Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου αισθάνονται μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στις μέρες μας, γεγονός που τους επιτρέπει να σχεδιάζουν με άνεση την επικοινωνιακή διαχείριση του δεύτερου μέρους του πακέτου του Μνημονίου. Ανησυχούν, βεβαίως, ότι η οικονομική ύφεση αποσυνθέτει μέρος του μπλοκ εξουσίας, εμπιστεύονται όμως το «ταξικό τους ένστικτο». Εξ άλλου οι παροχές προς τις μερίδες του κεφαλαίου, η συμπίεση δηλαδή του εργατικού κόστους και η απορρύθμιση της κοινωνικής προστασίας της εργασίας, η εξαγωγή της απόλυτης υπεραξίας που λέγαμε παλιά, είναι μόνιμη, ενώ η ύφεση συγκυριακή. Αυτό τουλάχιστον υπόσχονται.Ο Παπανδρέου, όπως και το πολιτικό σύστημα συνολικά, γνωρίζει εκ πείρας την σχετική αυτονομία του πολιτικού καθώς και την ισχύ των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους. Αντίθετα ένα μεγάλο τμήμα της αριστεράς αναφέρεται σε αυτά μόνο στα λόγια. Η κυβέρνηση ξεπέρασε -με τραύματα και απώλειες- το πρώτο «κύμα» των ανοιξιάτικων κινητοποιήσεων εναντίον των μέτρων της και προετοιμάζεται για το δεύτερο.Προετοιμάζεται πολιτικά και ιδεολογικά. Πολιτικά υφαίνει το «συνταγματικό» τόξο της συναίνεσης, της συναίνεσης στο Μνημόνιο και της νέας κοινωνικής πραγματικότητας που εγκαθιδρύει, της επιστροφής δηλαδή στους όρους εκμετάλλευσης και κοινωνικής αναπαραγωγής των αρχών του εικοστού αιώνα. Ο ΛΑΟΣ, η Νέα Δημοκρατία και η Δημοκρατική Αριστερά είναι οι επίσημοι προσκεκλημένοι στο πάρτι, όπως και η Μπακογιάννη και πολλά πρόσωπα, εκπρόσωποι των ελίτ με βαρύνοντα λόγο στον δημόσιο χώρο.Η πλειοψηφία ανταποκρίνεται για τους δικούς της (επί μέρους) λόγους: η Νέα Δημοκρατία γιατί περιμένει να κάνει τη βρώμικη δουλειά το ΠΑΣΟΚ και γιατί προέχει η αντικατάσταση του φθαρμένου πολιτικού προσωπικού της, ο ΛΑΟΣ γιατί είναι αποφασισμένος να διατηρηθεί πάση θυσία εντός του πολιτικού συστήματος. Η Δημοκρατική Αριστερά όμως; Με όρους πολιτικής τακτικής και αυτοτελούς βιωσιμότητας του σχήματος είναι «ακατανόητη» η βιασύνη της να συνάψει συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ τόσο γρήγορα, αρχής γενομένης με τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Ούτε φυσικά μπορεί να διαχειριστεί το πολιτικό μήνυμα απο-πολιτικοποιώντας τις αυτοδιοικητικές εκλογές.Οι τοπικές κοινωνίες δοκιμάζονται εξ αιτίας του Μνημονίου και θα δοκιμαστούν οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά εξ αιτίας του "Καλλικράτη". Με αυτή την έννοια το πολιτικό μήνυμα δεν διασκεδάζεται επειδή σε κάποιες περιοχές θα υποστηρίξουν σχήματα της αριστεράς ή των οικολόγων και σε άλλες, τις σημαντικότερες, το ΠΑΣΟΚ με το επιχείρημα της «χρηστής διαχείρισης».

