμο πολιτικό και κινηματικό εργαλείο για την πραγματοποίηση των στόχων της, τους οποίους μοιραζόμαστε πλήρως στο σχέδιό μας για μια άλλη Ευρώπη.
Παρίσι, 4 Δεκεμβρίου 2010
Ανακοίνωση του 3ου Συνεδρίου του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς
Με αφορμή τη δεύτερη θλιβερή επέτειο της εν ψυχρώ δολοφονίας του Έλληνα δεκαπεντάχρονου μαθητή, Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από την Ελληνική Αστυνομία, στις 6 Δεκεμβρίου 2008, η Ευρωπαϊκή Αριστερά εκφράζει την απεριόριστη στήριξή της στα νεολαιίστικα κινήματα σε όλη την Ευρώπη, που αγωνίζονται για αξιοπρεπή ζωή, εκπαίδευση και εργασία, ενάντια στην επισφάλεια, τις ιδιωτικοποιήσεις και την κρατική καταστολή. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά χαιρετίζει την αγωνιζόμενη νεολαία και επιθυμεί να αποτελέσει χρήσιμο πολιτικό και κινηματικό εργαλείο για την πραγματοποίηση των στόχων της, τους οποίους μοιραζόμαστε πλήρως στο σχέδιό μας για μια άλλη Ευρώπη.
Παρίσι, 4 Δεκεμβρίου 2010
Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010
Η ΔΑ σε τεντωμένο σχοινί
Η Δημοκρατική Αριστερά βρίσκεται σε κρίσιμο πολιτικά σημείο. Και αυτό γιατί, ενώ μέχρι τώρα επιχειρούσε να προσδώσει στην εκλογική αναμέτρηση της 7ης Νοεμβρίου έντονα αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά, όπως συνεχώς υποστήριζαν στελέχη της, έπεσε από τα σύννεφα, όταν ο Γ. Παπανδρέου αποφάσισε να θέσει έντονα πολιτικά διλήμματα. Το δίλημμα του Γ. Παπανδρέου: “Ή ψηφίζετε τα δημοτικά και περιφερειακά σχήματα που στηρίζει το ΠΑΣΟΚ ή πάμε σε πρόωρες εκλογές”, οδήγησε την Δημοκρατική Αριστερά στην έκδοση ανακοίνωσης, με την οποία λάμβανε αποστάσεις από τη γραμμή του κυβερνώντος κόμματος.
Στην ανακοίνωσή της αναφερόταν χαρακτηριστικά ότι «ο δημοψηφισματικός χαρακτήρας που προσδίδει σήμερα στις επικείμενες εκλογές και το ΠΑΣΟΚ μετά τη ΝΔ, δηλαδή “υπέρ ή κατά των μεταρρυθμίσεων και υπέρ ή κατά του Μνημονίου” αποτυπώνει με εύγλωττο τρόπο την αγωνιώδη προσπάθεια του ένοχου πολιτικού συστήματος να διατηρηθεί με όρους παρελθόντος». Η αντίφαση που διέπει την πολιτική της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι εμφανής αλλά δύσκολα εξηγήσιμη ακόμα και στους δικούς της φίλους και υποστηρικτές. Εάν την εκφράζει η ανακοίνωση τότε, πώς μπορεί να ερμηνευτεί το γεγονός ότι σε πάρα πολλούς δήμους, και μάλιστα κεντρικούς της χώρας, επιλέγεται η συνεργασία με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ ; Στελέχη της πάντως τόνιζαν ότι παρά τα πολιτικά προβλήματα που τους δημιουργεί η γραμμή του Γ. Παπανδρέου, μπορεί να οδηγήσει στη συσπείρωση του κόσμου του μεγάλου εταίρου της, του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές και επομένως να έχει νικηφόρα αποτελέσματα.
Υπάρχει πάντως, ένα ακόμα πιο καίριο ζήτημα που έθεσε ο Φώτης Κουβέλης ότι «όλοι εκείνοι που καλούν σε αντιμνημονιακές συσπειρώσεις εισηγούνται την ακύρωση και πολιτική ακινησία της τοπικής αυτοδιοίκησης;» Αν δεχτούμε ότι ο ισχυρισμός Κουβέλη έχει βάση, τότε η μόνη δυνατότητα να κινηθεί η αυτοδιοίκηση, είναι να υπερψηφιστεί η κυβερνητική πολιτική; Αν αυτό δεν είναι ομολογία πίστης στο ΠΑΣΟΚ, τότε τι είναι;
Οι επιλογές έως τώρα της Δημοκρατικής Αριστεράς χαρακτηρίζονται από έντονη ασυνέπεια, καθώς σε άλλες περιοχές συνεργάζεται με δυνάμεις του ΣΥΝ, ακόμα και του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ σε άλλες πάει κόντρα, επιλέγοντας τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχει η προσπάθεια αυτόνομης καταγραφής στις περιφερειακές.
Το επιχείρημα που συνεχώς διατυπώνεται από τα στελέχη του κόμματος, για να δικαιολογήσει αυτή την ιδεολογική αντίφαση, είναι ότι αυτό οφείλεται στις διαθέσεις των τοπικών οργανώσεων του κόμματος. Τότε, όμως, γιατί δεν επιλέχτηκε ο Χ. Κορτζίδης στον δήμο Αργυρόπουλης – Ελληνικού, τη στιγμή μάλιστα που υπήρχαν προχωρημένες επαφές ή αλλού επιλέχτηκε η απουσία από τις εκλογές ενώ υπήρχαν συγγενή ψηφοδέλτια; Αξιοσημείωτη είναι και η κινητικότητα που χαρακτηρίζει την περίπτωση του Ν. Ηρακλείου, όπου ενώ αρχικά είχε επιλεγεί ο Γ. Βλαντής, η δημοτική κίνηση αποφάσισε τελικά να συνεργαστεί με τον υποψήφιο, αντάρτη της ΝΔ, Παντελή Βλασσόπουλο, στο ψηφοδέλτιο του οποίου υπάρχουν ακόμα και άνθρωποι της επιρροής του ΛΑΟΣ
Στην ανακοίνωσή της αναφερόταν χαρακτηριστικά ότι «ο δημοψηφισματικός χαρακτήρας που προσδίδει σήμερα στις επικείμενες εκλογές και το ΠΑΣΟΚ μετά τη ΝΔ, δηλαδή “υπέρ ή κατά των μεταρρυθμίσεων και υπέρ ή κατά του Μνημονίου” αποτυπώνει με εύγλωττο τρόπο την αγωνιώδη προσπάθεια του ένοχου πολιτικού συστήματος να διατηρηθεί με όρους παρελθόντος». Η αντίφαση που διέπει την πολιτική της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι εμφανής αλλά δύσκολα εξηγήσιμη ακόμα και στους δικούς της φίλους και υποστηρικτές. Εάν την εκφράζει η ανακοίνωση τότε, πώς μπορεί να ερμηνευτεί το γεγονός ότι σε πάρα πολλούς δήμους, και μάλιστα κεντρικούς της χώρας, επιλέγεται η συνεργασία με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ ; Στελέχη της πάντως τόνιζαν ότι παρά τα πολιτικά προβλήματα που τους δημιουργεί η γραμμή του Γ. Παπανδρέου, μπορεί να οδηγήσει στη συσπείρωση του κόσμου του μεγάλου εταίρου της, του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές και επομένως να έχει νικηφόρα αποτελέσματα.
Υπάρχει πάντως, ένα ακόμα πιο καίριο ζήτημα που έθεσε ο Φώτης Κουβέλης ότι «όλοι εκείνοι που καλούν σε αντιμνημονιακές συσπειρώσεις εισηγούνται την ακύρωση και πολιτική ακινησία της τοπικής αυτοδιοίκησης;» Αν δεχτούμε ότι ο ισχυρισμός Κουβέλη έχει βάση, τότε η μόνη δυνατότητα να κινηθεί η αυτοδιοίκηση, είναι να υπερψηφιστεί η κυβερνητική πολιτική; Αν αυτό δεν είναι ομολογία πίστης στο ΠΑΣΟΚ, τότε τι είναι;
Οι επιλογές έως τώρα της Δημοκρατικής Αριστεράς χαρακτηρίζονται από έντονη ασυνέπεια, καθώς σε άλλες περιοχές συνεργάζεται με δυνάμεις του ΣΥΝ, ακόμα και του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ σε άλλες πάει κόντρα, επιλέγοντας τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχει η προσπάθεια αυτόνομης καταγραφής στις περιφερειακές.
Το επιχείρημα που συνεχώς διατυπώνεται από τα στελέχη του κόμματος, για να δικαιολογήσει αυτή την ιδεολογική αντίφαση, είναι ότι αυτό οφείλεται στις διαθέσεις των τοπικών οργανώσεων του κόμματος. Τότε, όμως, γιατί δεν επιλέχτηκε ο Χ. Κορτζίδης στον δήμο Αργυρόπουλης – Ελληνικού, τη στιγμή μάλιστα που υπήρχαν προχωρημένες επαφές ή αλλού επιλέχτηκε η απουσία από τις εκλογές ενώ υπήρχαν συγγενή ψηφοδέλτια; Αξιοσημείωτη είναι και η κινητικότητα που χαρακτηρίζει την περίπτωση του Ν. Ηρακλείου, όπου ενώ αρχικά είχε επιλεγεί ο Γ. Βλαντής, η δημοτική κίνηση αποφάσισε τελικά να συνεργαστεί με τον υποψήφιο, αντάρτη της ΝΔ, Παντελή Βλασσόπουλο, στο ψηφοδέλτιο του οποίου υπάρχουν ακόμα και άνθρωποι της επιρροής του ΛΑΟΣ
Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010
Την ώρα που οι εξαθλιωμένοι πολίτες παρακολουθούν τον Δρούτσα ν αγοράζει πανάκριβα ταγέρ στη Νέα Υόρκη, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο αναγκάζεται να δώσει στην Εκκλησία 26εκατομμύρια ευρώ δάνειο (με τι είδους υποθήκες όταν τ ακίνητα χάνουν διαρκώς αξία;),ώστε η τελευταία να συμμετάσχει στην αύξηση κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας.
Κάποιος δεν πρέπει να ελέγξει αυτού του είδους τις συναλλαγές που μυρίζουν βατοπεδινά τρυκ;
Με τι κριτήρια το Ταχ. Ταμιευτήριο επενδύει σε θαλασσοδάνεια τις αποταμιεύσεις των μικρομετόχων του;
Η είδηση απο το ΒΗΜΑ
Με δάνειο από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο ύψους 26 εκατ. ευρώ συμμετέχει η Εκκλησία της Ελλάδος στην αύξηση κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας.
Η τελική απόφαση για συμμετοχή στην αύξηση ελήφθη χθες από τη Σύνοδο της Ιεραρχίας (φωτογραφία) και το επόμενο διάστημα η Εκκλησία θα προχωρήσει στην ολοκλήρωση της σύναψης δανείου προκειμένου να μπορέσει να αντιμετωπίσει το κόστος της αγοράς. Οπως επισήμανε ο εισηγητής και πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών της Εκκλησίας, Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Θεόκλητος, ο οποίος είναι εκπρόσωπος της Εκκλησίας στο διοικητικό συμβούλιο της Εθνικής, «η τιμή εκδόσεως της μετοχής είναι αρκετά ελκυστική, η Εκκλησία δεν πρέπει να απολέσει την δεσπόζουσα θέσιν που κατέχει εις την μετοχικήν σύνθεση».
Η Ιεραρχία έλαβε την απόφαση για συμμετοχή στην αύξηση χωρίς αντιπαραθέσεις και επέμεινε στην ανάγκη δανειοδοτήσεως αφού όπως προκύπτει από τα οικονομικά στοιχεία τα έσοδά της εξαιτίας της οικονομικής κρίσης σταδιακά μειώνονται. Ως εκ τούτου απευθύνθηκε σε όλες τις μεγάλες τράπεζες για τη λήψη δανείου με ενέχυρο τις μετοχές της Εθνικής (μετοχοδάνειο) πλην όμως ανταποκρίθηκε μόνο το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.
Η κρίση που πλήττει τη χώρα μας αποτελεί το κύριο αντικείμενο της ετήσιας τακτικής συνεδρίασης της Συνόδου της Ιεραρχίας και όλοι οι μητροπολίτες αναμένουν με ενδιαφέρον τις εισηγήσεις των Μητροπολιτών Σιατίστης κ. Παύλου και Δημητριάδος κ. Ιγνατίου οι οποίοι θα προτείνουν τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για να υποστηριχθούν όλες οι κοινωνικές ομάδες που δοκιμάζονται.
Κάποιος δεν πρέπει να ελέγξει αυτού του είδους τις συναλλαγές που μυρίζουν βατοπεδινά τρυκ;
Με τι κριτήρια το Ταχ. Ταμιευτήριο επενδύει σε θαλασσοδάνεια τις αποταμιεύσεις των μικρομετόχων του;
Η είδηση απο το ΒΗΜΑ
Με δάνειο από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο ύψους 26 εκατ. ευρώ συμμετέχει η Εκκλησία της Ελλάδος στην αύξηση κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας.
Η τελική απόφαση για συμμετοχή στην αύξηση ελήφθη χθες από τη Σύνοδο της Ιεραρχίας (φωτογραφία) και το επόμενο διάστημα η Εκκλησία θα προχωρήσει στην ολοκλήρωση της σύναψης δανείου προκειμένου να μπορέσει να αντιμετωπίσει το κόστος της αγοράς. Οπως επισήμανε ο εισηγητής και πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών της Εκκλησίας, Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Θεόκλητος, ο οποίος είναι εκπρόσωπος της Εκκλησίας στο διοικητικό συμβούλιο της Εθνικής, «η τιμή εκδόσεως της μετοχής είναι αρκετά ελκυστική, η Εκκλησία δεν πρέπει να απολέσει την δεσπόζουσα θέσιν που κατέχει εις την μετοχικήν σύνθεση».
Η Ιεραρχία έλαβε την απόφαση για συμμετοχή στην αύξηση χωρίς αντιπαραθέσεις και επέμεινε στην ανάγκη δανειοδοτήσεως αφού όπως προκύπτει από τα οικονομικά στοιχεία τα έσοδά της εξαιτίας της οικονομικής κρίσης σταδιακά μειώνονται. Ως εκ τούτου απευθύνθηκε σε όλες τις μεγάλες τράπεζες για τη λήψη δανείου με ενέχυρο τις μετοχές της Εθνικής (μετοχοδάνειο) πλην όμως ανταποκρίθηκε μόνο το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.
Η κρίση που πλήττει τη χώρα μας αποτελεί το κύριο αντικείμενο της ετήσιας τακτικής συνεδρίασης της Συνόδου της Ιεραρχίας και όλοι οι μητροπολίτες αναμένουν με ενδιαφέρον τις εισηγήσεις των Μητροπολιτών Σιατίστης κ. Παύλου και Δημητριάδος κ. Ιγνατίου οι οποίοι θα προτείνουν τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για να υποστηριχθούν όλες οι κοινωνικές ομάδες που δοκιμάζονται.
Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010
ΠΑΡ ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Ημερομηνία δημοσίευσης: 16/10/2010
Του Ευτύχη Μπιτσάκη
Οι εκλογές πλησιάζουν και η Ελλάδα κατεβαίνει πλησίστια τον Αχέροντα! Πηγαίνει προς χρεωκοπία ξεπουλώντας την κρατική περιουσία, ληστεύοντας τα λαϊκά στρώματα και καταπατώντας το Σύνταγμα. Δάνεια επί δανείων. Και όταν θα "βγούμε" από την κρίση, θα έχουν πραγματοποιηθεί: Μια πρωτοφανής αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ του κεφαλαίου, εγχώριου και ξένου. Μια επιστροφή σε έναν μεταμοντέρνο εργασιακό Μεσαίωνα. Μια περαιτέρω διεύρυνση του φαύλου κύκλου του δημοσίου χρέους. Θα "βγούμε", σε συνθήκες που θα προετοιμάζουν την επόμενη, καταστροφικότερη κρίση.
Ήταν αναπόφευκτη αυτή η τυφλή πορεία, όπως ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός, ο οποίος έσπευσε να απεμπολήσει μέρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας (δικά του λόγια), να υποβαθμίσει την Ελλάδα σε νομαρχία της Ε.Ε. και σε μπανανία των Κινέζων (κομμουνιστών!!) και των εμίρηδων του αραβικού κόσμου; Από πολλές πλευρές έχει δοθεί αρνητική απάντηση και έχουν γίνει συγκεκριμένες προτάσεις διεξόδου. Ενιαία πρόταση δεν έχει διατυπωθεί. Η καταστροφή ωστόσο είναι δεδομένη. Υπεύθυνοι: Τα δύο κόμματα εξουσίας, οι ηγεσίες τους και όσοι τους στηρίζουν από συμφέρον ή από τύφλωση.
Και η αριστερά;
Η αριστερά θα ήταν η μόνη δύναμη που θα μπορούσε να αντισταθεί αποτελεσματικά. Πρώτα, επεξεργαζόμενη μια ολοκληρωμένη πρόταση εξόδου από την κρίση, η οποία θα είχε τις λιγότερο καταστροφικές συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα. Ταυτόχρονα, πρωτοστατώντας στην οργάνωση της αντίστασης στην προδοτική πολιτική της κυβέρνησης. Προτάσεις έγιναν από την πλευρά της αριστεράς. Συνολική πρόταση, προϊόν διαλόγου, δεν έγινε. Και αντί για οργάνωση της καθολικής λαϊκής αντίστασης εναντίον του νέου καθεστώτος υποτέλειας, μοναχικές πορείες και ένας συνεχιζόμενος ενδοαριστερός εμφύλιος.
Σε τι θα μπορούσαν και σε τι θα έπρεπε να συμφωνήσουν αυτή τη στιγμή τα κόμματα και οι οργανώσεις της αριστεράς; Στην καταδίκη και στον αγώνα εναντίον του Μνημονίου. Στην επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους και στη στάση πληρωμών. Ωραία! Αλλά θα φύγουμε από το ευρώ; Θα φύγουμε από την Ε.Ε.; Θεμιτά και κεφαλαιώδη ερωτήματα, στα οποία δίδονται διαφορετικές απαντήσεις, χωρίς επιστημονικά επεξεργασμένη θεμελίωση και χωρίς την επεξεργασία μιας στρατηγικής ανασυγκρότησης του παραγωγικού ιστού της χώρας με απώτερο στόχο τον σοσιαλισμό.
Όμως οι διαφορές είναι λόγος για να μην υπάρξει κοινή δράση και να μην ανοιχτεί ένας δημόσιος διάλογος ανάμεσα στις διάφορες συνιστώσες της αριστεράς, ο οποίος ενδεχομένως θα κατέληγε σε μια κοινή, επιστημονικά θεμελιωμένη πρόταση διεξόδου; Όταν καίγεται το σπίτι σου δεν κάθεσαι να σκέφτεσαι πώς θα μπορούσες να το είχες χτίσει ώστε να μην καεί! Και ο εμφύλιος συνεχίζεται. Το σπίτι καίγεται και "ημείς άδωμεν"!
Δηλαδή: Οι "καθαροί" άτεγκτοι "επαναστάτες", δέσμιοι του πλέγματος σεκταρισμού - οπορτουνισμού, απαιτούν, προκειμένου να γίνει έστω μια κοινή πορεία, να λύσουμε προκαταβολικά το πρόβλημα της Ε.Ε., της δικτατορίας του προλεταριάτου, του ρόλου του Στάλιν (δικαιώνοντάς τον) και των προδοτών Μπρέζνιεφ και Γκορμπατσόφ κ.λπ. Σε όλα όχι, αλλά τη θεωρία κατέληξαν να την ταυτίζουν με τα επτά ή δώδεκα "απλά μαθήματα". Οι άλλοι; Αυτοί, δέσμιοι ακόμη της αόριστης και καταστροφικής ιδεολογίας του ευρωκομμουνισμού και του ασαφούς ευρωπαϊσμού, δεν ασχολούνται με θέματα "στρατηγικής". Δεν διδάχτηκαν από την κατάντια των πρωτεργατών, Ισπανών, Ιταλών και Γάλλων. Ο πάγιος τακτικισμός τούς οδήγησε πρόσφατα στη μεγαλοφυή ιδέα να διεμβολίσουν το ΠΑΣΟΚ με την ευκαιρία των δημοτικών εκλογών! (Δεν αναφέρομαι στους πολύ ανανεωτικούς, που άραξαν ήδη στις παρυφές του ΠΑΣΟΚ). Τέλος, η ριζοσπαστική αριστερά; Οι χιλιάδες παλαιοί και νέοι αγωνιστές που είναι πάντοτε παρόντες στους κοινωνικούς αγώνες; Η πολυδιασπαμένη ριζοσπαστική αριστερά δεν μπόρεσε, παρά τα όποια βήματα, να κατανοήσει ότι το μέλλον του ελληνικού και του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος δεν βρίσκεται στην επιστροφή στον Στάλιν, στον Τρότσκι και στον Μάο, αλλά στη δημιουργική - διαλεκτική υπέρβαση του παρελθόντος, που σημαίνει: Κριτική αποτίμηση, ανάκτηση του επιστημονικού κεκτημένου του μαρξισμού, δημιουργική ανάπτυξή του, ώστε να ανταποκρίνεται στις συνθήκες της εποχής μας, και ταυτόχρονα θεωρητική και πρακτική αξιοποίηση της πείρας του παγκόσμιου εργατικού κινήματος - θετικής και αρνητικής.