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου αισθάνονται μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στις μέρες μας, γεγονός που τους επιτρέπει να σχεδιάζουν με άνεση την επικοινωνιακή διαχείριση του δεύτερου μέρους του πακέτου του Μνημονίου. Ανησυχούν, βεβαίως, ότι η οικονομική ύφεση αποσυνθέτει μέρος του μπλοκ εξουσίας, εμπιστεύονται όμως το «ταξικό τους ένστικτο». Εξ άλλου οι παροχές προς τις μερίδες του κεφαλαίου, η συμπίεση δηλαδή του εργατικού κόστους και η απορρύθμιση της κοινωνικής προστασίας της εργασίας, η εξαγωγή της απόλυτης υπεραξίας που λέγαμε παλιά, είναι μόνιμη, ενώ η ύφεση συγκυριακή. Αυτό τουλάχιστον υπόσχονται.Ο Παπανδρέου, όπως και το πολιτικό σύστημα συνολικά, γνωρίζει εκ πείρας την σχετική αυτονομία του πολιτικού καθώς και την ισχύ των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους. Αντίθετα ένα μεγάλο τμήμα της αριστεράς αναφέρεται σε αυτά μόνο στα λόγια. Η κυβέρνηση ξεπέρασε -με τραύματα και απώλειες- το πρώτο «κύμα» των ανοιξιάτικων κινητοποιήσεων εναντίον των μέτρων της και προετοιμάζεται για το δεύτερο.Προετοιμάζεται πολιτικά και ιδεολογικά. Πολιτικά υφαίνει το «συνταγματικό» τόξο της συναίνεσης, της συναίνεσης στο Μνημόνιο και της νέας κοινωνικής πραγματικότητας που εγκαθιδρύει, της επιστροφής δηλαδή στους όρους εκμετάλλευσης και κοινωνικής αναπαραγωγής των αρχών του εικοστού αιώνα. Ο ΛΑΟΣ, η Νέα Δημοκρατία και η Δημοκρατική Αριστερά είναι οι επίσημοι προσκεκλημένοι στο πάρτι, όπως και η Μπακογιάννη και πολλά πρόσωπα, εκπρόσωποι των ελίτ με βαρύνοντα λόγο στον δημόσιο χώρο.Η πλειοψηφία ανταποκρίνεται για τους δικούς της (επί μέρους) λόγους: η Νέα Δημοκρατία γιατί περιμένει να κάνει τη βρώμικη δουλειά το ΠΑΣΟΚ και γιατί προέχει η αντικατάσταση του φθαρμένου πολιτικού προσωπικού της, ο ΛΑΟΣ γιατί είναι αποφασισμένος να διατηρηθεί πάση θυσία εντός του πολιτικού συστήματος. Η Δημοκρατική Αριστερά όμως; Με όρους πολιτικής τακτικής και αυτοτελούς βιωσιμότητας του σχήματος είναι «ακατανόητη» η βιασύνη της να συνάψει συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ τόσο γρήγορα, αρχής γενομένης με τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Ούτε φυσικά μπορεί να διαχειριστεί το πολιτικό μήνυμα απο-πολιτικοποιώντας τις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Αν κάποιος αναζητούσε ένα ρεαλιστικό και μετρήσιμο όφελος από την προπαγανδιζόμενη ως «συμμαχία» ή «άξονας» ή, έστω, προσέγγιση μεταξύ της Ελλάδας και του Ισραήλ, σύντομα θα απογοητευόταν. Δυστυχώς, η χώρα μας δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να τεθεί στην υπηρεσία μιας χώρας η οποία αντιμετωπίζει βασανιστικά αδιέξοδα, που ίσως λυθούν με πόλεμο – κατά του Ιράν.Η συντονισμένη προσπάθεια ΗΠΑ και Ισραήλ να «ρυμουλκήσουν» την «απείθαρχη» και ταλαντευόμενη Τουρκία στον «άξονα του καλού» χρειαζόταν, προφανώς, έναν ατζέντη ή έναν άνευ ισχύος συμπαίκτη, που θα αναλάμβανε να γίνει το εργαλείο του εκβιασμού.Ξεχνώντας την παραδοσιακή στήριξη των Ελλήνων στους Παλαιστινίους, την πολύ πρόσφατη ιταμή συμπεριφορά του Ισραήλ εναντίον Ελλήνων πολιτών στη Γάζα, αλλά και κάθε έννοια εθνικού συμφέροντος, ο πρωθυπουργός έθεσε τη χώρα στην υπηρεσία ενός κράτους που κατέχει παράνομα παλαιστινιακά εδάφη και σφαγιάζει έναν ιστορικό λαό. Κι όσοι μιλούν για ανταλλάγματα, θα έπρεπε τουλάχιστον να κοκκινίζουν από ντροπή.Έχοντας παραδώσει την άσκηση της οικονομικής πολιτικής στους δανειστές και επιτηρητές μας, επιταχύνοντας ήδη το οικονομικό ξεπούλημα της χώρας στους ίδιους αυτούς δανειστές, θα ήταν ίσως υπερβολή να ζητάμε από την κυβέρνηση να κρατήσει για τον εαυτό της την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής και της προάσπισης των – καλώς ή κακώς εννοουμένων – εθνικών συμφερόντων.Είναι όμως βαρύ, ακόμη και για μια καταχρεωμένη και υπό επιτήρηση χώρα, να εκθέτει τον εαυτό της σε κινδύνους που αρχίζουν από μια πιθανή πολεμική εμπλοκή και καταλήγουν στην απειλή της στοχοποίησής της από τη διεθνή ισλαμική τρομοκρατία. Εκτός εάν η παράδοσή μας στα κέφια των ισχυρών «προστατών» μας είναι ένα ακόμη συνειδητό βήμα προς την «αφρικανοποίηση», για την οποία πολλοί πλέον μιλούν, αλλά λίγοι τους πιστεύουν...

Η ΠΟΛΙΣ

Είπες "θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.

Μία πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή...

...καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θα βρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

τους ίδιους και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θα ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού - μην ελπίζεις -

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη τη μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες

ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΣ.

ΜΠΕΡΛΤΟΤ ΜΠΡΕΧΤ

“Κι η τέχνη πρέπει, σ’ αυτούς τους καιρούς των αποφάσεων ν’ αποφασίσει.Μπορεί να κάνει τον εαυτό της όργανο µιας µικρής µερίδας ορισµένων που παίζουν τις θεότητες της µοίρας για τους πολλούς και που απαιτούν µια πίστη που πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να είναι τυφλή, και µπορεί να σταθεί στο πλευρό των πολλών και να βάλει τη µοίρα τους στα δικά τους χέρια.
Μπορεί να παραδώσει τον άνθρωπο στις συγχύσεις, τις αυταπάτες και τα θαύµατα, και µπορεί να παραδώσει τον κόσµο στον άνθρωπο. Μπορεί να µεγαλώσει την αµάθεια και µπορεί να µεγαλώσει τη γνώση. Μπορεί να κάνει έκκληση στις δυνάµεις που αποδείχνουν τη δύναµη τους καταστρέφοντας, και στις δυνάµεις που αποδείχνουν τη δύναµη τους Βοηθώντας.
Όποιος σήµερα θέλει να πολεµήσει την ψευτιά και την αµάθεια και να γράφει την αλήθεια έχει ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες. Πρέπει να έχει το θάρρος να γράφει την αλήθεια παρόλο που παντού την καταπνίγουν, την εξυπνάδα να την αναγνωρίσει παρόλο που τη σκεπάζουν παντού, την τέχνη να την κάνει ευκολοµεταχείριστη σαν όπλο, την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θ’ αποχτήσει δύναµη, την πονηριά να τη διαδώσει ανάµεσα τους.”
Μπέρτολτ Μπρεχτ - Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια.

Das Ende des Kalten Kriegs wurde zum Beginn einer Welle neuer Kriege. Der Kampf um die globale Vorherrschaft, den Zugang zu wichtigen Ressourcen und geopolitische Kontrolle wird offen militärisch ausgetragen. Die Rüstungsausgaben weltweit sind auf über 1.000 Milliarden Dollar gestiegen. Durch ihre Kolonialgeschichte und den Raubbau an Ressourcen, durch neoliberale Politik und Militarisierung in diesen Regionen ist auch die EU erheblich für Armut, Bürgerkriege, Umwelt- und ethnische Konflikte in einer ganzen Reihe von Weltregionen mit verantwortlich. Eine Umkehr ist nötig. Unsere Außen- und Friedenspolitik hat ihre Grundlage im Völkerrecht, strebt nach globaler Gerechtigkeit und der Verwirklichung der Menschenrechte, verlangt Abrüstung und das weltweite Verbot von Massenvernichtungswaffen. Nur soziale Gerechtigkeit, nachhaltige Entwicklung und Demokratie garantieren Stabilität und friedliche Zusammenarbeit.