Ο εικοστός αιώνας των μεγάλων επαναστάσεων, των πλανητικών αισιόδοξων προοπτικών, των μεγάλων καταρρεύσεων και της μεγάλης απογοήτευσης έληξε. Μπήκαμε στον 21ο αιώνα. Και προφανώς δεν πρόκειται απλώς για χρονολογία. Έχουν κατανοήσει οι "ηγεσίες" μας το μέγεθος της καταστροφής; Ο εικοστός αιώνας έληξε με την κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Οι ιδεολόγοι τού (επί του παρόντος) νικηφόρου καπιταλισμού, βιάστηκαν να μας βεβαιώσουν για το τέλος των ιδεολογιών, για το τέλος της Ιστορίας και για την αιώνια καπιταλιστική ειρήνη που θα μετέτρεπε τον άνθρωπο σε πειθήνιο παραγωγικό - καταναλωτικό δίποδο. Η Ιστορία τους διέψευσε! Σήμερα ζούμε την εποχή των νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων, αλλά η παντοκρατορία των ΗΠΑ οδεύει προς μια τραγική Δύση. (Επί του παρόντος έχουν την υπεροχή των καταστροφικών μοντέρνων οπλοστασίων). Ήδη οδεύουμε προς ένα πολυπολικό κόσμο: ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Λατινική Αμερική κ.λπ. Ο κόσμος αυτός δεν θα είναι ένας κόσμος ειρηνικού ανταγωνισμού. Θα είναι ένας κόσμος συγκρουσιακός και η πιθανότητα αυτοκαταστροφής του ανθρώπινου είδους δεν είναι πλέον μηδενική. (Μεταξύ άλλων, ο καπιταλισμός λεηλάτησε τα φυσικά αποθέματα. Οι πόλεμοι για ενεργειακά αποθέματα, νερό, πρώτες ύλες, τρόφιμα, είναι δυνατόν να καταλήξουν σε πυρηνικό ολοκαύτωμα). Ελπίδα; Η αναγέννηση του εργατικού και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος με στόχο μια παγκόσμια κομμουνιστική κοινωνία, η οποία δεν θα καταργήσει μόνο την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά ταυτόχρονα, λύνοντας τη βασική αντίθεση του καπιταλισμού, θα λύσει και την παράγωγη, αλλά δεσπόζουσα σήμερα: την αντίθεση ανθρώπου - φύσης, δημιουργώντας μια αξιοβίωτη κοινωνία θεμελιωμένη όχι μόνο στη βάση της κοινής κατοχής του κοινωνικού πλούτου, αλλά σε ένα σύνολο πνευματικών και ηθικών αξιών που θα σημαδεύουν το πέρασμα από τη βάρβαρη προϊστορία στην πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας (Μαρξ).
Ουτοπία; Επί του παρόντος. Ουτοπία, αλλά και δυνατότητα που κυοφορείται στα σπλάχνα του σημερινού βάρβαρου κόσμου. Και η αριστερά; Οι πλανητικοί κίνδυνοι αλλά και οι νέες δυνατότητες καθορίζουν το ιλιγγιώδες μέγεθος των καθηκόντων της. Να ελπίσουμε; Ναι, αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει! Και η ελληνική αριστερά; Θα μπορέσει να υπερβεί τη σημερινή της μιζέρια; Το γιατί και το πώς θα το συζητήσουμε μετά τις εκλογές. Τώρα: Παρ' όλα όσα αρνητικά, ψήφο στην αριστερά! Ούτε αποχή, ούτε λευκό. Ο καθένας ας ψηφίσει όποιον θεωρεί περισσότερο συνεπή, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της επιλογής του.
Μετά τις εκλογές: Αν θέλουμε να μην μείνουμε νεκρά κατάλοιπα ενός ηρωικού και τραγικού παρελθόντος, τα οποία θα σαρώσει ενδεχομένως κάποιο κύμα ενός νέου κινήματος, ας σκεφτούμε: Οι διαφορές είναι αναπόφευκτες! Υπάρχει όμως μια αντικειμενική πραγματικότητα και μια αλήθεια που της αντιστοιχεί. Θα επιχειρήσουμε να την αναζητήσουμε μέσα από την κοινή δράση και τη θεωρητική συζήτηση; Επί του παρόντος, ας σταματήσει τουλάχιστον το αμοιβαίο "θάψιμο". Ας αντιπαρατεθούμε, σκληρά έστω, αλλά με όρους πολιτικής. Εδώ θα είμαστε και μετά τις εκλογές.
Του Ευτύχη Μπιτσάκη
Οι εκλογές πλησιάζουν και η Ελλάδα κατεβαίνει πλησίστια τον Αχέροντα! Πηγαίνει προς χρεωκοπία ξεπουλώντας την κρατική περιουσία, ληστεύοντας τα λαϊκά στρώματα και καταπατώντας το Σύνταγμα. Δάνεια επί δανείων. Και όταν θα "βγούμε" από την κρίση, θα έχουν πραγματοποιηθεί: Μια πρωτοφανής αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ του κεφαλαίου, εγχώριου και ξένου. Μια επιστροφή σε έναν μεταμοντέρνο εργασιακό Μεσαίωνα. Μια περαιτέρω διεύρυνση του φαύλου κύκλου του δημοσίου χρέους. Θα "βγούμε", σε συνθήκες που θα προετοιμάζουν την επόμενη, καταστροφικότερη κρίση.
Ήταν αναπόφευκτη αυτή η τυφλή πορεία, όπως ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός, ο οποίος έσπευσε να απεμπολήσει μέρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας (δικά του λόγια), να υποβαθμίσει την Ελλάδα σε νομαρχία της Ε.Ε. και σε μπανανία των Κινέζων (κομμουνιστών!!) και των εμίρηδων του αραβικού κόσμου; Από πολλές πλευρές έχει δοθεί αρνητική απάντηση και έχουν γίνει συγκεκριμένες προτάσεις διεξόδου. Ενιαία πρόταση δεν έχει διατυπωθεί. Η καταστροφή ωστόσο είναι δεδομένη. Υπεύθυνοι: Τα δύο κόμματα εξουσίας, οι ηγεσίες τους και όσοι τους στηρίζουν από συμφέρον ή από τύφλωση.
Και η αριστερά;
Η αριστερά θα ήταν η μόνη δύναμη που θα μπορούσε να αντισταθεί αποτελεσματικά. Πρώτα, επεξεργαζόμενη μια ολοκληρωμένη πρόταση εξόδου από την κρίση, η οποία θα είχε τις λιγότερο καταστροφικές συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα. Ταυτόχρονα, πρωτοστατώντας στην οργάνωση της αντίστασης στην προδοτική πολιτική της κυβέρνησης. Προτάσεις έγιναν από την πλευρά της αριστεράς. Συνολική πρόταση, προϊόν διαλόγου, δεν έγινε. Και αντί για οργάνωση της καθολικής λαϊκής αντίστασης εναντίον του νέου καθεστώτος υποτέλειας, μοναχικές πορείες και ένας συνεχιζόμενος ενδοαριστερός εμφύλιος.
Σε τι θα μπορούσαν και σε τι θα έπρεπε να συμφωνήσουν αυτή τη στιγμή τα κόμματα και οι οργανώσεις της αριστεράς; Στην καταδίκη και στον αγώνα εναντίον του Μνημονίου. Στην επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους και στη στάση πληρωμών. Ωραία! Αλλά θα φύγουμε από το ευρώ; Θα φύγουμε από την Ε.Ε.; Θεμιτά και κεφαλαιώδη ερωτήματα, στα οποία δίδονται διαφορετικές απαντήσεις, χωρίς επιστημονικά επεξεργασμένη θεμελίωση και χωρίς την επεξεργασία μιας στρατηγικής ανασυγκρότησης του παραγωγικού ιστού της χώρας με απώτερο στόχο τον σοσιαλισμό.
Όμως οι διαφορές είναι λόγος για να μην υπάρξει κοινή δράση και να μην ανοιχτεί ένας δημόσιος διάλογος ανάμεσα στις διάφορες συνιστώσες της αριστεράς, ο οποίος ενδεχομένως θα κατέληγε σε μια κοινή, επιστημονικά θεμελιωμένη πρόταση διεξόδου; Όταν καίγεται το σπίτι σου δεν κάθεσαι να σκέφτεσαι πώς θα μπορούσες να το είχες χτίσει ώστε να μην καεί! Και ο εμφύλιος συνεχίζεται. Το σπίτι καίγεται και "ημείς άδωμεν"!
Δηλαδή: Οι "καθαροί" άτεγκτοι "επαναστάτες", δέσμιοι του πλέγματος σεκταρισμού - οπορτουνισμού, απαιτούν, προκειμένου να γίνει έστω μια κοινή πορεία, να λύσουμε προκαταβολικά το πρόβλημα της Ε.Ε., της δικτατορίας του προλεταριάτου, του ρόλου του Στάλιν (δικαιώνοντάς τον) και των προδοτών Μπρέζνιεφ και Γκορμπατσόφ κ.λπ. Σε όλα όχι, αλλά τη θεωρία κατέληξαν να την ταυτίζουν με τα επτά ή δώδεκα "απλά μαθήματα". Οι άλλοι; Αυτοί, δέσμιοι ακόμη της αόριστης και καταστροφικής ιδεολογίας του ευρωκομμουνισμού και του ασαφούς ευρωπαϊσμού, δεν ασχολούνται με θέματα "στρατηγικής". Δεν διδάχτηκαν από την κατάντια των πρωτεργατών, Ισπανών, Ιταλών και Γάλλων. Ο πάγιος τακτικισμός τούς οδήγησε πρόσφατα στη μεγαλοφυή ιδέα να διεμβολίσουν το ΠΑΣΟΚ με την ευκαιρία των δημοτικών εκλογών! (Δεν αναφέρομαι στους πολύ ανανεωτικούς, που άραξαν ήδη στις παρυφές του ΠΑΣΟΚ). Τέλος, η ριζοσπαστική αριστερά; Οι χιλιάδες παλαιοί και νέοι αγωνιστές που είναι πάντοτε παρόντες στους κοινωνικούς αγώνες; Η πολυδιασπαμένη ριζοσπαστική αριστερά δεν μπόρεσε, παρά τα όποια βήματα, να κατανοήσει ότι το μέλλον του ελληνικού και του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος δεν βρίσκεται στην επιστροφή στον Στάλιν, στον Τρότσκι και στον Μάο, αλλά στη δημιουργική - διαλεκτική υπέρβαση του παρελθόντος, που σημαίνει: Κριτική αποτίμηση, ανάκτηση του επιστημονικού κεκτημένου του μαρξισμού, δημιουργική ανάπτυξή του, ώστε να ανταποκρίνεται στις συνθήκες της εποχής μας, και ταυτόχρονα θεωρητική και πρακτική αξιοποίηση της πείρας του παγκόσμιου εργατικού κινήματος - θετικής και αρνητικής.
Ο εικοστός αιώνας των μεγάλων επαναστάσεων, των πλανητικών αισιόδοξων προοπτικών, των μεγάλων καταρρεύσεων και της μεγάλης απογοήτευσης έληξε. Μπήκαμε στον 21ο αιώνα. Και προφανώς δεν πρόκειται απλώς για χρονολογία. Έχουν κατανοήσει οι "ηγεσίες" μας το μέγεθος της καταστροφής; Ο εικοστός αιώνας έληξε με την κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Οι ιδεολόγοι τού (επί του παρόντος) νικηφόρου καπιταλισμού, βιάστηκαν να μας βεβαιώσουν για το τέλος των ιδεολογιών, για το τέλος της Ιστορίας και για την αιώνια καπιταλιστική ειρήνη που θα μετέτρεπε τον άνθρωπο σε πειθήνιο παραγωγικό - καταναλωτικό δίποδο. Η Ιστορία τους διέψευσε! Σήμερα ζούμε την εποχή των νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων, αλλά η παντοκρατορία των ΗΠΑ οδεύει προς μια τραγική Δύση. (Επί του παρόντος έχουν την υπεροχή των καταστροφικών μοντέρνων οπλοστασίων). Ήδη οδεύουμε προς ένα πολυπολικό κόσμο: ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Λατινική Αμερική κ.λπ. Ο κόσμος αυτός δεν θα είναι ένας κόσμος ειρηνικού ανταγωνισμού. Θα είναι ένας κόσμος συγκρουσιακός και η πιθανότητα αυτοκαταστροφής του ανθρώπινου είδους δεν είναι πλέον μηδενική. (Μεταξύ άλλων, ο καπιταλισμός λεηλάτησε τα φυσικά αποθέματα. Οι πόλεμοι για ενεργειακά αποθέματα, νερό, πρώτες ύλες, τρόφιμα, είναι δυνατόν να καταλήξουν σε πυρηνικό ολοκαύτωμα). Ελπίδα; Η αναγέννηση του εργατικού και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος με στόχο μια παγκόσμια κομμουνιστική κοινωνία, η οποία δεν θα καταργήσει μόνο την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά ταυτόχρονα, λύνοντας τη βασική αντίθεση του καπιταλισμού, θα λύσει και την παράγωγη, αλλά δεσπόζουσα σήμερα: την αντίθεση ανθρώπου - φύσης, δημιουργώντας μια αξιοβίωτη κοινωνία θεμελιωμένη όχι μόνο στη βάση της κοινής κατοχής του κοινωνικού πλούτου, αλλά σε ένα σύνολο πνευματικών και ηθικών αξιών που θα σημαδεύουν το πέρασμα από τη βάρβαρη προϊστορία στην πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας (Μαρξ).
Ουτοπία; Επί του παρόντος. Ουτοπία, αλλά και δυνατότητα που κυοφορείται στα σπλάχνα του σημερινού βάρβαρου κόσμου. Και η αριστερά; Οι πλανητικοί κίνδυνοι αλλά και οι νέες δυνατότητες καθορίζουν το ιλιγγιώδες μέγεθος των καθηκόντων της. Να ελπίσουμε; Ναι, αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει! Και η ελληνική αριστερά; Θα μπορέσει να υπερβεί τη σημερινή της μιζέρια; Το γιατί και το πώς θα το συζητήσουμε μετά τις εκλογές. Τώρα: Παρ' όλα όσα αρνητικά, ψήφο στην αριστερά! Ούτε αποχή, ούτε λευκό. Ο καθένας ας ψηφίσει όποιον θεωρεί περισσότερο συνεπή, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της επιλογής του.
Μετά τις εκλογές: Αν θέλουμε να μην μείνουμε νεκρά κατάλοιπα ενός ηρωικού και τραγικού παρελθόντος, τα οποία θα σαρώσει ενδεχομένως κάποιο κύμα ενός νέου κινήματος, ας σκεφτούμε: Οι διαφορές είναι αναπόφευκτες! Υπάρχει όμως μια αντικειμενική πραγματικότητα και μια αλήθεια που της αντιστοιχεί. Θα επιχειρήσουμε να την αναζητήσουμε μέσα από την κοινή δράση και τη θεωρητική συζήτηση; Επί του παρόντος, ας σταματήσει τουλάχιστον το αμοιβαίο "θάψιμο". Ας αντιπαρατεθούμε, σκληρά έστω, αλλά με όρους πολιτικής. Εδώ θα είμαστε και μετά τις εκλογές.
Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010
ΑΝΤΕΜ ΕΚΙΖ
«Την πατρίδα μ΄ έχασα. Εκλαψα και πόνεσα» τραγουδάει ο Αντέμ Εκίζ. Η φωνή του προκαλεί συγκίνηση και ξεσηκώνει χιλιάδες θεατές. Περισσότεροι από 4.000 ποντιακής καταγωγής Ελληνες τον αποθεώνουν. Ο ίδιος δείχνει να καταλαβαίνει τον πόνο που βγάζει το τραγούδι του.
Μπορεί να είναι Τούρκος αλλά γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό στα Σούρμενα, κοντά στην Τραπεζούντα. Οι 1.700 χορευτές που ακολουθούν το τραγούδι του, δείχνουν απόλυτα εναρμονισμένοι μαζί του. Ακολουθούν με τα βήματά τους το μήνυμα που εκπέμπει και όταν αργότερα πιάνει την «κεμεντζέ» (η ποντιακή λύρα) δείχνει ότι μπορεί να ανταγωνιστεί επάξια τους Ελληνες, ποντιακής καταγωγής, βιρτουόζους του είδους...
«Η μουσική ενώνει. Μπορεί να ενώσει ολόκληρο τον κόσμο και μαζί μ΄ αυτόν και τις δύο πλευρές του Αιγαίου αλλά και όλους τους λαούς της Μαύρης Θάλασσας» δηλώνει στο «Βήμα» ο 29χρονος Αντέμ Εκίζ- ο Πενταχωρίτης, όπως είναι το καλλιτεχνικό του όνομα. Προσθέτει, μάλιστα, «λυράρηδες μπορεί κανείς να δει και να ακούσει ακόμη και στην πλατεία Ταξίμ της Πόλης όπου ζουν πολλοί Μαυροθαλασσίτες. Ακόμη μπορείτε να ακούσετε και ανέκδοτα. Εσείς έχετε τον Γιωρίκα και τον Κωστίκα, και εμείς τον Τουρσούν και τον Τεμέλ. Και οι τέσσερις προέρχονται από τη Μαύρη Θάλασσα».
Το 6ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ποντιακού χορού στη Λυκόβρυση Κοζάνης, που ολοκληρώθηκε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, αποτέλεσε για αυτόν, όπως λέει, μια πρόκληση. «Συμμετείχα για πρώτη φορά. Ηθελα να το ζήσω και τελικά ήταν ένα εντυπωσιακό γεγονός. Δεν θα ξεχάσω αυτούς τους 1.700 χορευτές που συντονίστηκαν μαζί μου. Δεν είναι εύκολο να συντονιστείς και να χορέψεις με τη φωνή και τη λύρα ενός ανθρώπου που ακούς για πρώτη φορά. Πήγα κατόπιν προσκλήσεως του φίλου μουΦίλιππου Κεσαπίδη, καθώς αυτή την εποχή παίζω και τραγουδάω σε ένα κέντρο στη Θεσσαλονίκη. Ακουσα τον πρόεδρο τον κ. Γ. Παρχαρίδη να λέει “αδέλφια μου δεν μας χωράνε τα στάδια” και συγκινήθηκα, ανατρίχιασα» τονίζει. Ε πάνω στη σκηνή δείχνει απόλυτα σίγουρος με τον εαυτό του. Από κοντά όμως φαίνεται συνεσταλμένος. Βρίσκεται μακριά από την πατρίδα του, τα αδέλφια του. «Δεν περίμενα να με αγκαλιάσει τόσο πολύ ο κόσμος» λέει. Η λύρα και το τραγούδι αποτελούν, όπως σημειώνει, τους δικούς του τρόπους επικοινωνίας με τους Ελληνες, και αφηγείται ότι άρχισε να μαθαίνει σε ηλικία 10 ετών. «Μου έμαθε να παίζω ο θείος μου ο Αλί. Στην οικογένειά μου είμαστε πέντε αδέλφια και ο θείος μου ήταν ο δάσκαλός μας, καθώς έμαθε λύρα σε τρία από τα αδέλφια». Γεννήθηκε στην Καλλίστη, ένα από τα πέντε χωριά του συμπλέγματος Μπέσκιοϊ στα Σούρμενα. «Στο χωριό μου υπάρχουν 2.000 κάτοικοι και αρκετοί παίζουν λύρα.
Χορεύουμε και τραγουδάμε στα καφενεία και στα σπίτια μας» λέει χαρακτηριστικά. Επί 19 χρόνια παίζει και τραγουδάει. Ετσι γνώρισε τους έλληνες λυράρηδες που επισκέπτονται την Τραπεζούντα, τα Σούρμενα, τη Σαμψούντα, και πριν από πέντε χρόνια κυκλοφόρησε μαζί με τον γνωστό πόντιο λυράρη Φίλιππο Κεσαπίδη ένα CD με τίτλο «Ας σην Τραπεζούνταν σην Θεσσαλονίκην» («από την Τραπεζούντα στη Θεσσαλονίκη»).
Μπορεί να είναι Τούρκος αλλά γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό στα Σούρμενα, κοντά στην Τραπεζούντα. Οι 1.700 χορευτές που ακολουθούν το τραγούδι του, δείχνουν απόλυτα εναρμονισμένοι μαζί του. Ακολουθούν με τα βήματά τους το μήνυμα που εκπέμπει και όταν αργότερα πιάνει την «κεμεντζέ» (η ποντιακή λύρα) δείχνει ότι μπορεί να ανταγωνιστεί επάξια τους Ελληνες, ποντιακής καταγωγής, βιρτουόζους του είδους...
«Η μουσική ενώνει. Μπορεί να ενώσει ολόκληρο τον κόσμο και μαζί μ΄ αυτόν και τις δύο πλευρές του Αιγαίου αλλά και όλους τους λαούς της Μαύρης Θάλασσας» δηλώνει στο «Βήμα» ο 29χρονος Αντέμ Εκίζ- ο Πενταχωρίτης, όπως είναι το καλλιτεχνικό του όνομα. Προσθέτει, μάλιστα, «λυράρηδες μπορεί κανείς να δει και να ακούσει ακόμη και στην πλατεία Ταξίμ της Πόλης όπου ζουν πολλοί Μαυροθαλασσίτες. Ακόμη μπορείτε να ακούσετε και ανέκδοτα. Εσείς έχετε τον Γιωρίκα και τον Κωστίκα, και εμείς τον Τουρσούν και τον Τεμέλ. Και οι τέσσερις προέρχονται από τη Μαύρη Θάλασσα».
Το 6ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ποντιακού χορού στη Λυκόβρυση Κοζάνης, που ολοκληρώθηκε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, αποτέλεσε για αυτόν, όπως λέει, μια πρόκληση. «Συμμετείχα για πρώτη φορά. Ηθελα να το ζήσω και τελικά ήταν ένα εντυπωσιακό γεγονός. Δεν θα ξεχάσω αυτούς τους 1.700 χορευτές που συντονίστηκαν μαζί μου. Δεν είναι εύκολο να συντονιστείς και να χορέψεις με τη φωνή και τη λύρα ενός ανθρώπου που ακούς για πρώτη φορά. Πήγα κατόπιν προσκλήσεως του φίλου μουΦίλιππου Κεσαπίδη, καθώς αυτή την εποχή παίζω και τραγουδάω σε ένα κέντρο στη Θεσσαλονίκη. Ακουσα τον πρόεδρο τον κ. Γ. Παρχαρίδη να λέει “αδέλφια μου δεν μας χωράνε τα στάδια” και συγκινήθηκα, ανατρίχιασα» τονίζει. Ε πάνω στη σκηνή δείχνει απόλυτα σίγουρος με τον εαυτό του. Από κοντά όμως φαίνεται συνεσταλμένος. Βρίσκεται μακριά από την πατρίδα του, τα αδέλφια του. «Δεν περίμενα να με αγκαλιάσει τόσο πολύ ο κόσμος» λέει. Η λύρα και το τραγούδι αποτελούν, όπως σημειώνει, τους δικούς του τρόπους επικοινωνίας με τους Ελληνες, και αφηγείται ότι άρχισε να μαθαίνει σε ηλικία 10 ετών. «Μου έμαθε να παίζω ο θείος μου ο Αλί. Στην οικογένειά μου είμαστε πέντε αδέλφια και ο θείος μου ήταν ο δάσκαλός μας, καθώς έμαθε λύρα σε τρία από τα αδέλφια». Γεννήθηκε στην Καλλίστη, ένα από τα πέντε χωριά του συμπλέγματος Μπέσκιοϊ στα Σούρμενα. «Στο χωριό μου υπάρχουν 2.000 κάτοικοι και αρκετοί παίζουν λύρα.
Χορεύουμε και τραγουδάμε στα καφενεία και στα σπίτια μας» λέει χαρακτηριστικά. Επί 19 χρόνια παίζει και τραγουδάει. Ετσι γνώρισε τους έλληνες λυράρηδες που επισκέπτονται την Τραπεζούντα, τα Σούρμενα, τη Σαμψούντα, και πριν από πέντε χρόνια κυκλοφόρησε μαζί με τον γνωστό πόντιο λυράρη Φίλιππο Κεσαπίδη ένα CD με τίτλο «Ας σην Τραπεζούνταν σην Θεσσαλονίκην» («από την Τραπεζούντα στη Θεσσαλονίκη»).
Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010
Πολλά ερωτήματα προκαλεί το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός επέλεξε την πρόταση (κάποιων συμβούλων) περί – υποτιθέμενης... – πλήρους απεξάρτησης από το μνημόνιο μέχρι το τέλος του 2011, όταν άλλοι σύμβουλοι, όπως ο «επιτετραμμένος» του ΔΝΤ Ιταλός Δον Τομάζο, παραπέμπουν στην αναδιάρθρωση του χρέους, η οποία εκ των πραγμάτων οδηγεί σε επιμήκυνση του χρόνου επιτήρησης.
Πιθανότατα με βάση την παραπάνω επιλογή η κυβέρνηση οδηγήθηκε στην απόφαση για νέα φοροεπιδρομή από το νέο έτος, με νέα αύξηση έμμεσων φόρων κατά 11,8% (που αγγίζουν την τσέπη και των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων), νέα περικοπή μισθών και συντάξεων και την εμμονή για επικέντρωση στα έσοδα, τα οποία αποδεδειγμένα δεν εισπράττονται, όπως παραδέχεται επισήμως το ΥΠΟΙΟ.
Όμως με τα σημερινά δεδομένα, τα οποία δημιούργησε η πολιτική του μνημονίου, δηλαδή την αυξητική τάση του χρέους και τη βύθιση της χώρας στην ύφεση και την ανεργία, που αποκτούν εκρηκτικά χαρακτηριστικά, η προοπτική της επανένταξης στις αγορές μοιάζει πρακτικώς ανέφικτη, αν το ζητούμενο είναι η επιβίωση της χώρας και των πολιτών της. Στην ουσία, η επιλογή αυτή σπρώχνει τη χώρα μας προς την κατάρρευση, και το ερώτημα παραμένει: Τι έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους οι σύμβουλοι που πρότειναν την πιο πάνω πολιτική γραμμή;
Διότι, όπως βαίνουν τα πράγματα, δεν θα φθάσουμε στο τέλος του 2011, ώστε να βγούμε στις αγορές, και το κραχ θα φέρει την ανάγκη για νέα μνημόνια, προστασίες και αναδιαρθρώσεις χρεών. Πώς είναι δυνατόν η κυβέρνηση να υιοθετεί μια τέτοια απόφαση χωρίς να αντιληφθεί το παρασύνθημα; Εκτός αν το έχει αντιληφθεί και βαδίζει... συντεταγμένα προς τη συντεταγμένη πτώχευση, την οποία τόσο πολύ επιζητούν οι «αγορές». Άβυσσος η ψυχή τους μεν, αλλά το θέμα είναι τι ακριβώς θα κληθούμε να πληρώσουμε όλοι εμείς...
Πιθανότατα με βάση την παραπάνω επιλογή η κυβέρνηση οδηγήθηκε στην απόφαση για νέα φοροεπιδρομή από το νέο έτος, με νέα αύξηση έμμεσων φόρων κατά 11,8% (που αγγίζουν την τσέπη και των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων), νέα περικοπή μισθών και συντάξεων και την εμμονή για επικέντρωση στα έσοδα, τα οποία αποδεδειγμένα δεν εισπράττονται, όπως παραδέχεται επισήμως το ΥΠΟΙΟ.
Όμως με τα σημερινά δεδομένα, τα οποία δημιούργησε η πολιτική του μνημονίου, δηλαδή την αυξητική τάση του χρέους και τη βύθιση της χώρας στην ύφεση και την ανεργία, που αποκτούν εκρηκτικά χαρακτηριστικά, η προοπτική της επανένταξης στις αγορές μοιάζει πρακτικώς ανέφικτη, αν το ζητούμενο είναι η επιβίωση της χώρας και των πολιτών της. Στην ουσία, η επιλογή αυτή σπρώχνει τη χώρα μας προς την κατάρρευση, και το ερώτημα παραμένει: Τι έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους οι σύμβουλοι που πρότειναν την πιο πάνω πολιτική γραμμή;
Διότι, όπως βαίνουν τα πράγματα, δεν θα φθάσουμε στο τέλος του 2011, ώστε να βγούμε στις αγορές, και το κραχ θα φέρει την ανάγκη για νέα μνημόνια, προστασίες και αναδιαρθρώσεις χρεών. Πώς είναι δυνατόν η κυβέρνηση να υιοθετεί μια τέτοια απόφαση χωρίς να αντιληφθεί το παρασύνθημα; Εκτός αν το έχει αντιληφθεί και βαδίζει... συντεταγμένα προς τη συντεταγμένη πτώχευση, την οποία τόσο πολύ επιζητούν οι «αγορές». Άβυσσος η ψυχή τους μεν, αλλά το θέμα είναι τι ακριβώς θα κληθούμε να πληρώσουμε όλοι εμείς...
Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010
Σκάνδαλο μεγαλύτερο του Βατοπεδίου και της Siemens μαζί χαρακτήρισε την περαίωση ο Δημήτρης Παπαδημούλης και πρότεινε στον υπουργό Οικονομικών να αποσύρει το νομοσχέδιο με τη ρύθμιση της περαίωσης τώρα που αντιδρούν και οι βουλευτές της κυβερνώσας παράταξης. Είναι η δέκατη φορά που γίνεται περαίωση, υπενθύμισε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρόσθεσε ότι όλες τις φορές η εκάστοτε κυβέρνηση επικαλείτο την ανάγκη εισροής χρημάτων στα κρατικά ταμεία και διαβεβαίωνε ότι είναι η τελευταία φορά που γίνεται.
Η περαίωση ως μέτρο φωτογραφίζει την πλήρη αποδιοργάνωση του μηχανισμού που κληρονομήθηκε μεν, αλλά συνεχίζει να υφίσταται με την ανοχή της σημερινής κυβέρνησης, επεσήμανε ο Δημήτρης Παπαδημούλης. Χαρακτηριστικά είπε ότι "είναι σαν να λέτε για δέκατη φορά "η μάχη της φοροδιαφυγής πέθανε ζήτω η περαίωση" και να βγάζετε δίσκο προτείνοντας στους φοροφυγάδες ρεφενέ και ό,τι έχετε ευχαρίστηση".
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρθηκε και στην επ’ αυτοφώρω σύλληψη εφοριακού στην Κέρκυρα να χρηματίζεται, αλλά τελικά να αφήνεται ελεύθερος, τονίζοντας ότι το γεγονός αυτό εξοργίζει τους πολίτες. Είναι σκανδαλώδες το να κρατάτε υπό ομηρεία αυτούς που έχουν εκδώσει πλαστά τιμολόγια, αλλά να αθωώνετε τους αποδέκτες, αφού είναι γνωστό ότι οι μεν και οι δε είναι στις περισσότερες φορές μέρος του ίδιου συστήματος, είπε. Ο Δ. Παπαδημούλης τόνισε ότι η κυβέρνηση οφείλει να δώσει στη δημοσιότητα τα στοιχεία που αφορούν τα ποσά που σβήνονται με την περαίωση βεβαιωμένων φόρων από τα δικαστήρια και των ποσών που αναμένει να εισπράξει από την άθλια πρακτική του παρελθόντος που ήταν και παραμένει εις βάρος των αδυνάτων.
Η περαίωση ως μέτρο φωτογραφίζει την πλήρη αποδιοργάνωση του μηχανισμού που κληρονομήθηκε μεν, αλλά συνεχίζει να υφίσταται με την ανοχή της σημερινής κυβέρνησης, επεσήμανε ο Δημήτρης Παπαδημούλης. Χαρακτηριστικά είπε ότι "είναι σαν να λέτε για δέκατη φορά "η μάχη της φοροδιαφυγής πέθανε ζήτω η περαίωση" και να βγάζετε δίσκο προτείνοντας στους φοροφυγάδες ρεφενέ και ό,τι έχετε ευχαρίστηση".
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρθηκε και στην επ’ αυτοφώρω σύλληψη εφοριακού στην Κέρκυρα να χρηματίζεται, αλλά τελικά να αφήνεται ελεύθερος, τονίζοντας ότι το γεγονός αυτό εξοργίζει τους πολίτες. Είναι σκανδαλώδες το να κρατάτε υπό ομηρεία αυτούς που έχουν εκδώσει πλαστά τιμολόγια, αλλά να αθωώνετε τους αποδέκτες, αφού είναι γνωστό ότι οι μεν και οι δε είναι στις περισσότερες φορές μέρος του ίδιου συστήματος, είπε. Ο Δ. Παπαδημούλης τόνισε ότι η κυβέρνηση οφείλει να δώσει στη δημοσιότητα τα στοιχεία που αφορούν τα ποσά που σβήνονται με την περαίωση βεβαιωμένων φόρων από τα δικαστήρια και των ποσών που αναμένει να εισπράξει από την άθλια πρακτική του παρελθόντος που ήταν και παραμένει εις βάρος των αδυνάτων.
Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010
ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΕΛΛΑΣ
Στο άρθρο, με τίτλο «Η Ελλάδα πωλείται σε ξένους επενδυτές», αναφέρεται ότι παρουσίασε το νομοσχέδιο για την προσέλκυση «στρατηγικών επενδύσεων», προσδιορίζοντας μάλιστα ότι θα κατατεθεί στη Βουλή αργότερα από πως αναμενόταν, «στο τέλος Οκτωβρίου».
Ανέφερε ότι οι επενδύσεις θα γίνουν σε όλους τους κλάδους (ενέργεια, νερό, μεταφορές και λιμένες), προσθέτοντας ότι «όλοι οι επενδυτές είναι ευπρόσδεκτοι», Ελληνες -κυρίως εφοπλιστές- και ξένοι. Προανήγγειλε δε ότι η άφιξη του Κινέζου πρωθυπουργού Wen Jiabao στην Αθήνα, στις 2 Οκτωβρίου, «αναμένεται να οδηγήσει σε άλλες επενδύσεις μεταφορών».
Ο κ. Παμπούκης προσδιόρισε ότι το «fast track» θα ξεκινήσει με 5 ή 6 μεγάλα έργα άνω των 300 εκατ. ευρώ το 2011. Στενός του συνεργάτης, σύμφωνα με το δημοσίευμα, προσέθεσε ότι φιλοδοξία του υπουργείου είναι οι εισροές επενδύσεων το λιγότερο 5 δισ. ευρώ. Ο υπουργός Επικρατείας συνέδεσε το νομοσχέδιο με το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και επεσήμανε ότι δεν μπορεί να πει πόσες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν
Ανέφερε ότι οι επενδύσεις θα γίνουν σε όλους τους κλάδους (ενέργεια, νερό, μεταφορές και λιμένες), προσθέτοντας ότι «όλοι οι επενδυτές είναι ευπρόσδεκτοι», Ελληνες -κυρίως εφοπλιστές- και ξένοι. Προανήγγειλε δε ότι η άφιξη του Κινέζου πρωθυπουργού Wen Jiabao στην Αθήνα, στις 2 Οκτωβρίου, «αναμένεται να οδηγήσει σε άλλες επενδύσεις μεταφορών».
Ο κ. Παμπούκης προσδιόρισε ότι το «fast track» θα ξεκινήσει με 5 ή 6 μεγάλα έργα άνω των 300 εκατ. ευρώ το 2011. Στενός του συνεργάτης, σύμφωνα με το δημοσίευμα, προσέθεσε ότι φιλοδοξία του υπουργείου είναι οι εισροές επενδύσεων το λιγότερο 5 δισ. ευρώ. Ο υπουργός Επικρατείας συνέδεσε το νομοσχέδιο με το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και επεσήμανε ότι δεν μπορεί να πει πόσες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν
Κυριακή 29 Αυγούστου 2010
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου αισθάνονται μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στις μέρες μας, γεγονός που τους επιτρέπει να σχεδιάζουν με άνεση την επικοινωνιακή διαχείριση του δεύτερου μέρους του πακέτου του Μνημονίου. Ανησυχούν, βεβαίως, ότι η οικονομική ύφεση αποσυνθέτει μέρος του μπλοκ εξουσίας, εμπιστεύονται όμως το «ταξικό τους ένστικτο». Εξ άλλου οι παροχές προς τις μερίδες του κεφαλαίου, η συμπίεση δηλαδή του εργατικού κόστους και η απορρύθμιση της κοινωνικής προστασίας της εργασίας, η εξαγωγή της απόλυτης υπεραξίας που λέγαμε παλιά, είναι μόνιμη, ενώ η ύφεση συγκυριακή. Αυτό τουλάχιστον υπόσχονται.Ο Παπανδρέου, όπως και το πολιτικό σύστημα συνολικά, γνωρίζει εκ πείρας την σχετική αυτονομία του πολιτικού καθώς και την ισχύ των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους. Αντίθετα ένα μεγάλο τμήμα της αριστεράς αναφέρεται σε αυτά μόνο στα λόγια. Η κυβέρνηση ξεπέρασε -με τραύματα και απώλειες- το πρώτο «κύμα» των ανοιξιάτικων κινητοποιήσεων εναντίον των μέτρων της και προετοιμάζεται για το δεύτερο.Προετοιμάζεται πολιτικά και ιδεολογικά. Πολιτικά υφαίνει το «συνταγματικό» τόξο της συναίνεσης, της συναίνεσης στο Μνημόνιο και της νέας κοινωνικής πραγματικότητας που εγκαθιδρύει, της επιστροφής δηλαδή στους όρους εκμετάλλευσης και κοινωνικής αναπαραγωγής των αρχών του εικοστού αιώνα. Ο ΛΑΟΣ, η Νέα Δημοκρατία και η Δημοκρατική Αριστερά είναι οι επίσημοι προσκεκλημένοι στο πάρτι, όπως και η Μπακογιάννη και πολλά πρόσωπα, εκπρόσωποι των ελίτ με βαρύνοντα λόγο στον δημόσιο χώρο.Η πλειοψηφία ανταποκρίνεται για τους δικούς της (επί μέρους) λόγους: η Νέα Δημοκρατία γιατί περιμένει να κάνει τη βρώμικη δουλειά το ΠΑΣΟΚ και γιατί προέχει η αντικατάσταση του φθαρμένου πολιτικού προσωπικού της, ο ΛΑΟΣ γιατί είναι αποφασισμένος να διατηρηθεί πάση θυσία εντός του πολιτικού συστήματος. Η Δημοκρατική Αριστερά όμως; Με όρους πολιτικής τακτικής και αυτοτελούς βιωσιμότητας του σχήματος είναι «ακατανόητη» η βιασύνη της να συνάψει συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ τόσο γρήγορα, αρχής γενομένης με τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Ούτε φυσικά μπορεί να διαχειριστεί το πολιτικό μήνυμα απο-πολιτικοποιώντας τις αυτοδιοικητικές εκλογές.Οι τοπικές κοινωνίες δοκιμάζονται εξ αιτίας του Μνημονίου και θα δοκιμαστούν οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά εξ αιτίας του "Καλλικράτη". Με αυτή την έννοια το πολιτικό μήνυμα δεν διασκεδάζεται επειδή σε κάποιες περιοχές θα υποστηρίξουν σχήματα της αριστεράς ή των οικολόγων και σε άλλες, τις σημαντικότερες, το ΠΑΣΟΚ με το επιχείρημα της «χρηστής διαχείρισης».
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου αισθάνονται μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στις μέρες μας, γεγονός που τους επιτρέπει να σχεδιάζουν με άνεση την επικοινωνιακή διαχείριση του δεύτερου μέρους του πακέτου του Μνημονίου. Ανησυχούν, βεβαίως, ότι η οικονομική ύφεση αποσυνθέτει μέρος του μπλοκ εξουσίας, εμπιστεύονται όμως το «ταξικό τους ένστικτο». Εξ άλλου οι παροχές προς τις μερίδες του κεφαλαίου, η συμπίεση δηλαδή του εργατικού κόστους και η απορρύθμιση της κοινωνικής προστασίας της εργασίας, η εξαγωγή της απόλυτης υπεραξίας που λέγαμε παλιά, είναι μόνιμη, ενώ η ύφεση συγκυριακή. Αυτό τουλάχιστον υπόσχονται.Ο Παπανδρέου, όπως και το πολιτικό σύστημα συνολικά, γνωρίζει εκ πείρας την σχετική αυτονομία του πολιτικού καθώς και την ισχύ των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους. Αντίθετα ένα μεγάλο τμήμα της αριστεράς αναφέρεται σε αυτά μόνο στα λόγια. Η κυβέρνηση ξεπέρασε -με τραύματα και απώλειες- το πρώτο «κύμα» των ανοιξιάτικων κινητοποιήσεων εναντίον των μέτρων της και προετοιμάζεται για το δεύτερο.Προετοιμάζεται πολιτικά και ιδεολογικά. Πολιτικά υφαίνει το «συνταγματικό» τόξο της συναίνεσης, της συναίνεσης στο Μνημόνιο και της νέας κοινωνικής πραγματικότητας που εγκαθιδρύει, της επιστροφής δηλαδή στους όρους εκμετάλλευσης και κοινωνικής αναπαραγωγής των αρχών του εικοστού αιώνα. Ο ΛΑΟΣ, η Νέα Δημοκρατία και η Δημοκρατική Αριστερά είναι οι επίσημοι προσκεκλημένοι στο πάρτι, όπως και η Μπακογιάννη και πολλά πρόσωπα, εκπρόσωποι των ελίτ με βαρύνοντα λόγο στον δημόσιο χώρο.Η πλειοψηφία ανταποκρίνεται για τους δικούς της (επί μέρους) λόγους: η Νέα Δημοκρατία γιατί περιμένει να κάνει τη βρώμικη δουλειά το ΠΑΣΟΚ και γιατί προέχει η αντικατάσταση του φθαρμένου πολιτικού προσωπικού της, ο ΛΑΟΣ γιατί είναι αποφασισμένος να διατηρηθεί πάση θυσία εντός του πολιτικού συστήματος. Η Δημοκρατική Αριστερά όμως; Με όρους πολιτικής τακτικής και αυτοτελούς βιωσιμότητας του σχήματος είναι «ακατανόητη» η βιασύνη της να συνάψει συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ τόσο γρήγορα, αρχής γενομένης με τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Ούτε φυσικά μπορεί να διαχειριστεί το πολιτικό μήνυμα απο-πολιτικοποιώντας τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010
Αν κάποιος αναζητούσε ένα ρεαλιστικό και μετρήσιμο όφελος από την προπαγανδιζόμενη ως «συμμαχία» ή «άξονας» ή, έστω, προσέγγιση μεταξύ της Ελλάδας και του Ισραήλ, σύντομα θα απογοητευόταν. Δυστυχώς, η χώρα μας δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να τεθεί στην υπηρεσία μιας χώρας η οποία αντιμετωπίζει βασανιστικά αδιέξοδα, που ίσως λυθούν με πόλεμο – κατά του Ιράν.Η συντονισμένη προσπάθεια ΗΠΑ και Ισραήλ να «ρυμουλκήσουν» την «απείθαρχη» και ταλαντευόμενη Τουρκία στον «άξονα του καλού» χρειαζόταν, προφανώς, έναν ατζέντη ή έναν άνευ ισχύος συμπαίκτη, που θα αναλάμβανε να γίνει το εργαλείο του εκβιασμού.Ξεχνώντας την παραδοσιακή στήριξη των Ελλήνων στους Παλαιστινίους, την πολύ πρόσφατη ιταμή συμπεριφορά του Ισραήλ εναντίον Ελλήνων πολιτών στη Γάζα, αλλά και κάθε έννοια εθνικού συμφέροντος, ο πρωθυπουργός έθεσε τη χώρα στην υπηρεσία ενός κράτους που κατέχει παράνομα παλαιστινιακά εδάφη και σφαγιάζει έναν ιστορικό λαό. Κι όσοι μιλούν για ανταλλάγματα, θα έπρεπε τουλάχιστον να κοκκινίζουν από ντροπή.Έχοντας παραδώσει την άσκηση της οικονομικής πολιτικής στους δανειστές και επιτηρητές μας, επιταχύνοντας ήδη το οικονομικό ξεπούλημα της χώρας στους ίδιους αυτούς δανειστές, θα ήταν ίσως υπερβολή να ζητάμε από την κυβέρνηση να κρατήσει για τον εαυτό της την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής και της προάσπισης των – καλώς ή κακώς εννοουμένων – εθνικών συμφερόντων.Είναι όμως βαρύ, ακόμη και για μια καταχρεωμένη και υπό επιτήρηση χώρα, να εκθέτει τον εαυτό της σε κινδύνους που αρχίζουν από μια πιθανή πολεμική εμπλοκή και καταλήγουν στην απειλή της στοχοποίησής της από τη διεθνή ισλαμική τρομοκρατία. Εκτός εάν η παράδοσή μας στα κέφια των ισχυρών «προστατών» μας είναι ένα ακόμη συνειδητό βήμα προς την «αφρικανοποίηση», για την οποία πολλοί πλέον μιλούν, αλλά λίγοι τους πιστεύουν...
Τρίτη 10 Αυγούστου 2010
Η ΠΟΛΙΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΣ.
Είπες "θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μία πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή......καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θα βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάςτους ίδιους και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θα ασπρίζεις.Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού - μην ελπίζεις -
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ' όλην την γη την χάλασεςΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΣ.
Κυριακή 8 Αυγούστου 2010
Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010
Das Ende des Kalten Kriegs wurde zum Beginn einer Welle neuer Kriege. Der Kampf um die globale Vorherrschaft, den Zugang zu wichtigen Ressourcen und geopolitische Kontrolle wird offen militärisch ausgetragen. Die Rüstungsausgaben weltweit sind auf über 1.000 Milliarden Dollar gestiegen. Durch ihre Kolonialgeschichte und den Raubbau an Ressourcen, durch neoliberale Politik und Militarisierung in diesen Regionen ist auch die EU erheblich für Armut, Bürgerkriege, Umwelt- und ethnische Konflikte in einer ganzen Reihe von Weltregionen mit verantwortlich. Eine Umkehr ist nötig. Unsere Außen- und Friedenspolitik hat ihre Grundlage im Völkerrecht, strebt nach globaler Gerechtigkeit und der Verwirklichung der Menschenrechte, verlangt Abrüstung und das weltweite Verbot von Massenvernichtungswaffen. Nur soziale Gerechtigkeit, nachhaltige Entwicklung und Demokratie garantieren Stabilität und friedliche Zusammenarbeit.
Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010
Απεβίωσε σε ηλικία 87 ετών ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας πορτογάλος συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου, στο νησί Λανθαρότε (Κανάρια Νησιά).
Στο συγκεκριμένο νησί ζούσε από το 1993, μαζί με τη σύζυγό του. Ο Σαραμάγκου, που έπασχε από λευχαιμία, νοσηλεύθηκε αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια κυρίως εξαιτίας αναπνευστικών προβλημάτων.
Ο Ζοζέ Σαραμάγκου γεννήθηκε το 1922 στο χωριό Αζινιάγκα της Πορτογαλίας. Χρειάστηκε να εγκαταλείψει νωρίς το σχολείο για να δουλέψει.
Γνωστός για τον συνδυασμό μαγικού ρεαλισμού και πολιτικού σχολιασμού στα θέματά του, ασκούσε συχνά κριτική στον συντηρητισμό της πορτογαλικής κοινωνίας.
Η πρώτη του νουβέλα Γη της Αμαρτίας εκδόθηκε το 1947, μεσολάβησαν όμως περίπου τριάντα χρόνια μέχρι την έκδοση του σημαντικότερου μέρους του έργου του, για το οποίο βραβεύτηκε το 1998 με το βραβείο Νόμπελ.
Μεγάλη απώλεια
Ανάμεσα στα πιο γνωστά του μυθιστορήματα είναι: Εγχειρίδιο ζωγραφικής και καλλιγραφίας (1977), Από τη γη θρεμμένος (1980), Το χρονικό του μοναστηριού (1983), Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις (1984), Η πέτρινη σχεδία (1986), Ιστορία της Πολιορκίας της Λισαβόνας (1988), Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον (1997), Περί τυφλότητος (1995), Όλα τα ονόματα (1997).
«Πιστεύω πως πρόκειται για μεγάλη απώλεια για τον πολιτισμό της Πορτογαλίας» επισήμανε ο πορτογάλος πρωθυπουργός Ζοζέ Σώκρατες, μιλώντας, στους δημοσιογράφους. «Το έργο του έκανε υπερήφανη την Πορτογαλία, ο θάνατός του αφήνει φτωχότερο τον πολιτισμό μας».
Τρίτη 8 Ιουνίου 2010
του Σταύρου Θεοδωράκη
Την μέρα που κάποιοι στο Σύνταγμα φώναζαν «έξω οι κλέφτες», μια νέα βουλευτής σχεδόν κλαίγοντας με ρωτούσε «τι φταίω;». Και μάλλον είχε δίκιο. Πώς να φταίει μια βουλευτής οκτώ μηνών για όλα που έχουν συμβεί στη πολιτική τα τελευταία 35 χρόνια; Κάποιοι άλλοι όμως φταίνε. Κάποιοι που παριστάνουν τους ανήξερους ενώ υποπίπτουν συνεχώς σε κάποια (ή σε όλα) τα θανάσιμα αμαρτήματα της ελληνικής πολιτικής. Και ποια είναι αυτά; Ας τα θυμηθούμε συνοπτικά.
Ατιμωρησία
Ένα από τα πιο προσφιλή σπορ των ελλήνων πολιτικών είναι να μιλάνε συνεχώς για τα σκάνδαλα (των άλλων). Ω του θαύματος όμως κανείς εν ενεργεία πολιτικός δεν έχει τιμωρηθεί γι' αυτά. Συνήθως … παραγράφονται ή στην έσχατη περίπτωση την πληρώνει κάποιος συνταξιούχος πολιτικός ή κάποιος πρώην Γενικός Γραμματέας. Ένας παλιός κοινοβουλευτικός είχε επί αυτού προτείνει: Αν είναι να συνεχίσουμε έτσι ας αλλάξουμε τον «νόμο περί ευθύνης υπουργών» και να τον κάνουμε «νόμο περί αθωότητας υπουργών».
Κομματοκρατία
Ο Λουδοβίκος (ο 14ος!) είναι αυτός που κατά πάσα πιθανότητα είχε πει πρώτος : «Το κράτος είμαι εγώ». Στην Ελλάδα η αντίστοιχη ιστορική φράση είναι: «Το κράτος είναι το κόμμα» και για την διατήρηση της αγωνίζονται απαξάπαντες οι πολιτικοί ηγέτες και βεβαίως οι πέντε διατελέσαντες πρωθυπουργοί: Καραμανλής-Παπανδρέου- Μητσοτάκης- Σημίτης – Καραμανλής. Το κόμμα είχε παντού και πάντα προτεραιότητα. Από τις επιχειρηματικές αποφάσεις του κράτους μέχρι τις συνθέσεις των δικαστηρίων. Και από τις προσλήψεις καθαριστριών μέχρι τους διορισμούς διοικητών στα νοσοκομεία.
Πόθεν έσχες
Υπήρξαν υπουργοί που δήλωναν ότι έχουν συνολικές τραπεζικές καταθέσεις 6.000 ευρώ (όσο στοιχίζει ένα σαββατοκύριακο τους στο Παρίσι), αγόραζαν οικόπεδο στα βόρεια προάστια έναντι 30.000 και πουλούσαν διαμέρισμα στο κέντρο έναντι 300.000 ευρώ. Γενικώς στη δική τους παράλληλη οικονομία πωλούν πάντα ακριβά - αγοράζουν πάντα φθηνά και ζουν με κέρματα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση Πελοποννήσιου βουλευτή με ιστορικό δεξιό όνομα που τον πρώτο χρόνο της πολιτικής καριέρας δήλωσε ότι ζούσε με 600 ευρώ το μήνα. Ο καφές στον δικό του κόσμο έκανε 10 λεπτά, ενώ το ντεπόζιτο για τον γύρο της Πελοποννήσου τα γέμιζε με 4 ευρώ.
Ασυλία
Από τη μεταπολίτευση και μέχρι το 1998 από τις 637 αιτήσεις άρσης ασυλίας, είχαν γίνει δεκτές μόλις τρεις! Και έπρεπε να φτάσουμε στο 2002 για να θεσπιστεί (παρά τη διαφωνία ΝΔ και ΚΚΕ!) η φανερή ψηφοφορία στις υποθέσεις άρσης ασυλίας. Παρ' όλα αυτά υπάρχει περίπτωση (σοσιαλιστή) Βουλευτή που ζήτησε και πήρε ασυλία για να γλυτώσει το ΙΚΑ ενώ κάποιος άλλος κρύφτηκε πίσω από την ασυλία για φόνο (εξ αμελείας μεν – φόνο δε).
Κρατική διαφήμιση
Το δημόσιο είναι και ο μεγαλύτερος διαφημιζόμενος της χώρας. Η κατανομή όμως της διαφημιστικής πίττας γίνεται με κριτήρια που κανείς δεν γνωρίζει. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση πράσινου υπουργού Αμύνης που συντηρούσε δυο ημερήσιες εφημερίδες (μια πρωινή και μια απογευματινή) συνολικής ημερήσιας κυκλοφορίας 550 φύλλων (και οι δύο εφημερίδες). Τα χρόνια του Καραμανλή δε, υπήρχε εφημερίδα που πουλούσε 2.400 φύλλα (μαζί με το καπέλο) και έπαιρνε διπλάσια κρατική διαφήμιση από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία που διέθετε 193.470 φύλλα. Ενώ άλλη εφημερίδα με 4.020 φύλλα (μαζί με το καπέλο) έπαιρνε την ίδια με την Καθημερινή που διέθετε 140.050 φύλλα.
Χρηματοδοτήσεις
Ο ανυπόφορος (αφού ξεζουμίστηκε) Μιχάλης Χριστοφοράκος το καλοκαίρι του 2009 και αφού το είχε σκάσει από την χώρα, αποκάλυψε ότι τα κόμματα εξουσίας έπαιρναν από την Siemens (μέχρι και το 2006) δωρεές ίσες με το 2% του τζίρου της. Και τον Χριστοφοράκο να μη θέλεις να πιστέψεις δεν υπάρχει πειστική απάντηση στο ερώτημα που βρίσκονται τόσα πολλά εκατομμύρια για τους προεκλογικούς τους αγώνες. Αν εξαιρέσεις τις τελευταίες εκλογές που ο Παπανδρέου απαγόρευσε τις ατομικές καμπάνιες (για να ακολουθήσει εξ ανάγκης και ο Καραμανλής) το ίδιο ερώτημα ίσχυε και για τις προσωπικές προεκλογικές δαπάνες των υποψήφιων βουλευτών.
Διορισμοί
Όλοι οι πολιτικοί συμφωνούν ότι το ελληνικό κράτος έχει πολλούς (αντιπάλους) δημόσιους υπαλλήλους αλλά όποτε περνάει από το χέρι τους διορίζουν (δικούς τους) δημοσίους υπαλλήλους. Χαρακτηριστική περίπτωση η Βουλή η οποία το 2000 είχε 643 υπαλλήλους και σήμερα έχει 1.340 (και 75 ειδικούς φρουρούς)! Το μεγάλο άλμα δεν έγινε στα χρόνια του Καραμανλή όπως θα υπέθετε κανείς αλλά την τετραετία 2000-2004 όπου (επί προεδρίας Απόστολου Κακλαμάνη) από 643 εργαζόμενους φτάσαμε στους 1.093 (και 75 ειδικούς φρουρούς).
Κυριακή 23 Μαΐου 2010
RATSISMOS
In Berlin hat eine Gruppe von rund zehn Männern und Frauen einen dunkelhäutigen Mann verprügelt. Sie warfen ihn zu Boden, traten ihn und schlugen mit Holzlatten auf ihn ein. Nach Angaben der Polizei hatten die Täter ihr Opfer zuvor "ausländerfeindlich angesprochen".
Der 25-Jährige war am frühen Morgen im Stadtteil Prenzlauer Berg unterwegs. Er wurde leicht verletzt, konnte sich aber in Sicherheit bringen und die Polizei alarmieren. Das Landeskriminalamt ermittelt nun wegen gefährlicher Körperverletzung.
ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ιδρύθηκε το 1944, όταν εκπρόσωποι 45 χωρών από όλο τον κόσμο συναντήθηκαν στο Bretton Woods για να θέσουν τις βάσεις μιας νέας οικονομικής τάξης, ελπίζοντας να αποτρέψουν την επανάληψη μιας κρίσης τόσο σοβαρής όσο εκείνη της Μεγάλης Ύφεσης της δεκαετίας του ‘30. Στόχος του ΔΝΤ είναι να προωθήσει τη νομισματική συνεργασία σε διεθνές επίπεδο, να διευκολύνει την ισορροπημένη ανάπτυξη και το παγκόσμιο εμπόριο, να διασφαλίσει τη σταθερότητα των ισοτιμιών και να παράσχει πόρους στα μέλη του που αντιμετωπίζουν προβλήματα με το ισοζύγιο πληρωμών.
Στην πράξη, όμως, η δράση του Ταμείου έχει προκαλέσει σοβαρότατες επικρίσεις. Με έδρα την Ουάσιγκτον και δομή που δίνει στις οικονομικά ισχυρότερες χώρες μεγαλύτερη επιρροή στις αποφάσεις του, το ΔΝΤ κατηγορείται ότι επιβάλλει τα συμφέροντα του Λευκού Οίκου και των δυτικών επιχειρηματικών κολοσσών ανά τον πλανήτη. Επιπλέον, πολυάριθμες μελέτες αποδεικνύουν ότι η εμπλοκή του Ταμείου στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου συνοδεύτηκε στις περισσότερες περιπτώσεις από δραματική αύξηση της φτώχειας και των ασθενειών.
Έχει βέβαια ο οργανισμός αυτός και το δικό του Βατερλό, που ήρθε με την εμπλοκή του στην Αργεντινή. Από το 1999 έως το 2001 η χώρα συνήψε μια σειρά από συμφωνίες «διάσωσης» με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα. Κατά προσφιλή του τακτική το Ταμείο επέβαλε μέτρα λιτότητας, όπως περικοπή των δημοσίων δαπανών και αύξηση των φόρων, που κλιμάκωσαν την κρίση και τον πανικό. «Σαν τους γιατρούς του Μεσαίωνα που επέμεναν να προκαλούν αιμορραγία στους ασθενείς τους και επαναλάμβαναν τη διαδικασία αυτή, όταν η απώλεια αίματος επιδείνωνε την κατάστασή τους, οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ διέταξαν λιτότητα και περισσότερη λιτότητα, μέχρι το τέλος», έγραφε το 2002 ο Νομπελίστας οικονομολόγος Paul Krugman.
Οι εσφαλμένοι χειρισμοί έφεραν στην Αργεντινή βαθιά και παρατεταμένη ύφεση, την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, μαζικές πτωχεύσεις, απογείωση της ανεργίας και, τελικά, τη χρεοκοπία. Αυτό θεωρείται το μεγαλύτερο φιάσκο του ΔΝΤ· αλλά δεν είναι το μοναδικό. Οι αναλύσεις που σε τακτά χρονικά διαστήματα δημοσιεύει ο οργανισμός είναι γνωστές για τις κοινοτοπίες και συχνά για την αστοχία τους. Προς τα τέλη του 2007 το Ταμείο παρείχε ψήφο εμπιστοσύνης στην οικονομική πολιτική της ιρλανδικής κυβέρνησης και προέβλεπε διατηρήσιμη ανάπτυξη για μια χώρα, που τελικά αποδείχτηκε το πρώτο κομμάτι του ντόμινο στην κρίση που σήμερα πλήττει την περιφέρεια της Ευρωζώνης.
Θέλοντας να δείξει ότι έχει διδαχτεί από τα λάθη του παρελθόντος, ο οργανισμός ανέλαβε κεντρικό ρόλο στη διεθνή προσπάθεια για την αντιμετώπιση της κρίσης του 2008. Με τα δάνεια που χορήγησε σε χώρες της αναδυόμενης Ευρώπης, επιχείρησε να δημιουργήσει ανάχωμα απέναντι στο ντόμινο που απειλούσε την περιοχή με μια νέα ασιατική κρίση. Όμως, παρά τις διαβεβαιώσεις για το αντίθετο, οι αξιωματούχοι από την Ουάσιγκτον κατέφτασαν και πάλι στις χώρες αυτές με τη γνωστή συνταγή λιτότητας στις βαλίτσες τους. Το σχέδιο πέτυχε στην περίπτωση της Ουγγαρίας, η οποία ανακτά σταδιακά την εμπιστοσύνη των διεθνών αγορών. Αλλά δεν είχε τα ίδια αποτελέσματα στη Ρουμανία, μια χώρα που βυθίστηκε στην πολιτική κρίση εξαιτίας των σκληρών όρων που έθεσε το ΔΝΤ για τη χρηματοδότησή της.
Παρά τα ακόμα αμφίβολα αποτελέσματα των τελευταίων δραστηριοτήτων του, το G20 αποφάσισε να αναβαθμίσει το ρόλο (αλλά και να ενισχύσει σημαντικά τα διαθέσιμα κεφάλαια) του ΔΝΤ. Ενδεχομένως μη έχοντας καλύτερη εναλλακτική λύση, ανέθεσε στον οργανισμό καθήκοντα εγγυητή της σταθερότητας του διεθνούς χρηματοοικονομικού συστήματος.
Οι παρεμβάσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Ασιατική κρίση (1997-1998: ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ) Την ώρα που το ντόμινο της ασιατικής κρίσης απειλεί να φτάσει μέχρι την Ιαπωνία, το ΔΝΤ δίνει δάνεια 55 δισ. δολαρίων στην Κορέα, 17 δισ. στην Ταϊλάνδη και 23 δισ. στην Ινδονησία. Είναι η μεγαλύτερη μέχρι στιγμής διάσωση του ΔΝΤ και συνοδεύεται από το πρόγραμμα που έμεινε γνωστό ως SAP (structural adjustment policies), μέσω του οποίου επιβάλλονται μέτρα λιτότητας όπως η περικοπή των κρατικών δαπανών, η αύξηση των επιτοκίων, η αναδιάρθρωση του χρηματοοικονομικού συστήματος, η ανάκληση αποφάσεων για την προστασία του εμπορίου και η ρευστοποίηση αφερέγγυων επιχειρήσεων. Τα προγράμματα προκαλούν σημαντική υποτίμηση των νομισμάτων, κύμα χρεοκοπιών, δραματική απώλεια θέσεων εργασίας και αύξηση των τιμών στα είδη καθημερινής κρίσης, πυροδοτώντας κοινωνική αναταραχή και βίαιες εκδηλώσεις.
Αργεντινή (1999-2001: ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ) Στα τέλη του 2000 και υπό την απειλή χρεοκοπίας, εξασφαλίζει δάνειο 40 δισ. δολαρίων από το ΔΝΤ. Η διαχείριση της κρίσης εκ μέρους του οργανισμού θεωρείται αποτυχημένη, κυρίως γιατί επέβαλε τους ίδιους όρους λιτότητας που είχαν χρησιμοποιηθεί και κατά την ασιατική κρίση του ’97. Το 2001 η χώρα δεν αποφεύγει τη χρεοκοπία και το τραπεζικό της σύστημα καταρρέει. Ακολουθούν τρία χρόνια επώδυνης οικονομικής συρρίκνωσης και πολιτικής κρίσης. Με την αποπληρωμή μεγάλου μέρους των δανείων, το 2006, η Αργεντινή κάνει το πρώτο βήμα για την ανάκτηση της οικονομικής της ανεξαρτησίας.
Τουρκία (κατ΄ επανάληψη) Αποτελεί τακτικό «πελάτη» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, καθώς έχει λάβει κατ’ επανάληψη δάνεια. Μερικά παραδείγματα αποτελούν τα 4 δισ. δολάρια του 1999, τα 7,5 δισ. δολάρια του 2000 και το 3ετές πρόγραμμα των 10 δισ. δολαρίων που συμφωνήθηκε το 2004. Το ΔΝΤ θεωρεί ότι η εμπλοκή του στην οικονομία της Τουρκίας έχει στεφθεί από επιτυχία, όμως, εξαιτίας των αυστηρών όρων που θέτει, αποτελεί «κόκκινο πανί» για τους Τούρκους, με αποτέλεσμα οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά του οργανισμού να αποτελούν συχνό φαινόμενο. Έτσι, ο Erdogan απέφευγε με κάθε τρόπο κατά τη διάρκεια της τελευταίας οικονομικής κρίσης να προσφύγει στο ΔΝΤ, γνωρίζοντας ότι οι απαιτήσεις του οργανισμού για μειώσεις κρατικών δαπανών και αναδιάρθρωση προϋπολογισμού θα στοίχιζαν πολιτικά και μάλιστα σε μία εποχή που η χώρα διένυε προεκλογική περίοδο.
Ισλανδία (2008: ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ) Ήταν η πρώτη βιομηχανική χώρα που χρειάστηκε τη διάσωση του ΔΝΤ από τη συμφωνία της Βρετανίας το 1976. Υπό την απειλή χρεοκοπίας, η Ισλανδία πήρε δάνειο 2,4 δισ. δολαρίων. Ο οργανισμός, όμως, καθυστερεί την εκταμίευση των δόσεων σε μια εκβιαστική κίνηση που στοχεύει να πιέσει τη χώρα να αποζημιώσει τη Βρετανία και την Ολλανδία για τα χρήματα που έχασαν οι πολίτες τους στις ισλανδικές τράπεζες. Παράλληλα, επιβάλλει σκληρούς όρους, όπως μείωση κατά 10% των δαπανών όλων των υπουργείων και αύξηση των επιτοκίων.
Ουκρανία (2008: ΚΡΙΣΗ) Εν μέσω προβλημάτων ρευστότητας λόγω της κρίσης του 2008, πήρε δάνειο 16,5 δισ. δολαρίων. Όμως, οι απαιτήσεις του ΔΝΤ για περικοπές δαπανών, πωλήσεις τραπεζών και ενίσχυση του χρηματοοικονομικού συστήματος ενέτειναν την πολιτική κρίση της χώρας. Βλέποντας ότι οι όροι του δεν ακολουθούνται, το ΔΝΤ πάγωσε τη συνεργασία του.
Ουγγαρία (2008) Η αύξηση των επιτοκίων, η κατάργηση του 13ου μισθού στο δημόσιο, η μείωση της 13ης σύνταξης και η περικοπή των δαπανών των υπουργείων ήταν μερικοί από τους όρους που έθεσε το ΔΝΤ για το δάνειο των 25 δισ. δολαρίων.
Λευκορωσία (2008: ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ) Για το ασυνήθιστα μεγάλο (για τα δεδομένα της χώρας) δάνειο των 2,5 δισ. δολαρίων, συμφώνησε να προχωρήσει στην υποτίμηση του νομίσματος κατά 20% και να παγώσει τους μισθούς.
Λετονία (2008: ΑΔΙΕΞΟΔΟ) ΔΝΤ και ΕΕ αποφάσισαν να στηρίξουν από κοινού τη χώρα κατά την κρίση του 2008, με ένα δάνειο 1,7 δισ. δολαρίων. Ενώ οι κινήσεις περικοπής δαπανών ικανοποίησαν τους Ευρωπαίους, το ΔΝΤ θεώρησε ότι η Λετονία δεν επιδεικνύει επαρκή πολιτική βούληση, με αποτέλεσμα να επιβάλει αυστηρότερους όρους. Το ρήγμα ανάμεσα σε ΔΝΤ και ΕΕ προκάλεσε καθυστερήσεις στην εκταμίευση των δόσεων.
Πακιστάν (2008: ΑΔΙΕΞΟΔΟ) Εξασφάλισε δάνειο 7,6 δισ. δολαρίων. Ως αντάλλαγμα αναγκάστηκε να αναστείλει τις επιδοτήσεις σε ενέργεια, πετρέλαιο και λιπάσματα, να μειώσει τις κρατικές δαπάνες, να αυξήσει τους φόρους και τα επιτόκια.
Σερβία (2009: ΑΝΕΡΓΙΑ) Χρειάστηκε δάνειο 3 δισ. ευρώ για να ξεπεράσει την κρίση του 2008. Για να το εξασφαλίσει συμφώνησε σε σκληρούς όρους, όπως η απώλεια του 1/5 των 70.000 θέσεων εργασίας του δημοσίου τομέα και το πάγωμα των μισθών.
Ρουμανία (2009: ΚΡΙΣΗ) Οι όροι λιτότητας που επέβαλε το ΔΝΤ για το δάνειο των 20 δισ. ευρώ, το 2009, έριξαν την κυβέρνηση της Ρουμανίας, προκαλώντας την αναστολή της εκταμίευσης των δόσεων. Η ροή της χρηματοδότησης φαίνεται να αποκαθίσταται, καθώς η νέα κυβέρνηση ενέκρινε μέτρα όπως η σύνδεση των συντάξεων με τον πληθωρισμό, έναντι του μέσου όρου των μισθών.
Σρι Λάνκα (2009: ΑΝΕΡΓΙΑ) Αν και οι διαπραγματεύσεις των δύο πλευρών είχαν πολλά σκαμπανεβάσματα, το ΔΝΤ συμφώνησε να δώσει δάνειο 2,5 δισ. δολαρίων στη Σρι Λάνκα για να αντιμετωπίσει την τελευταία οικονομική κρίση και να ανοικοδομήσει τη χώρα μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου.
Μεξικό (1995: ΦΤΩΧΕΙΑ 50%) Το ΔΝΤ συνεργάστηκε με το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ για το δάνειο των 30 δισ. δολαρίων που έδωσε το 1995. Ως αποτέλεσμα των μεταρρυθμίσεων που επέβαλε, ο αριθμός των Μεξικανών που ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας ξεπέρασε το 50% και ο κατώτατος μισθός μειώθηκε κατά 20%.
Ρωσία (κατ΄ επανάληψη) Το ιστορικό του ΔΝΤ στη Ρωσία δεν είναι το καλύτερο. Η χώρα έλαβε δάνεια τουλάχιστον 20 δισ. δολαρίων από το 1992 έως το 1996 και άλλα 41,5 δισ. δολάρια το 2008, όμως, δεν προχώρησε ποτέ στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Λανθασμένες οικονομικές πολιτικές και κακοδιαχείριση (αφού αρκετά δισ. από τα δάνεια εκλάπησαν), οδήγησαν στη χρεοκοπία.
Βραζιλία (1998, 2002: ΑΝΕΡΓΙΑ) Έλαβε 41,5 δισ. δολάρια το 1998 και άλλα 30 δισ. δολάρια το 2002. Το ΔΝΤ ζήτησε από τη Βραζιλία να εμφανίσει πλεονασματικό προϋπολογισμό, κάτι που σήμαινε χρόνια περικοπών στις δαπάνες και τις θέσεις εργασίας του δημοσίου.
Βρετανία (1976) Η κατάρρευση της στερλίνας έναντι του δολαρίου το 1976 έριξε τη Βρετανία σε μία οικονομική και πολιτική κίνηση. Η κυβέρνηση των Εργατικών προχώρησε στην ταπεινωτική κίνηση της προσφυγής στο ΔΝΤ (που μέχρι τότε βοηθούσε οικονομικά μόνο χώρες του τρίτου κόσμου) και ζήτησε δάνειο 2,3 δισ. στερλινών. Το τίμημα ήταν βαρύ, καθώς το ΔΝΤ απαίτησε από το Λονδίνο επώδυνες περικοπές κρατικών δαπανών.
Στην πράξη, όμως, η δράση του Ταμείου έχει προκαλέσει σοβαρότατες επικρίσεις. Με έδρα την Ουάσιγκτον και δομή που δίνει στις οικονομικά ισχυρότερες χώρες μεγαλύτερη επιρροή στις αποφάσεις του, το ΔΝΤ κατηγορείται ότι επιβάλλει τα συμφέροντα του Λευκού Οίκου και των δυτικών επιχειρηματικών κολοσσών ανά τον πλανήτη. Επιπλέον, πολυάριθμες μελέτες αποδεικνύουν ότι η εμπλοκή του Ταμείου στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου συνοδεύτηκε στις περισσότερες περιπτώσεις από δραματική αύξηση της φτώχειας και των ασθενειών.
Έχει βέβαια ο οργανισμός αυτός και το δικό του Βατερλό, που ήρθε με την εμπλοκή του στην Αργεντινή. Από το 1999 έως το 2001 η χώρα συνήψε μια σειρά από συμφωνίες «διάσωσης» με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα. Κατά προσφιλή του τακτική το Ταμείο επέβαλε μέτρα λιτότητας, όπως περικοπή των δημοσίων δαπανών και αύξηση των φόρων, που κλιμάκωσαν την κρίση και τον πανικό. «Σαν τους γιατρούς του Μεσαίωνα που επέμεναν να προκαλούν αιμορραγία στους ασθενείς τους και επαναλάμβαναν τη διαδικασία αυτή, όταν η απώλεια αίματος επιδείνωνε την κατάστασή τους, οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ διέταξαν λιτότητα και περισσότερη λιτότητα, μέχρι το τέλος», έγραφε το 2002 ο Νομπελίστας οικονομολόγος Paul Krugman.
Οι εσφαλμένοι χειρισμοί έφεραν στην Αργεντινή βαθιά και παρατεταμένη ύφεση, την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, μαζικές πτωχεύσεις, απογείωση της ανεργίας και, τελικά, τη χρεοκοπία. Αυτό θεωρείται το μεγαλύτερο φιάσκο του ΔΝΤ· αλλά δεν είναι το μοναδικό. Οι αναλύσεις που σε τακτά χρονικά διαστήματα δημοσιεύει ο οργανισμός είναι γνωστές για τις κοινοτοπίες και συχνά για την αστοχία τους. Προς τα τέλη του 2007 το Ταμείο παρείχε ψήφο εμπιστοσύνης στην οικονομική πολιτική της ιρλανδικής κυβέρνησης και προέβλεπε διατηρήσιμη ανάπτυξη για μια χώρα, που τελικά αποδείχτηκε το πρώτο κομμάτι του ντόμινο στην κρίση που σήμερα πλήττει την περιφέρεια της Ευρωζώνης.
Θέλοντας να δείξει ότι έχει διδαχτεί από τα λάθη του παρελθόντος, ο οργανισμός ανέλαβε κεντρικό ρόλο στη διεθνή προσπάθεια για την αντιμετώπιση της κρίσης του 2008. Με τα δάνεια που χορήγησε σε χώρες της αναδυόμενης Ευρώπης, επιχείρησε να δημιουργήσει ανάχωμα απέναντι στο ντόμινο που απειλούσε την περιοχή με μια νέα ασιατική κρίση. Όμως, παρά τις διαβεβαιώσεις για το αντίθετο, οι αξιωματούχοι από την Ουάσιγκτον κατέφτασαν και πάλι στις χώρες αυτές με τη γνωστή συνταγή λιτότητας στις βαλίτσες τους. Το σχέδιο πέτυχε στην περίπτωση της Ουγγαρίας, η οποία ανακτά σταδιακά την εμπιστοσύνη των διεθνών αγορών. Αλλά δεν είχε τα ίδια αποτελέσματα στη Ρουμανία, μια χώρα που βυθίστηκε στην πολιτική κρίση εξαιτίας των σκληρών όρων που έθεσε το ΔΝΤ για τη χρηματοδότησή της.
Παρά τα ακόμα αμφίβολα αποτελέσματα των τελευταίων δραστηριοτήτων του, το G20 αποφάσισε να αναβαθμίσει το ρόλο (αλλά και να ενισχύσει σημαντικά τα διαθέσιμα κεφάλαια) του ΔΝΤ. Ενδεχομένως μη έχοντας καλύτερη εναλλακτική λύση, ανέθεσε στον οργανισμό καθήκοντα εγγυητή της σταθερότητας του διεθνούς χρηματοοικονομικού συστήματος.
Οι παρεμβάσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Ασιατική κρίση (1997-1998: ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ) Την ώρα που το ντόμινο της ασιατικής κρίσης απειλεί να φτάσει μέχρι την Ιαπωνία, το ΔΝΤ δίνει δάνεια 55 δισ. δολαρίων στην Κορέα, 17 δισ. στην Ταϊλάνδη και 23 δισ. στην Ινδονησία. Είναι η μεγαλύτερη μέχρι στιγμής διάσωση του ΔΝΤ και συνοδεύεται από το πρόγραμμα που έμεινε γνωστό ως SAP (structural adjustment policies), μέσω του οποίου επιβάλλονται μέτρα λιτότητας όπως η περικοπή των κρατικών δαπανών, η αύξηση των επιτοκίων, η αναδιάρθρωση του χρηματοοικονομικού συστήματος, η ανάκληση αποφάσεων για την προστασία του εμπορίου και η ρευστοποίηση αφερέγγυων επιχειρήσεων. Τα προγράμματα προκαλούν σημαντική υποτίμηση των νομισμάτων, κύμα χρεοκοπιών, δραματική απώλεια θέσεων εργασίας και αύξηση των τιμών στα είδη καθημερινής κρίσης, πυροδοτώντας κοινωνική αναταραχή και βίαιες εκδηλώσεις.
Αργεντινή (1999-2001: ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ) Στα τέλη του 2000 και υπό την απειλή χρεοκοπίας, εξασφαλίζει δάνειο 40 δισ. δολαρίων από το ΔΝΤ. Η διαχείριση της κρίσης εκ μέρους του οργανισμού θεωρείται αποτυχημένη, κυρίως γιατί επέβαλε τους ίδιους όρους λιτότητας που είχαν χρησιμοποιηθεί και κατά την ασιατική κρίση του ’97. Το 2001 η χώρα δεν αποφεύγει τη χρεοκοπία και το τραπεζικό της σύστημα καταρρέει. Ακολουθούν τρία χρόνια επώδυνης οικονομικής συρρίκνωσης και πολιτικής κρίσης. Με την αποπληρωμή μεγάλου μέρους των δανείων, το 2006, η Αργεντινή κάνει το πρώτο βήμα για την ανάκτηση της οικονομικής της ανεξαρτησίας.
Τουρκία (κατ΄ επανάληψη) Αποτελεί τακτικό «πελάτη» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, καθώς έχει λάβει κατ’ επανάληψη δάνεια. Μερικά παραδείγματα αποτελούν τα 4 δισ. δολάρια του 1999, τα 7,5 δισ. δολάρια του 2000 και το 3ετές πρόγραμμα των 10 δισ. δολαρίων που συμφωνήθηκε το 2004. Το ΔΝΤ θεωρεί ότι η εμπλοκή του στην οικονομία της Τουρκίας έχει στεφθεί από επιτυχία, όμως, εξαιτίας των αυστηρών όρων που θέτει, αποτελεί «κόκκινο πανί» για τους Τούρκους, με αποτέλεσμα οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά του οργανισμού να αποτελούν συχνό φαινόμενο. Έτσι, ο Erdogan απέφευγε με κάθε τρόπο κατά τη διάρκεια της τελευταίας οικονομικής κρίσης να προσφύγει στο ΔΝΤ, γνωρίζοντας ότι οι απαιτήσεις του οργανισμού για μειώσεις κρατικών δαπανών και αναδιάρθρωση προϋπολογισμού θα στοίχιζαν πολιτικά και μάλιστα σε μία εποχή που η χώρα διένυε προεκλογική περίοδο.
Ισλανδία (2008: ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ) Ήταν η πρώτη βιομηχανική χώρα που χρειάστηκε τη διάσωση του ΔΝΤ από τη συμφωνία της Βρετανίας το 1976. Υπό την απειλή χρεοκοπίας, η Ισλανδία πήρε δάνειο 2,4 δισ. δολαρίων. Ο οργανισμός, όμως, καθυστερεί την εκταμίευση των δόσεων σε μια εκβιαστική κίνηση που στοχεύει να πιέσει τη χώρα να αποζημιώσει τη Βρετανία και την Ολλανδία για τα χρήματα που έχασαν οι πολίτες τους στις ισλανδικές τράπεζες. Παράλληλα, επιβάλλει σκληρούς όρους, όπως μείωση κατά 10% των δαπανών όλων των υπουργείων και αύξηση των επιτοκίων.
Ουκρανία (2008: ΚΡΙΣΗ) Εν μέσω προβλημάτων ρευστότητας λόγω της κρίσης του 2008, πήρε δάνειο 16,5 δισ. δολαρίων. Όμως, οι απαιτήσεις του ΔΝΤ για περικοπές δαπανών, πωλήσεις τραπεζών και ενίσχυση του χρηματοοικονομικού συστήματος ενέτειναν την πολιτική κρίση της χώρας. Βλέποντας ότι οι όροι του δεν ακολουθούνται, το ΔΝΤ πάγωσε τη συνεργασία του.
Ουγγαρία (2008) Η αύξηση των επιτοκίων, η κατάργηση του 13ου μισθού στο δημόσιο, η μείωση της 13ης σύνταξης και η περικοπή των δαπανών των υπουργείων ήταν μερικοί από τους όρους που έθεσε το ΔΝΤ για το δάνειο των 25 δισ. δολαρίων.
Λευκορωσία (2008: ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ) Για το ασυνήθιστα μεγάλο (για τα δεδομένα της χώρας) δάνειο των 2,5 δισ. δολαρίων, συμφώνησε να προχωρήσει στην υποτίμηση του νομίσματος κατά 20% και να παγώσει τους μισθούς.
Λετονία (2008: ΑΔΙΕΞΟΔΟ) ΔΝΤ και ΕΕ αποφάσισαν να στηρίξουν από κοινού τη χώρα κατά την κρίση του 2008, με ένα δάνειο 1,7 δισ. δολαρίων. Ενώ οι κινήσεις περικοπής δαπανών ικανοποίησαν τους Ευρωπαίους, το ΔΝΤ θεώρησε ότι η Λετονία δεν επιδεικνύει επαρκή πολιτική βούληση, με αποτέλεσμα να επιβάλει αυστηρότερους όρους. Το ρήγμα ανάμεσα σε ΔΝΤ και ΕΕ προκάλεσε καθυστερήσεις στην εκταμίευση των δόσεων.
Πακιστάν (2008: ΑΔΙΕΞΟΔΟ) Εξασφάλισε δάνειο 7,6 δισ. δολαρίων. Ως αντάλλαγμα αναγκάστηκε να αναστείλει τις επιδοτήσεις σε ενέργεια, πετρέλαιο και λιπάσματα, να μειώσει τις κρατικές δαπάνες, να αυξήσει τους φόρους και τα επιτόκια.
Σερβία (2009: ΑΝΕΡΓΙΑ) Χρειάστηκε δάνειο 3 δισ. ευρώ για να ξεπεράσει την κρίση του 2008. Για να το εξασφαλίσει συμφώνησε σε σκληρούς όρους, όπως η απώλεια του 1/5 των 70.000 θέσεων εργασίας του δημοσίου τομέα και το πάγωμα των μισθών.
Ρουμανία (2009: ΚΡΙΣΗ) Οι όροι λιτότητας που επέβαλε το ΔΝΤ για το δάνειο των 20 δισ. ευρώ, το 2009, έριξαν την κυβέρνηση της Ρουμανίας, προκαλώντας την αναστολή της εκταμίευσης των δόσεων. Η ροή της χρηματοδότησης φαίνεται να αποκαθίσταται, καθώς η νέα κυβέρνηση ενέκρινε μέτρα όπως η σύνδεση των συντάξεων με τον πληθωρισμό, έναντι του μέσου όρου των μισθών.
Σρι Λάνκα (2009: ΑΝΕΡΓΙΑ) Αν και οι διαπραγματεύσεις των δύο πλευρών είχαν πολλά σκαμπανεβάσματα, το ΔΝΤ συμφώνησε να δώσει δάνειο 2,5 δισ. δολαρίων στη Σρι Λάνκα για να αντιμετωπίσει την τελευταία οικονομική κρίση και να ανοικοδομήσει τη χώρα μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου.
Μεξικό (1995: ΦΤΩΧΕΙΑ 50%) Το ΔΝΤ συνεργάστηκε με το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ για το δάνειο των 30 δισ. δολαρίων που έδωσε το 1995. Ως αποτέλεσμα των μεταρρυθμίσεων που επέβαλε, ο αριθμός των Μεξικανών που ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας ξεπέρασε το 50% και ο κατώτατος μισθός μειώθηκε κατά 20%.
Ρωσία (κατ΄ επανάληψη) Το ιστορικό του ΔΝΤ στη Ρωσία δεν είναι το καλύτερο. Η χώρα έλαβε δάνεια τουλάχιστον 20 δισ. δολαρίων από το 1992 έως το 1996 και άλλα 41,5 δισ. δολάρια το 2008, όμως, δεν προχώρησε ποτέ στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Λανθασμένες οικονομικές πολιτικές και κακοδιαχείριση (αφού αρκετά δισ. από τα δάνεια εκλάπησαν), οδήγησαν στη χρεοκοπία.
Βραζιλία (1998, 2002: ΑΝΕΡΓΙΑ) Έλαβε 41,5 δισ. δολάρια το 1998 και άλλα 30 δισ. δολάρια το 2002. Το ΔΝΤ ζήτησε από τη Βραζιλία να εμφανίσει πλεονασματικό προϋπολογισμό, κάτι που σήμαινε χρόνια περικοπών στις δαπάνες και τις θέσεις εργασίας του δημοσίου.
Βρετανία (1976) Η κατάρρευση της στερλίνας έναντι του δολαρίου το 1976 έριξε τη Βρετανία σε μία οικονομική και πολιτική κίνηση. Η κυβέρνηση των Εργατικών προχώρησε στην ταπεινωτική κίνηση της προσφυγής στο ΔΝΤ (που μέχρι τότε βοηθούσε οικονομικά μόνο χώρες του τρίτου κόσμου) και ζήτησε δάνειο 2,3 δισ. στερλινών. Το τίμημα ήταν βαρύ, καθώς το ΔΝΤ απαίτησε από το Λονδίνο επώδυνες περικοπές κρατικών δαπανών.
Κυριακή 9 Μαΐου 2010
AΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΒΙΑ
Μία μεγάλη πορεία στο κέντρο της Αθήνας σημαδεύτηκε από το θάνατο τριών ανθρώπων και όλοι σοκαρισμένοι, στεναχωρημένοι ή απλά αμήχανοι προσπαθούμε να εντάξουμε και αυτό το γεγονός μέσα στο γενικότερο οικονομικοκοινωνικό πλαίσιο.
Είναι αλήθεια γεγονός μεμονωμένο; Φταίει η εργοδοσία με τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας σε ένα απαράδεκτο από πλευράς ασφαλείας κτίριο; Τα οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα της κοινωνίας μας; Η πολιτική και οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης; Τί από όλα αυτά; Μήπως φταίει και κάτι άλλο; Και αν ναι τι να είναι αυτό;
Ο άκρατος συντηρητισμός της κοινωνίας μας, δεξιός και αριστερός, διαμορφώνει πλέον την ατζέντα. Και όλοι εμείς είμαστε μέρος του προβλήματος. Κουβαλάμε και εμείς την αμηχανία του συστήματος και δυστυχώς, πολλές φορές ηθελημένα ή όχι την αναπαράγουμε. Και να εξηγηθώ:
Δεν νομίζω ότι είναι αριστερό να στρέφεται η μία κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη και πολύ περισσότερο σε περιόδους κρίσεις.
Δε νομίζω ότι είναι αριστερό να θεωρούμε ότι όσοι δε συμφωνούν μαζί μας είναι αυτομάτως και εχθροί μας ή εχθροί του κινήματος.
Δε νομίζω ότι είναι αριστερό να πορευόμαστε στη μεγαλύτερη πορεία των τελευταίων ετών και το βασικό μας σύνθημα να είναι «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Σε μία πορεία που δε γίνεται για την κρατική τρομοκρατία, αλλά για τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση της σύγχρονης ιστορίας μας, θύματα της οποίας είναι και οι «μπάτσοι». Μήπως, ιδίως σε αυτήν την πορεία δεν έπρεπε να τους καλέσουμε να είναι μαζί μας και όχι απέναντί μας;
Δε νομίζω ότι είναι αριστερό το δεύτερο δημοφιλέστερο σύνθημα να είναι «να καεί το μπουρδέλο η βουλή». Είναι άραγε όλοι ίδιοι; Ή μήπως αυτός ο ααφορισμός και μηδενισμός δεν εξυπηρετεί καταρχήν τις ίδιες τις διεφθαρμένες δομές του ελληνικού κράτους;
Δεν είναι αριστερό να πιστεύουμε ότι η εξαθλίωση θα φέρει τη ριζοσπαστικοποίηση και κατά συνέπεια ώτα ευήκοα στα δικά μας επιχειρήματα. Η παγκόσμια ιστορία δεν έχει αποδείξει κάτι τέτοιο.
Δεν είναι αριστερό να προσπαθούμε να βρούμε δικαιολογίες για την τυφλή βία «επαναστατημένων πολιτών».
Τρεις αθώοι συνάνθρωποί μας πήγαν το πρωί στη δουλειά και δε γύρισαν ποτέ στο σπίτι.
Αυτό οραματιζόμαστε ως Αριστερά; Και αυτοί οι άνθρωποι, που έχουν όνομα και επίθετο, οικογένεια και φίλους, αγωνίες και ελπίδες, τι αποτελούν; Παράπλευρες απώλειες;
Με ποια λογική και ποια αριστερά εύσημα οι νεκροί των δακρυγόνων γίνονται ήρωες και για τους νεκρούς των μολότωφ βρίσκονται δικαιολογίες.
Δε μειώνω καθόλου τους πρώτους, αλλά δε θα υποτιμήσω καθόλου και τους δεύτερους.
Ας πάρουμε λοιπόν μία βαθιά ανάσα και ας πάρουμε το χρόνο μας να σκεφτούμε την Αριστερά, τη Δημοκρατία, τις κοινωνικές διεκδικήσεις, την πάλη για την εξασφάλιση των κεκτημένων και πάνω από όλα τον άνθρωπο, γιατί για τον άνθρωπο και την κοινωνία υφίσταται η Αριστερά και η Δημοκρατία.
Ας αναζητήσουμε τις ευθύνες σε όλες τις κατευθύνσεις και ας καταδικάσουμε τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς με τρόπο ουσιαστικό και αποφασιστικό.
Ας αναλάβουμε, όμως, και τις δικές μας ευθύνες, ως αριστεροί.
Και ας πάρουμε θέση απέναντι σε λογικές που το μόνο που αναπαράγουν είναι το συντηρητισμό και τη μισαλλοδοξία.
Είναι αλήθεια γεγονός μεμονωμένο; Φταίει η εργοδοσία με τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας σε ένα απαράδεκτο από πλευράς ασφαλείας κτίριο; Τα οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα της κοινωνίας μας; Η πολιτική και οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης; Τί από όλα αυτά; Μήπως φταίει και κάτι άλλο; Και αν ναι τι να είναι αυτό;
Ο άκρατος συντηρητισμός της κοινωνίας μας, δεξιός και αριστερός, διαμορφώνει πλέον την ατζέντα. Και όλοι εμείς είμαστε μέρος του προβλήματος. Κουβαλάμε και εμείς την αμηχανία του συστήματος και δυστυχώς, πολλές φορές ηθελημένα ή όχι την αναπαράγουμε. Και να εξηγηθώ:
Δεν νομίζω ότι είναι αριστερό να στρέφεται η μία κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη και πολύ περισσότερο σε περιόδους κρίσεις.
Δε νομίζω ότι είναι αριστερό να θεωρούμε ότι όσοι δε συμφωνούν μαζί μας είναι αυτομάτως και εχθροί μας ή εχθροί του κινήματος.
Δε νομίζω ότι είναι αριστερό να πορευόμαστε στη μεγαλύτερη πορεία των τελευταίων ετών και το βασικό μας σύνθημα να είναι «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Σε μία πορεία που δε γίνεται για την κρατική τρομοκρατία, αλλά για τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση της σύγχρονης ιστορίας μας, θύματα της οποίας είναι και οι «μπάτσοι». Μήπως, ιδίως σε αυτήν την πορεία δεν έπρεπε να τους καλέσουμε να είναι μαζί μας και όχι απέναντί μας;
Δε νομίζω ότι είναι αριστερό το δεύτερο δημοφιλέστερο σύνθημα να είναι «να καεί το μπουρδέλο η βουλή». Είναι άραγε όλοι ίδιοι; Ή μήπως αυτός ο ααφορισμός και μηδενισμός δεν εξυπηρετεί καταρχήν τις ίδιες τις διεφθαρμένες δομές του ελληνικού κράτους;
Δεν είναι αριστερό να πιστεύουμε ότι η εξαθλίωση θα φέρει τη ριζοσπαστικοποίηση και κατά συνέπεια ώτα ευήκοα στα δικά μας επιχειρήματα. Η παγκόσμια ιστορία δεν έχει αποδείξει κάτι τέτοιο.
Δεν είναι αριστερό να προσπαθούμε να βρούμε δικαιολογίες για την τυφλή βία «επαναστατημένων πολιτών».
Τρεις αθώοι συνάνθρωποί μας πήγαν το πρωί στη δουλειά και δε γύρισαν ποτέ στο σπίτι.
Αυτό οραματιζόμαστε ως Αριστερά; Και αυτοί οι άνθρωποι, που έχουν όνομα και επίθετο, οικογένεια και φίλους, αγωνίες και ελπίδες, τι αποτελούν; Παράπλευρες απώλειες;
Με ποια λογική και ποια αριστερά εύσημα οι νεκροί των δακρυγόνων γίνονται ήρωες και για τους νεκρούς των μολότωφ βρίσκονται δικαιολογίες.
Δε μειώνω καθόλου τους πρώτους, αλλά δε θα υποτιμήσω καθόλου και τους δεύτερους.
Ας πάρουμε λοιπόν μία βαθιά ανάσα και ας πάρουμε το χρόνο μας να σκεφτούμε την Αριστερά, τη Δημοκρατία, τις κοινωνικές διεκδικήσεις, την πάλη για την εξασφάλιση των κεκτημένων και πάνω από όλα τον άνθρωπο, γιατί για τον άνθρωπο και την κοινωνία υφίσταται η Αριστερά και η Δημοκρατία.
Ας αναζητήσουμε τις ευθύνες σε όλες τις κατευθύνσεις και ας καταδικάσουμε τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς με τρόπο ουσιαστικό και αποφασιστικό.
Ας αναλάβουμε, όμως, και τις δικές μας ευθύνες, ως αριστεροί.
Και ας πάρουμε θέση απέναντι σε λογικές που το μόνο που αναπαράγουν είναι το συντηρητισμό και τη μισαλλοδοξία.
Παρασκευή 30 Απριλίου 2010
ΠΡΙΝ 120 ΧΡΟΝΙΑ
Γεώργιος Σουρής 1853-1919
Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ'ολη τη γη μοναδικό
εκατό να ξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τούς αργούς
να'χει επτά Πρωθυπουργούς
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Να'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά
κι' ενω αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
^^^^^^
Kλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια
κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή
Ολα σ'αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα,ελπίδες και σκοποί
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τι λέγεται ντροπή.
^^^^^^
Ο Ελληνας δυο δίκαια ασκει παραπλεύρως
συνέρχεσθαι τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.
Γι'αυτό το κράτος που τιμά τα ξέστρωτα γαιδούρια
σικτίρ στα χρόνια τα παλιά,σικτίρ και στα καινούρια
^^^^^^
Σουλούπι,μπόι μικρομεσαίο
ύφος του γοη,ψευτομοιρέο.
Λίγο κατσούφης,λίγο γκρινιάρης
λίγο μαγκούφης,λίγο μουρντάρης
Σπαθή αντίληψη,μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι' ολα τα ξέρει.
Κι'απο προσπάππου κι απο παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το <δε βαρυέσαι> και<ωχ αδερφέ>.
Ωσάν πολίτης,σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο:δερβέναγας.
Θέλει ακόμα-κι' αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυο φορώντας τα πόδια που 'χει
στο 'να λουστρίνι στ'άλλο τσαρούχι.
Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ'ολη τη γη μοναδικό
εκατό να ξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τούς αργούς
να'χει επτά Πρωθυπουργούς
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Να'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά
κι' ενω αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
^^^^^^
Kλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια
κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή
Ολα σ'αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα,ελπίδες και σκοποί
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τι λέγεται ντροπή.
^^^^^^
Ο Ελληνας δυο δίκαια ασκει παραπλεύρως
συνέρχεσθαι τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.
Γι'αυτό το κράτος που τιμά τα ξέστρωτα γαιδούρια
σικτίρ στα χρόνια τα παλιά,σικτίρ και στα καινούρια
^^^^^^
Σουλούπι,μπόι μικρομεσαίο
ύφος του γοη,ψευτομοιρέο.
Λίγο κατσούφης,λίγο γκρινιάρης
λίγο μαγκούφης,λίγο μουρντάρης
Σπαθή αντίληψη,μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι' ολα τα ξέρει.
Κι'απο προσπάππου κι απο παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το <δε βαρυέσαι> και<ωχ αδερφέ>.
Ωσάν πολίτης,σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο:δερβέναγας.
Θέλει ακόμα-κι' αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυο φορώντας τα πόδια που 'χει
στο 'να λουστρίνι στ'άλλο τσαρούχι.
Τετάρτη 28 Απριλίου 2010
Κυριακή 18 Απριλίου 2010
ΠΑΡΕΛΑΣΗ
Oλο και μικρότερης ηλικίας μαθητές αποφασίζουν να μην κατέβουν με το τμήμα του σχολείου τους στην παρέλαση. Το... έργο, κατά την έκφραση που χρησιμοποιούν στη δική τους αργκό, τους θυμίζει άλλες εποχές, δεν καταλαβαίνουν τη σκοπιμότητα που υπηρετεί, εν ολίγοις δεν τους λέει τίποτε. « Εδώ οι περισσότεροι μαθητές, ακόμη και όσοι παρελαύνουν περήφανα, δεν γνωρίζουν τι συνέβη την 25η Μαρτίου του 1821,ή την 28η Οκτωβρίου του 1940», λέει ο Δημήτρης Νικολαΐδης, πρωτοετής φοιτητής σήμερα, ο οποίος έκανε την πρώτη και τελευταία του παρέλαση πριν από... κάμποσα χρόνια, στην Γ΄ Δημοτικού!
Χρύσα και Ιάσων
Η Χρύσα είναι μόλις 9 ετών. Πηγαίνει στην Δ΄ Δημοτικού, σε σχολείο της Θεσσαλονίκης. Αν και μικρή, πριν από λίγες ημέρες ενημέρωσε τη μητέρα της ότι δεν θέλει να συμμετάσχει στην παρέλαση: « Δεν περπατάω χωρίς λόγο» δήλωσε ορθά κοφτά, εξηγώντας ότι «δεν μπορεί να βρει νόημα στις παρελάσεις. Είναι άσκοπο και κουραστικό». Το ανακοίνωσε ήδη και στο σχολείο της και όπως λέει δεν συνάντησε καμία αντίδραση από δασκάλους και συμμαθητές.
Τα δύο τελευταία χρόνια παρακολουθούσε τον 15χρονο σήμερα αδελφό της Ιάσονα, μαθητή της Γ΄ Γυμνασίου πια, να μην πηγαίνει στις παρελάσεις. Ο νεαρoς δηλώνει «αντιμιλιταριστής» και ότι από την αρχή του Γυμνασίου αρνείται να παρελάσει .
«Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί έντονος προβληματισμός για το αν οι παρελάσεις βοηθάνε στην ανάπτυξη της ιστορικής συνείδησης των μαθητών» τονίζει το μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΟΛΜΕ Θέμης Κοτσιφάκης. «Κατ΄ αρχήν έχουν έντονο στρατιωτικό χαρακτήρα και εκτός αυτού συμβάλλουν στο να αναπτύσσονται οι διακρίσεις- οι ψηλοί και οι κοντοί, οι Ελληνες και αλλοδαποί κτλ. Ισως έπρεπε να αντικατασταθούν με άλλες μορφές εκδηλώσεων, που πρέπει να γίνονται στο σχολείο με τη συμμετοχή των μαθητών, οι οποίες θα τους βοηθούν να αποκτήσουν ιστορική γνώση και να επικεντρώνονται στα συμπεράσματα που θα μπορούσε να βγάλει κάποιος σήμερα από το ιστορικό αυτό γεγονός» τονίζει ο κ. Κοτσιφάκης. Σημειώνει επίσης ότι: «Στην πραγματικότητα η συμμετοχή των μαθητών δεν είναι υποχρεωτική. Βέβαια υπάρχουν περιστατικά, κυρίως σε μικρές κοινωνίες, που ασκούνται κάποιες έμμεσες πιέσεις προς τους μαθητές, αλλά αυτές αποτελούν μάλλον την εξαίρεση».
Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και το κείμενο που υπογράφουν μέλη του Συλλόγου Διδασκόντων του 1ου Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου Θεσσαλονίκης με τίτλο «Ανακοίνωση για την επιβολή συμμετοχής του σχολείου μας στην παρέλαση». Οι εκπαιδευτικοί επισημαίνουν ότι υπήρξε «άνωθεν επιβολή συμμετοχής του σχολείου στην παρέλαση για δεύτερη συνεχή χρονιά» και προσθέτουν ότι «η μαθητική παρέλαση (και μάλιστα στρατιωτικού τύπου) δεν αντέχει ούτε τη στοιχειώδη κριτική προσέγγιση από οποιαδήποτε σύγχρονη παιδαγωγική σκοπιά, καθώς όλα στην παρέλαση παραπέμπουν σε παιδαγωγικούς αρχαϊσμούς στρατιωτικού τύπου. Για αυτό και όλη η προετοιμασία είναι μια ξεκομμένη δράση στον χώρο του σχολείου».
Χρύσα και Ιάσων
Η Χρύσα είναι μόλις 9 ετών. Πηγαίνει στην Δ΄ Δημοτικού, σε σχολείο της Θεσσαλονίκης. Αν και μικρή, πριν από λίγες ημέρες ενημέρωσε τη μητέρα της ότι δεν θέλει να συμμετάσχει στην παρέλαση: « Δεν περπατάω χωρίς λόγο» δήλωσε ορθά κοφτά, εξηγώντας ότι «δεν μπορεί να βρει νόημα στις παρελάσεις. Είναι άσκοπο και κουραστικό». Το ανακοίνωσε ήδη και στο σχολείο της και όπως λέει δεν συνάντησε καμία αντίδραση από δασκάλους και συμμαθητές.
Τα δύο τελευταία χρόνια παρακολουθούσε τον 15χρονο σήμερα αδελφό της Ιάσονα, μαθητή της Γ΄ Γυμνασίου πια, να μην πηγαίνει στις παρελάσεις. Ο νεαρoς δηλώνει «αντιμιλιταριστής» και ότι από την αρχή του Γυμνασίου αρνείται να παρελάσει .
«Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί έντονος προβληματισμός για το αν οι παρελάσεις βοηθάνε στην ανάπτυξη της ιστορικής συνείδησης των μαθητών» τονίζει το μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΟΛΜΕ Θέμης Κοτσιφάκης. «Κατ΄ αρχήν έχουν έντονο στρατιωτικό χαρακτήρα και εκτός αυτού συμβάλλουν στο να αναπτύσσονται οι διακρίσεις- οι ψηλοί και οι κοντοί, οι Ελληνες και αλλοδαποί κτλ. Ισως έπρεπε να αντικατασταθούν με άλλες μορφές εκδηλώσεων, που πρέπει να γίνονται στο σχολείο με τη συμμετοχή των μαθητών, οι οποίες θα τους βοηθούν να αποκτήσουν ιστορική γνώση και να επικεντρώνονται στα συμπεράσματα που θα μπορούσε να βγάλει κάποιος σήμερα από το ιστορικό αυτό γεγονός» τονίζει ο κ. Κοτσιφάκης. Σημειώνει επίσης ότι: «Στην πραγματικότητα η συμμετοχή των μαθητών δεν είναι υποχρεωτική. Βέβαια υπάρχουν περιστατικά, κυρίως σε μικρές κοινωνίες, που ασκούνται κάποιες έμμεσες πιέσεις προς τους μαθητές, αλλά αυτές αποτελούν μάλλον την εξαίρεση».
Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και το κείμενο που υπογράφουν μέλη του Συλλόγου Διδασκόντων του 1ου Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου Θεσσαλονίκης με τίτλο «Ανακοίνωση για την επιβολή συμμετοχής του σχολείου μας στην παρέλαση». Οι εκπαιδευτικοί επισημαίνουν ότι υπήρξε «άνωθεν επιβολή συμμετοχής του σχολείου στην παρέλαση για δεύτερη συνεχή χρονιά» και προσθέτουν ότι «η μαθητική παρέλαση (και μάλιστα στρατιωτικού τύπου) δεν αντέχει ούτε τη στοιχειώδη κριτική προσέγγιση από οποιαδήποτε σύγχρονη παιδαγωγική σκοπιά, καθώς όλα στην παρέλαση παραπέμπουν σε παιδαγωγικούς αρχαϊσμούς στρατιωτικού τύπου. Για αυτό και όλη η προετοιμασία είναι μια ξεκομμένη δράση στον χώρο του σχολείου».
Κυριακή 11 Απριλίου 2010
...επτωχεύσαμεν
Τον Δεκεμβρη του 1893 ο Χαρ.Τρικούπης είπε εκείνο το περιβόητο <δυστυχώς επτωχεύσαμεν>
Ηταν μια Παραδοχή της ελεεινής κατάστασης που έφτασε το νεοσύστατο τότε Ελληνικό κράτος.
Το παραφουσκωμένο τερατούργημα που οι εκάστοτε κυβερνώντες κατασκεύασαν καθ`εικόνα και ομοίωσην,και ολα αυτά με τις ευλογίες του διευθαρμένου και σάπιου κλήρου.
Εξουσία και ρασοφόροι χορεύοντας Ταγκό βυθίζανε τον Νεοέλληνα ολο και πιο βαθειά στή λάσπη και στον βούρκο.
Στο κράτος αυτό μετονομάστηκε η Κουτοπονηριά σε Καπατσοσύνη,η Απατεωνιά σε Φιλοξενία,ο Ραγιαδισμός σε Μαγκιά κ.λ.π
Οι Νεοέλληνες σε μια μάζα απο αρρωστημένους θρησκόληπτους και μοιρολάτρες.
Οι Κυβερνώντες επι δεκαετίες ρίχνανε στάχτη στα μάτια του κόσμου τραγουδώντας του νανουρίσματα που τους υπαγόρευαν οι ξένοι σύμμαχοι τους.
Το κακό χειροτέρευε απο μέρα σε μέρα.
Οι βουλευτάδες γεμίζανε τις τσέπες με λογής λογής καλούδια,οι κάτοικοι της Μπανανίας ζούσαν σε έναν κόσμο < ομορφο αγγελικά πλασμένο > λέγοντας ψέμματα ο ένας στον άλλον
Στην κατάσταση αυτή που φτάσαμε μας έγινε κάποτε αντιληπτό οτι ...επτωχεύσαμεν.
Η Δωροδοκεία η Διαφθορά,η θρησκοληψία,ο Δεβαργιεστισμός, ο Ρατσισμός μπαίνουν στήν καθημερινότητα του Νεοέλληνα.
Μπορούμε να αλλάξουμε Πορεία αλλάζοντας απο την βάση αυτό το παραμορφωμένο τερατούργημα η να συνεχίσουμε με τις ίδιες συνήθειες και ρυθμούς τον δρόμο πρός την ολική καταστροφή;
Ηταν μια Παραδοχή της ελεεινής κατάστασης που έφτασε το νεοσύστατο τότε Ελληνικό κράτος.
Το παραφουσκωμένο τερατούργημα που οι εκάστοτε κυβερνώντες κατασκεύασαν καθ`εικόνα και ομοίωσην,και ολα αυτά με τις ευλογίες του διευθαρμένου και σάπιου κλήρου.
Εξουσία και ρασοφόροι χορεύοντας Ταγκό βυθίζανε τον Νεοέλληνα ολο και πιο βαθειά στή λάσπη και στον βούρκο.
Στο κράτος αυτό μετονομάστηκε η Κουτοπονηριά σε Καπατσοσύνη,η Απατεωνιά σε Φιλοξενία,ο Ραγιαδισμός σε Μαγκιά κ.λ.π
Οι Νεοέλληνες σε μια μάζα απο αρρωστημένους θρησκόληπτους και μοιρολάτρες.
Οι Κυβερνώντες επι δεκαετίες ρίχνανε στάχτη στα μάτια του κόσμου τραγουδώντας του νανουρίσματα που τους υπαγόρευαν οι ξένοι σύμμαχοι τους.
Το κακό χειροτέρευε απο μέρα σε μέρα.
Οι βουλευτάδες γεμίζανε τις τσέπες με λογής λογής καλούδια,οι κάτοικοι της Μπανανίας ζούσαν σε έναν κόσμο < ομορφο αγγελικά πλασμένο > λέγοντας ψέμματα ο ένας στον άλλον
Στην κατάσταση αυτή που φτάσαμε μας έγινε κάποτε αντιληπτό οτι ...επτωχεύσαμεν.
Η Δωροδοκεία η Διαφθορά,η θρησκοληψία,ο Δεβαργιεστισμός, ο Ρατσισμός μπαίνουν στήν καθημερινότητα του Νεοέλληνα.
Μπορούμε να αλλάξουμε Πορεία αλλάζοντας απο την βάση αυτό το παραμορφωμένο τερατούργημα η να συνεχίσουμε με τις ίδιες συνήθειες και ρυθμούς τον δρόμο πρός την ολική καταστροφή;
Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010
Το νερό...νεράκι
Με στατιστικά στοιχεία της Ομοσπονδίας Ερυθρού Σταυρού και Ερυθρού Ημισέληνου ( IFCR ), 880 εκατομμύρια άνθρωποι στόν κόσμο δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό.
Περι τα 2,7 δισεκατομμύρια απο τα οποία 980 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν πρόσβαση σε εγκαταστάσεις υγιεινής.
Αν σκεφτούμε οτι περισσότεροι απο τους μισούς κατοίκους των νησιών του Ειρηνικού δεν έχουν πόσιμο νερό αλλά ούτε εγκαταστάσεις υγιεινής.
Πάντα με τις επίσημες στατιστικές στήν Ασία και Αφρική γυναίκες δια
νύουν κάθε μέρα με τα πόδια εξι και παρα πάνω χιλιόμετρα για ...νερό.
Ανθρώπινο δικαίωμα που πρέπει να το έχουν όλοι δήλωσε εκπρόσωπος
του ( IFCR ).
Ολοι εμείς που έχουμε δύο και τρείς χειτώνας,εμείς που το όνειρό μας
είναι το σπόρ αυτοκίνητο και το τελευταίο μοντέλο του κινητού, μπορού
με άραγε να αναλογισθούμε πόσοι συνάνθρωποι μας διψούνε κυριολεκ
τικά για...νερό! Αν δεν μας έχει κυριεύσει το τέτας του καταναλωτισμού
αν υπάρχουν έστω λίγα ίχνη ανθρωπιάς ας κάνουμε μερικές σκέψεις
για τους συνανθρώπους του μπλέ πλανήτη.
Περι τα 2,7 δισεκατομμύρια απο τα οποία 980 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν πρόσβαση σε εγκαταστάσεις υγιεινής.
Αν σκεφτούμε οτι περισσότεροι απο τους μισούς κατοίκους των νησιών του Ειρηνικού δεν έχουν πόσιμο νερό αλλά ούτε εγκαταστάσεις υγιεινής.
Πάντα με τις επίσημες στατιστικές στήν Ασία και Αφρική γυναίκες δια
νύουν κάθε μέρα με τα πόδια εξι και παρα πάνω χιλιόμετρα για ...νερό.
Ανθρώπινο δικαίωμα που πρέπει να το έχουν όλοι δήλωσε εκπρόσωπος
του ( IFCR ).
Ολοι εμείς που έχουμε δύο και τρείς χειτώνας,εμείς που το όνειρό μας
είναι το σπόρ αυτοκίνητο και το τελευταίο μοντέλο του κινητού, μπορού
με άραγε να αναλογισθούμε πόσοι συνάνθρωποι μας διψούνε κυριολεκ
τικά για...νερό! Αν δεν μας έχει κυριεύσει το τέτας του καταναλωτισμού
αν υπάρχουν έστω λίγα ίχνη ανθρωπιάς ας κάνουμε μερικές σκέψεις
για τους συνανθρώπους του μπλέ πλανήτη.
Κυριακή 21 Μαρτίου 2010
Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ
Απο την FAZ στις 16.03.2010
1.
Was sind eigentlich Griechen?
Die Griechen stammen nicht von Griechen ab. Das ist eine historische Wahrheit, die den Griechen insgeheim keine Ruhe lässt, weshalb sie die slawische Minderheit im Norden des Landes immer noch tüchtig triezen und der kleinen Balkanrepublik Mazedonien ihren Namen nicht gönnen. Machen wir es kurz: Am Ende der Antike, um das Jahr 600, brachen die Slawen über das ausgeblutete Hellas herein und besiedelten es. Dann, nach der Eroberung Konstantinopels um 1204, kamen fränkische Kreuzfahrer, ihnen folgten Bulgaren, Serben, Katalanen und schließlich die Osmanen, die ab 1450 auch die Macht übernahmen. Zwischendurch hatten sich noch albanische Stämme in den dünn besiedelten ländlichen Regionen Thessaliens, Böotiens und auf der Peloponnes niedergelassen. Und selbst die entscheidende Schlacht des griechischen Unabhängigkeitskriegs, in der die englische und die französische Flotte 1827 die Marine des Sultans zusammenschossen, fand an einem Ort statt, Navarino, der nach einem fremden Reitervolk, den Awaren, benannt ist. Von dort ging es dann über die Befreiung Thessalonikis - damals mehrheitlich von Türken und sephardischen Juden bewohnt - weiter bis zur kleinasiatischen Katastrophe von 1922 und dem nachfolgenden Bevölkerungsaustausch mit der Türkei, bei dem das kleine Land eineinhalb Millionen Auslandsgriechen aufnehmen und integrieren musste. Jeder vierte heutige Grieche stammt von diesen Zuzüglern ab, ebenso viele haben slawische oder albanische Wurzeln, aber natürlich halten alle zusammen wie Pech und Schwefel, wenn es gegen äußere Feinde geht. Und da die Türken - Rache für Konstantinopel! - gerade nicht zur Hand sind, geben die Deutschen eine ideale Zielscheibe ab. Denn sie haben während des Zweiten Weltkriegs im Mutterland der europäischen Kultur auf eine Weise gehaust, dass man heute noch schamrot werden muss. (Andreas Kilb)
Σάββατο 13 Μαρτίου 2010
Richard Dawkins
Αν δεν υπήρχε ο θεός,έπρεπε να βρεθεί,είπε καποτε ο Γάλλος φιλόσοφος Βολταίρος.Ισως να είχε δίκαιο.Φαίνεται πραγματικά ετσι ώστε να μην μπορούσαν πολλοί άνθρωποι να ζήσουν χωρίς θεό.Η ενδιαφέρουσα όμως ερώτηση είναι, χρειαζώμαστε πραγματικά έναν θεό;Νομίζω οχι.
Richard Dawkins
Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010
ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Μέσα στη θύελλα των αντιδράσεων που προκάλεσαν κάποιες δηλώσεις Γερμανών αξιωματούχων και το εξώφυλλο του περιοδικού Focus, δεν προσέχθηκαν οι αφορισμοί ορισμένων δικών μας πνευματικών ανθρώπων. "Ο γερμανικός πολιτισμός βασίζεται στην γενοκτονία" (Γιάννης Σμαραγδής σκηνοθέτης κινηματογράφου), "οι Γερμανοί έχουν και κάποια χιτλερικά γονίδια" (Παύλος Μάτεση συγγραφέας). Από κοντά και ο σκιτσογράφος Στάθης (Σταυρόπουλος) που εδώ και χρόνια ταυτίζει τη φιγούρα του Γερμανού με τον ένστολο αξιωματικό της Βέρμαχτ και των Ες Ες. Μάλιστα σε σκίτσο της 26ης Φεβρουαρίου (αναδημοσιεύτηκε την επομένη στην "Αυγή") υπαινίσσεται πογκρόμ κατά των Ελλήνων που ζουν στη Γερμανία.
Φυσικά όλα αυτά είναι προκαταλήψεις και εμμονές διαδεδόμενες μεν στην ελληνική κοινωνία, αβάσιμες δε. Όσοι ζήσαμε και εργαστήκαμε στη Γερμανία δεν νιώσαμε ποτέ ότι οι Γερμανοί αντιπαθούν τους Έλληνες ή ότι τους θεωρούν υποδεέστερο λαό.
Ας δούμε όμως ποια είναι σήμερα η θέση στη γερμανική κοινωνία των ομάδων του πληθυσμού που κατεδίωξε το ναζιστικό καθεστώς.
Η χώρα βρίθει μνημείων που μαρτυρούν τα δεινά που υπέστησαν οι εβραϊκής καταγωγής Γερμανοί και πολίτες των κατεχόμενων χωρών της Ευρώπης. Οι χώροι των περισσοτέρων στρατοπέδων συγκεντρώσεως έχουν μετατραπεί σε μουσεία. Η 9η Νοεμβρίου ημέρα της καταστροφής των συναγωγών και των καταστημάτων που ανήκαν σε Γερμανοεβραίους το 1938 εορτάζεται επισήμως. Οι εβραϊκές κοινότητες γνωρίζουν περίοδο άνθισης χάρη και στην εγκατάσταση χιλιάδων ανθρώπων εβραϊκής καταγωγής από την τέως Σοβιετική Ένωση.
Οι ανάπηροι που εξοντώθηκαν μαζικά στο πλαίσιο του προγράμματος ευθανασίας απολαμβάνουν σήμερα την φροντίδα του κράτους και τον σεβασμό των συμπολιτών τους. Είναι αδιανόητο στη Γερμανία να παρκάρει όχημα σε σημείο πρόσβασης αναπηρικού αμαξιδίου.
Οι ομοφυλόφιλοι που έφεραν τότε το ροζ αστέρι σήμερα καταλαμβάνουν υψηλά αξιώματα (π.χ. υπουργός Εξωτερικών, δήμαρχος Βερολίνου) και φυσικά δεν αντιμετωπίζουν διακρίσεις ή την χλεύη της κοινωνίας.
Οι γυναίκες που από την εποχή των Κάιζερ όφειλαν να είναι αφοσιωμένες στα τρία Κ (= Kinder Kirche Kueche δηλ. παιδιά εκκλησία κουζίνα ) έχουν εδώ και δεκαετίες εκπορθήσει τα φρούρια της ανδροκρατίας στην πολιτική, στην κοινωνία στην τέχνη. Η αυταρχική εκπαίδευση- κληρονομιά του πρωσικού κράτους - πάνω στην οποία στηρίχθηκε το ναζιστικό καθεστώς έχει αντικατασταθεί από ένα φιλελεύθερο σύστημα που βρίσκεται σε αντιστοιχία με μια προηγμένη αστική δημοκρατία. Ας θυμίσω ακόμη τη συνταγματικά κατοχυρωμένη παροχή πολιτικού ασύλου που μέχρι τουλάχιστον την τροποποίηση του σχετικού άρθρου ήταν απλόχερη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κρατικός μηχανισμός της Δυτικής και σε πολύ μικρότερο βαθμό της Ανατολικής Γερμανίας στηρίχθηκε και σε ανθρώπους που υπήρξαν μέλη του ναζιστικού κόμματος. Η γενιά αυτή έχει αποδημήσει εις Κύριον και απομένουν οι υπερήλικες που θέλοντας και μη ήσαν μέλη των οργανώσεων νεολαίας (π.χ. ο πάπας Βενέδικτος, ο συγγραφέας Γκύντερ Γκρας κ.ά.).
Αλήθεια γιατί δεν ενοχλούν τους υπερευαίσθητους Νεοέλληνες οι περιπτώσεις γνωστών προσωπικοτήτων που διετέλεσαν μέλη της μεταξικής ΕΟΝ (π.χ. Μίκης Θεοδωράκης). Συμπερασματικά η σημερινή Γερμανία δεν έχει καμία ομοιότητα με τη Γερμανία του Χίτλερ. Η ύπαρξη και λειτουργία νεοναζιστικών οργανώσεων δεν αποτελεί δυστυχώς γερμανική αποκλειστικότητα. Ας μας προβληματίσουν τα οικεία κακά: η μη ανεκτική κοινωνία, η υπολογίσιμη εμφάνιση νεοφασιστικών τάσεων με ή χωρίς κοινοβουλευτικό μανδύα.
Φυσικά όλα αυτά είναι προκαταλήψεις και εμμονές διαδεδόμενες μεν στην ελληνική κοινωνία, αβάσιμες δε. Όσοι ζήσαμε και εργαστήκαμε στη Γερμανία δεν νιώσαμε ποτέ ότι οι Γερμανοί αντιπαθούν τους Έλληνες ή ότι τους θεωρούν υποδεέστερο λαό.
Ας δούμε όμως ποια είναι σήμερα η θέση στη γερμανική κοινωνία των ομάδων του πληθυσμού που κατεδίωξε το ναζιστικό καθεστώς.
Η χώρα βρίθει μνημείων που μαρτυρούν τα δεινά που υπέστησαν οι εβραϊκής καταγωγής Γερμανοί και πολίτες των κατεχόμενων χωρών της Ευρώπης. Οι χώροι των περισσοτέρων στρατοπέδων συγκεντρώσεως έχουν μετατραπεί σε μουσεία. Η 9η Νοεμβρίου ημέρα της καταστροφής των συναγωγών και των καταστημάτων που ανήκαν σε Γερμανοεβραίους το 1938 εορτάζεται επισήμως. Οι εβραϊκές κοινότητες γνωρίζουν περίοδο άνθισης χάρη και στην εγκατάσταση χιλιάδων ανθρώπων εβραϊκής καταγωγής από την τέως Σοβιετική Ένωση.
Οι ανάπηροι που εξοντώθηκαν μαζικά στο πλαίσιο του προγράμματος ευθανασίας απολαμβάνουν σήμερα την φροντίδα του κράτους και τον σεβασμό των συμπολιτών τους. Είναι αδιανόητο στη Γερμανία να παρκάρει όχημα σε σημείο πρόσβασης αναπηρικού αμαξιδίου.
Οι ομοφυλόφιλοι που έφεραν τότε το ροζ αστέρι σήμερα καταλαμβάνουν υψηλά αξιώματα (π.χ. υπουργός Εξωτερικών, δήμαρχος Βερολίνου) και φυσικά δεν αντιμετωπίζουν διακρίσεις ή την χλεύη της κοινωνίας.
Οι γυναίκες που από την εποχή των Κάιζερ όφειλαν να είναι αφοσιωμένες στα τρία Κ (= Kinder Kirche Kueche δηλ. παιδιά εκκλησία κουζίνα ) έχουν εδώ και δεκαετίες εκπορθήσει τα φρούρια της ανδροκρατίας στην πολιτική, στην κοινωνία στην τέχνη. Η αυταρχική εκπαίδευση- κληρονομιά του πρωσικού κράτους - πάνω στην οποία στηρίχθηκε το ναζιστικό καθεστώς έχει αντικατασταθεί από ένα φιλελεύθερο σύστημα που βρίσκεται σε αντιστοιχία με μια προηγμένη αστική δημοκρατία. Ας θυμίσω ακόμη τη συνταγματικά κατοχυρωμένη παροχή πολιτικού ασύλου που μέχρι τουλάχιστον την τροποποίηση του σχετικού άρθρου ήταν απλόχερη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κρατικός μηχανισμός της Δυτικής και σε πολύ μικρότερο βαθμό της Ανατολικής Γερμανίας στηρίχθηκε και σε ανθρώπους που υπήρξαν μέλη του ναζιστικού κόμματος. Η γενιά αυτή έχει αποδημήσει εις Κύριον και απομένουν οι υπερήλικες που θέλοντας και μη ήσαν μέλη των οργανώσεων νεολαίας (π.χ. ο πάπας Βενέδικτος, ο συγγραφέας Γκύντερ Γκρας κ.ά.).
Αλήθεια γιατί δεν ενοχλούν τους υπερευαίσθητους Νεοέλληνες οι περιπτώσεις γνωστών προσωπικοτήτων που διετέλεσαν μέλη της μεταξικής ΕΟΝ (π.χ. Μίκης Θεοδωράκης). Συμπερασματικά η σημερινή Γερμανία δεν έχει καμία ομοιότητα με τη Γερμανία του Χίτλερ. Η ύπαρξη και λειτουργία νεοναζιστικών οργανώσεων δεν αποτελεί δυστυχώς γερμανική αποκλειστικότητα. Ας μας προβληματίσουν τα οικεία κακά: η μη ανεκτική κοινωνία, η υπολογίσιμη εμφάνιση νεοφασιστικών τάσεων με ή χωρίς κοινοβουλευτικό μανδύα.
Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010
Ο Αδόλφος ζει
Η ανταλλαγή μύδρων μεταξύ ελλήνων και γερμανών αξιωματούχων, η στοχοποίηση της Ελλάδας από την Καγκελαρία της Άνκελα Μέρκελ καθώς και τα παρελκόμενα ξεχεστήρια από το γερμανικό τύπο, μας κάνουν αναμφισβήτητα να αντιδρούμε δυσανεκτικά. Το βίωμα της ναζιστικής Κατοχής άλλωστε έχει περάσει στην κυτταρική μας μνήμη και με κάθε ευκαιρία αφυπνίζεται και υποτροπιάζει ευρύτατα.
Πολύ περιορισμένο παραμένει ακόμα ωστόσο, το κομμάτι της κοινής γνώμης που παρουσιάζει συμπτώματα ιστορική αλλεργίας κάθε φορά που ένα συμβάν στις παρυφές της μεγάλης ειδησεογραφίας, έρχεται να αποδείξει ότι το 3ο Ράιχ και η αιματηρή του ψευτοϊδελογία, διαθέτουν ακόμα έρεισμα στα μυαλά κάποιων νεαρών ελλήνων. Ένα τέτοιο γεγονός έλαβε χώρα στην, κατά τ’ άλλα αδούλωτη και δημοκρατική, νήσο Κρήτη. Τρεις νεαροί επιτέθηκαν σε μία 27χρονη φιλόλογο που επέστρεφε στο σπίτι της στις 8.15 το βράδυ. Την ακινητοποίησαν, της χάραξαν τα χέρια και της σημάδεψαν τα ρούχα με αγκυλωτούς σταυρούς. Κι αν αναρωτιέστε γιατί επέλεξαν τη συγκεκριμένη κοπέλα, η απάντηση είναι εύγλωττη. Η φιλόλογος παρέδιδε δωρεάν μαθήματα ελληνικής γλώσσας σε παιδιά μεταναστών.
Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010
Το Ντουμπάι και ο Αντώνης
Ήταν, που λέτε, ένα αραβικό εμιράτο, μες στην άμμο και την ξεραΐλα, ονόματι Ντουμπάι. Το οποίο εν έτει 1966 ανακάλυψε πως διαθέτει κοιτάσματα πετρελαίου. Και πολύ λογικά βάσισε την οικονομία του στον μαύρο χρυσό. Μέσα σε μια δεκαετία ο πληθυσμός αυξήθηκε κατά σχε δόν 300% – ας όψονται οι Ινδοί και Πακιστανοί εργατομετανάστες. Το εμιράτο μας άνθιζε.
Πλην όμως, τα κοιτάσματά του, ως φαίνεται, δεν ήταν και για χόρταση. Έπρεπε να βρεθεί εναλ λακτική για την κρατική οικονομία. Κι έτσι, γύρω στα τέλη του ’90 το Ντουμπάι, ενισχυμένο από τον Πόλεμο του Κόλπου, άρχισε να επαναπροσδι ορίζει εαυτόν. Τα πετροδόλαρα συνεισέφεραν πια μόλις 6% στην ντουμπαϊκή οικονομία. Διότι πλέον είχε βρεθεί καινούργιο κοσκινάκι.
Ο οικοδομικομεσιτικός οργασμός που ενέσκηψε στην άμμο του Ντουμπάι άλλαξε δραματικά το φυσικό τοπίο, προσέλκυσε μυριάδες επενδυ τών και μετέτρεψε το εμιράτο στον πιο προσφιλή προορισμό των απανταχού εθισμένων της κατανάλωσης – των συνελλήνων μη εξαιρουμένων. Το εμιράτο μας φυσούσε.
Μέχρι που πριν από λίγες μέρες έσκασε και η είδηση που σοβούσε μήνες τώρα: ο άνεμος που πνέει πάνω από τα... χιονοδρομικά κέντρα, τους ουρανοξύστες, τα τεχνητά νησιά και τα υπόλοιπα χλιδάτα πλην κιτσάτα καλούδια του λαοφίλητου εμιράτου είναι έτοιμος να τους πάρει και να τους σηκώσει... Υπέρογκα χρέη στην κρατικών συμ φερόντων μεγαλοκατασκευαστική Dubai World, δυσκολίες αποπληρωμής, γιαπιά που μένουν μεσοστρατίς, το όλο μέλλον άδηλον.
Και ξαφνικά, εκεί που ψηλαφούσα την εμιρατική είδηση, ήρθε ο κουφός ο παραλληλισμός και με κοίταξε κατάματα. Διότι, αν το καλοδείς, η άνοδος και η (επαπειλούμενη) πτώση του φοβερού και τρομερού Ντουμπάι έρχεται και κουμπώνει περίφημα με την πορεία της Νέας Δημοκρατίας.
Όχι, αλήθεια τώρα. Ο Καραμανλής ο senior, ας πούμε, ήταν σίγουρα το πετρέλαιο της παράταξης. Αυτός που έδωσε το raison d’ être κι έβαλε τα θεμέλια του νεοδημοκρατικού εμιράτου. Ακολούθησε η περίοδος ΠΑΣΟΚ, οπότε και το εμιράτο κλυδωνίστηκε και έδειχνε αβέβαιο περί του πρακτέου. Και τότε, τρία χρόνια μετά τα εγκαίνια του ιστιόμορφου και περιφανούς ξενο δοχείου Μπουρτζ Ελ Αράμπ στο Ντουμπάι, η Νέα Δημοκρατία βρήκε επιτέλους το δικό της οικοδομικομεσιτικό κελεπούρι.
Το όνομά του, Καραμανλής junior. Οι ελπίδες ανάκαμψης και παντοκρατορίας της παράταξης έγιναν ουρανομήκεις. Οι επενδυτές – πολιτικοί τε και κανονικοί – άρχισαν να συρρέουν στη Ρηγίλλης. Πλην όμως, τα πράγματα εδώ μπερδεύ τηκαν πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι στο Ντουμπάι. Κάποιοι λένε πως καθοριστικό ρόλο στην πτώση της Νέας Δημοκρατίας έπαιξαν οι κτηματομε σιτικές δραστηριότητες του μοναχού Εφραίμ. Κάποιοι άλλοι υπενθυμίζουν σκωπτικά πως είναι κουτό στην άμμο να χτίζεις παλάτια – ειδικά όταν δεν σκαμπάζεις γρι από οικοδομή. Ή από πολιτι κή, ενδεχομένως.
Εν πάση περιπτώσει, το πολιτικό Ντουμπάι που επιχείρησε να στήσει ο Ραφηνάτος και οι συν αυτώ, ήρθε και γκρεμίστη κε με πάταγο στις 4 του Οκτώβρη. Κάπου εδώ τελειώνουν οι παραλληλισμοί, δεδομένου ότι το εμιράτο της αραβικής χερσονήσου δεν έχει καταρρεύσει – ακόμα.
Θεωρώ, ωστόσο, ότι ο εμίρης του Ντουμπάι θα μπορούσε να πάρει ένα κάποιο μάθημα ανα λύοντας την ψήφο των 770.683 νεοδημοκρατών, οι οποίοι ανέδειξαν τον Αντώνη Σαμαρά νέο ταγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διότι η μεγα λοπρεπής έλευση του Μεσσήνιου πολιτικού στο τιμόνι της Νέας Δημοκρατίας σηματοδοτεί, χωρίς καμιά αμφιβολία, του διαζύγιο από τις... κτηματομεσιτικές ταρζανιές του πρόσφατου νεοδημοκρατικού παρελθόντος.
Πολιτικός αναλυτής έλεγε την επομένη της νεοδημοκρατικής εκλογής ότι τούτη η ψήφος ισοδυναμεί με την απενοχοποίηση της Νέας Δημοκρατίας. Ορθότατο και ακριβές. Τέρμα οι αμετροεπείς αλλαξοκωλιές που θυμίζουν την πενταετία Καραμανλή, τέρμα τα παλάτια στην άμμο, τέρμα και το ψάρεμα στα θολά νερά του μεσαίου χώρου. Τέρμα για το Μητσοτακαίικο δεν λέω, διότι, ως γνωστόν, έχει πολλά ποδάρια – καθότι και μεγάλο σόι.
Ο Σαμαράς το είχε εξαγγείλει καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής του περιόδου: θα νοικοκυρέψουμε το σπίτι μας, πρώτ’ απ’ όλα. Θα ξαναγυρίσουμε στην άμμο της ερήμου μας – έχοντας, βεβαίως, πρώτα βγάλει το κεφάλι από την ίδια αυτήν άμμο – και θα ξαναστήσουμε κόκκοκόκκο το εμιράτο μας. Θα κλείσουμε τα χιονοδρομικά κέντρα τέρατα καταμεσίς της ερήμου που μας ξέβρασαν στις όχθες της λίμνης Βιστωνίδας...
Εικάζω, πάντως, ότι ο Αντώνης δεν θα κάνει το λάθος να ξαναγυρίσει και στα πετρέλαια. Οι καιροί έχουν αλλάξει, η κλιματοσυνάντηση της Κοπεγχάγης πλησιάζει και η – νεφελώδης πλην επικοινωνιακά αστεράτη – πράσινη ανάπτυξη του Γιώργου επί του παρόντος φυσάει.
Κάποια άλλη συνταγή ευημερίας πρέπει να βρει το άρτι ανανήψαν εμιράτο της Ρηγίλλης. Εύκολο δεν είναι, πλην όμως οι συνθήκες φαντάζουν ιδανικές. Και βλέποντας τον πρωθυ πουργό και τον νέο αργηγό της αντιπολίτευσης να συναντιούνται πολιτισμέ να και υπεράνω μια μόλις μέρα μετά την εκλογή του δεύτερου, δεν ξέρω, βρε αδελφέ, αλλά με κατέλα βε κάτι σαν αισιοδοξία για το νέο πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου.
Πλην όμως, τα κοιτάσματά του, ως φαίνεται, δεν ήταν και για χόρταση. Έπρεπε να βρεθεί εναλ λακτική για την κρατική οικονομία. Κι έτσι, γύρω στα τέλη του ’90 το Ντουμπάι, ενισχυμένο από τον Πόλεμο του Κόλπου, άρχισε να επαναπροσδι ορίζει εαυτόν. Τα πετροδόλαρα συνεισέφεραν πια μόλις 6% στην ντουμπαϊκή οικονομία. Διότι πλέον είχε βρεθεί καινούργιο κοσκινάκι.
Ο οικοδομικομεσιτικός οργασμός που ενέσκηψε στην άμμο του Ντουμπάι άλλαξε δραματικά το φυσικό τοπίο, προσέλκυσε μυριάδες επενδυ τών και μετέτρεψε το εμιράτο στον πιο προσφιλή προορισμό των απανταχού εθισμένων της κατανάλωσης – των συνελλήνων μη εξαιρουμένων. Το εμιράτο μας φυσούσε.
Μέχρι που πριν από λίγες μέρες έσκασε και η είδηση που σοβούσε μήνες τώρα: ο άνεμος που πνέει πάνω από τα... χιονοδρομικά κέντρα, τους ουρανοξύστες, τα τεχνητά νησιά και τα υπόλοιπα χλιδάτα πλην κιτσάτα καλούδια του λαοφίλητου εμιράτου είναι έτοιμος να τους πάρει και να τους σηκώσει... Υπέρογκα χρέη στην κρατικών συμ φερόντων μεγαλοκατασκευαστική Dubai World, δυσκολίες αποπληρωμής, γιαπιά που μένουν μεσοστρατίς, το όλο μέλλον άδηλον.
Και ξαφνικά, εκεί που ψηλαφούσα την εμιρατική είδηση, ήρθε ο κουφός ο παραλληλισμός και με κοίταξε κατάματα. Διότι, αν το καλοδείς, η άνοδος και η (επαπειλούμενη) πτώση του φοβερού και τρομερού Ντουμπάι έρχεται και κουμπώνει περίφημα με την πορεία της Νέας Δημοκρατίας.
Όχι, αλήθεια τώρα. Ο Καραμανλής ο senior, ας πούμε, ήταν σίγουρα το πετρέλαιο της παράταξης. Αυτός που έδωσε το raison d’ être κι έβαλε τα θεμέλια του νεοδημοκρατικού εμιράτου. Ακολούθησε η περίοδος ΠΑΣΟΚ, οπότε και το εμιράτο κλυδωνίστηκε και έδειχνε αβέβαιο περί του πρακτέου. Και τότε, τρία χρόνια μετά τα εγκαίνια του ιστιόμορφου και περιφανούς ξενο δοχείου Μπουρτζ Ελ Αράμπ στο Ντουμπάι, η Νέα Δημοκρατία βρήκε επιτέλους το δικό της οικοδομικομεσιτικό κελεπούρι.
Το όνομά του, Καραμανλής junior. Οι ελπίδες ανάκαμψης και παντοκρατορίας της παράταξης έγιναν ουρανομήκεις. Οι επενδυτές – πολιτικοί τε και κανονικοί – άρχισαν να συρρέουν στη Ρηγίλλης. Πλην όμως, τα πράγματα εδώ μπερδεύ τηκαν πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι στο Ντουμπάι. Κάποιοι λένε πως καθοριστικό ρόλο στην πτώση της Νέας Δημοκρατίας έπαιξαν οι κτηματομε σιτικές δραστηριότητες του μοναχού Εφραίμ. Κάποιοι άλλοι υπενθυμίζουν σκωπτικά πως είναι κουτό στην άμμο να χτίζεις παλάτια – ειδικά όταν δεν σκαμπάζεις γρι από οικοδομή. Ή από πολιτι κή, ενδεχομένως.
Εν πάση περιπτώσει, το πολιτικό Ντουμπάι που επιχείρησε να στήσει ο Ραφηνάτος και οι συν αυτώ, ήρθε και γκρεμίστη κε με πάταγο στις 4 του Οκτώβρη. Κάπου εδώ τελειώνουν οι παραλληλισμοί, δεδομένου ότι το εμιράτο της αραβικής χερσονήσου δεν έχει καταρρεύσει – ακόμα.
Θεωρώ, ωστόσο, ότι ο εμίρης του Ντουμπάι θα μπορούσε να πάρει ένα κάποιο μάθημα ανα λύοντας την ψήφο των 770.683 νεοδημοκρατών, οι οποίοι ανέδειξαν τον Αντώνη Σαμαρά νέο ταγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διότι η μεγα λοπρεπής έλευση του Μεσσήνιου πολιτικού στο τιμόνι της Νέας Δημοκρατίας σηματοδοτεί, χωρίς καμιά αμφιβολία, του διαζύγιο από τις... κτηματομεσιτικές ταρζανιές του πρόσφατου νεοδημοκρατικού παρελθόντος.
Πολιτικός αναλυτής έλεγε την επομένη της νεοδημοκρατικής εκλογής ότι τούτη η ψήφος ισοδυναμεί με την απενοχοποίηση της Νέας Δημοκρατίας. Ορθότατο και ακριβές. Τέρμα οι αμετροεπείς αλλαξοκωλιές που θυμίζουν την πενταετία Καραμανλή, τέρμα τα παλάτια στην άμμο, τέρμα και το ψάρεμα στα θολά νερά του μεσαίου χώρου. Τέρμα για το Μητσοτακαίικο δεν λέω, διότι, ως γνωστόν, έχει πολλά ποδάρια – καθότι και μεγάλο σόι.
Ο Σαμαράς το είχε εξαγγείλει καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής του περιόδου: θα νοικοκυρέψουμε το σπίτι μας, πρώτ’ απ’ όλα. Θα ξαναγυρίσουμε στην άμμο της ερήμου μας – έχοντας, βεβαίως, πρώτα βγάλει το κεφάλι από την ίδια αυτήν άμμο – και θα ξαναστήσουμε κόκκοκόκκο το εμιράτο μας. Θα κλείσουμε τα χιονοδρομικά κέντρα τέρατα καταμεσίς της ερήμου που μας ξέβρασαν στις όχθες της λίμνης Βιστωνίδας...
Εικάζω, πάντως, ότι ο Αντώνης δεν θα κάνει το λάθος να ξαναγυρίσει και στα πετρέλαια. Οι καιροί έχουν αλλάξει, η κλιματοσυνάντηση της Κοπεγχάγης πλησιάζει και η – νεφελώδης πλην επικοινωνιακά αστεράτη – πράσινη ανάπτυξη του Γιώργου επί του παρόντος φυσάει.
Κάποια άλλη συνταγή ευημερίας πρέπει να βρει το άρτι ανανήψαν εμιράτο της Ρηγίλλης. Εύκολο δεν είναι, πλην όμως οι συνθήκες φαντάζουν ιδανικές. Και βλέποντας τον πρωθυ πουργό και τον νέο αργηγό της αντιπολίτευσης να συναντιούνται πολιτισμέ να και υπεράνω μια μόλις μέρα μετά την εκλογή του δεύτερου, δεν ξέρω, βρε αδελφέ, αλλά με κατέλα βε κάτι σαν αισιοδοξία για το νέο πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου.
Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010
Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010
Arbeitslosigkeit
Schlechte Meldungen kann auch die neue Regierung nicht gebrauchen. Deshalb bleibt sie wie die alte dabei, die Arbeitslosenzahlen schön zu rechnen. Arbeitslose, die krank sind, einen Ein-Euro-Job haben oder an Weiterbildungen teilnehmen, werden bereits seit längerem nicht als arbeitslos gezählt. Fast alle Arbeitslosen, die älter als 58 sind, erscheinen nicht in der offiziellen Statistik. Im Mai 2009 kam eine weitere Ausnahme hinzu: Wenn private Arbeitsvermittler tätig werden, zählt der von ihnen betreute Arbeitslose nicht mehr als arbeitslos, obwohl er keine Arbeit hat.
Wer die tatsächliche Arbeitslosigkeit erfassen will, muss ehrlich rechnen. Dazu sagte der damalige Arbeitsminister Olaf Scholz (SPD) am 4. Juni 2009 in der Fernsehsendung Panorama: "Alles, was an Effekten durch arbeitsmarktpolitische Maßnahmen entsteht, wird jedes Mal zusammen mit der Arbeitsmarktstatistik veröffentlicht. ... Ich glaube, dass man sich auf die Seriosität dieses Prozesses verlassen kann." Wer anders rechnen wolle, könne ja "seine Zahl veröffentlichen - und dazu ein Flugblatt drucken." Das tun wir gern. Hier ist die tatsächliche Zahl, die allein auf amtlichen Daten beruht. Im Oktober 2009 sind 4,48 Millionen Menschen arbeitslos. Zeit zu handeln statt zu tricksen.
Dezember 2009
Tatsächliche Arbeitslosigkeit im Dezember 2009 4.548.943
Offizielle Arbeitslosigkeit 3.275.526
Nicht gezählte Arbeitslose 1.273.417
Nicht gezählte Arbeitslose aufgeschlüsselt:
Älter als 58, beziehen Arbeitslosengeld II circa 350.000
Älter als 58, beziehen Arbeitslosengeld I (§ 428 SGB III) 5.641
Ein-Euro-Jobs (Arbeitsgelegenheiten) 326.454
Berufliche Weiterbildung 229.573
Eignungsfeststellungs- u. Trainingsmaßnahmen (z.B. Bewerbungstraining) 4.511
Aktivierung und berufliche Eingliederung (z. B. private Arbeitsvermittlung) 273.456
Beschäftigungszuschuss (für schwer vermittelbare Arbeitslose) 42.196
Arbeitsbeschaffungsmaßnahmen 4.827
Kranke Arbeitslose (§126 SGB III) 36.750
Wer die tatsächliche Arbeitslosigkeit erfassen will, muss ehrlich rechnen. Dazu sagte der damalige Arbeitsminister Olaf Scholz (SPD) am 4. Juni 2009 in der Fernsehsendung Panorama: "Alles, was an Effekten durch arbeitsmarktpolitische Maßnahmen entsteht, wird jedes Mal zusammen mit der Arbeitsmarktstatistik veröffentlicht. ... Ich glaube, dass man sich auf die Seriosität dieses Prozesses verlassen kann." Wer anders rechnen wolle, könne ja "seine Zahl veröffentlichen - und dazu ein Flugblatt drucken." Das tun wir gern. Hier ist die tatsächliche Zahl, die allein auf amtlichen Daten beruht. Im Oktober 2009 sind 4,48 Millionen Menschen arbeitslos. Zeit zu handeln statt zu tricksen.
Dezember 2009
Tatsächliche Arbeitslosigkeit im Dezember 2009 4.548.943
Offizielle Arbeitslosigkeit 3.275.526
Nicht gezählte Arbeitslose 1.273.417
Nicht gezählte Arbeitslose aufgeschlüsselt:
Älter als 58, beziehen Arbeitslosengeld II circa 350.000
Älter als 58, beziehen Arbeitslosengeld I (§ 428 SGB III) 5.641
Ein-Euro-Jobs (Arbeitsgelegenheiten) 326.454
Berufliche Weiterbildung 229.573
Eignungsfeststellungs- u. Trainingsmaßnahmen (z.B. Bewerbungstraining) 4.511
Aktivierung und berufliche Eingliederung (z. B. private Arbeitsvermittlung) 273.456
Beschäftigungszuschuss (für schwer vermittelbare Arbeitslose) 42.196
Arbeitsbeschaffungsmaßnahmen 4.827
Kranke Arbeitslose (§126 SGB III) 36.750
ΨΕΥΔΟΠΑΝΔΗΜΙΑ
H υγεία των πολιτών δεν απειλείται μόνο από τις εκάστοτε πανδημίες. Απειλείται και από τις… «ψευδοπανδημίες». Μέχρι πριν από λίγο καιρό, οποιοσδήποτε σχετικός υπαινιγμός θα παρέπεμπε κατευθείαν σε ανώνυμους συνωμοσιολόγους, σε σχιζοφρενείς επιστήμονες, σε αποτυχημένους ρεπόρτερ- ερευνητές ή σε λάτρεις των ταινιών φαντασίας. Να όμως που ο νεολογισμός «ψευδοπανδημία» θα ακουστεί επισήμως και στο Στρασβούργο. Μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης ζητούν τη δημιουργία ειδικής Επιτροπής, αρμοδιότητα της οποία θα είναι η διερεύνηση της αυθεντικότητας των επιστημονικών δεδομένων και των διεθνών συναγερμών περί της επικινδυνότητας των νέων ιώσεων.
Με κείμενο που υπογράφεται από βουλευτές 10 ευρωπαϊκών χωρών, ο επιδημιολόγος Βόλφγκανγκ Βόνταργκ (μέλος κι αυτός του Συμβουλίου της Ευρώπης) ζητά να ξεψαχνιστούν οι μεθοδεύσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας αναφορικά με τη Νέα γρίπη καθώς και τα στοιχεία στα οποία αυτές βασίστηκαν. Οι υπογράφοντες φρονούν ότι έτσι η Ευρώπη θα είναι περισσότερο υποψιασμένη κι ότι θα αποφευχθεί στο μέλλον ο κενός περιεχομένου πανικός…
Με κείμενο που υπογράφεται από βουλευτές 10 ευρωπαϊκών χωρών, ο επιδημιολόγος Βόλφγκανγκ Βόνταργκ (μέλος κι αυτός του Συμβουλίου της Ευρώπης) ζητά να ξεψαχνιστούν οι μεθοδεύσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας αναφορικά με τη Νέα γρίπη καθώς και τα στοιχεία στα οποία αυτές βασίστηκαν. Οι υπογράφοντες φρονούν ότι έτσι η Ευρώπη θα είναι περισσότερο υποψιασμένη κι ότι θα αποφευχθεί στο μέλλον ο κενός περιεχομένου πανικός…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)