Ήταν, που λέτε, ένα αραβικό εμιράτο, μες στην άμμο και την ξεραΐλα, ονόματι Ντουμπάι. Το οποίο εν έτει 1966 ανακάλυψε πως διαθέτει κοιτάσματα πετρελαίου. Και πολύ λογικά βάσισε την οικονομία του στον μαύρο χρυσό. Μέσα σε μια δεκαετία ο πληθυσμός αυξήθηκε κατά σχε δόν 300% – ας όψονται οι Ινδοί και Πακιστανοί εργατομετανάστες. Το εμιράτο μας άνθιζε.
Πλην όμως, τα κοιτάσματά του, ως φαίνεται, δεν ήταν και για χόρταση. Έπρεπε να βρεθεί εναλ λακτική για την κρατική οικονομία. Κι έτσι, γύρω στα τέλη του ’90 το Ντουμπάι, ενισχυμένο από τον Πόλεμο του Κόλπου, άρχισε να επαναπροσδι ορίζει εαυτόν. Τα πετροδόλαρα συνεισέφεραν πια μόλις 6% στην ντουμπαϊκή οικονομία. Διότι πλέον είχε βρεθεί καινούργιο κοσκινάκι.
Ο οικοδομικομεσιτικός οργασμός που ενέσκηψε στην άμμο του Ντουμπάι άλλαξε δραματικά το φυσικό τοπίο, προσέλκυσε μυριάδες επενδυ τών και μετέτρεψε το εμιράτο στον πιο προσφιλή προορισμό των απανταχού εθισμένων της κατανάλωσης – των συνελλήνων μη εξαιρουμένων. Το εμιράτο μας φυσούσε.
Μέχρι που πριν από λίγες μέρες έσκασε και η είδηση που σοβούσε μήνες τώρα: ο άνεμος που πνέει πάνω από τα... χιονοδρομικά κέντρα, τους ουρανοξύστες, τα τεχνητά νησιά και τα υπόλοιπα χλιδάτα πλην κιτσάτα καλούδια του λαοφίλητου εμιράτου είναι έτοιμος να τους πάρει και να τους σηκώσει... Υπέρογκα χρέη στην κρατικών συμ φερόντων μεγαλοκατασκευαστική Dubai World, δυσκολίες αποπληρωμής, γιαπιά που μένουν μεσοστρατίς, το όλο μέλλον άδηλον.
Και ξαφνικά, εκεί που ψηλαφούσα την εμιρατική είδηση, ήρθε ο κουφός ο παραλληλισμός και με κοίταξε κατάματα. Διότι, αν το καλοδείς, η άνοδος και η (επαπειλούμενη) πτώση του φοβερού και τρομερού Ντουμπάι έρχεται και κουμπώνει περίφημα με την πορεία της Νέας Δημοκρατίας.
Όχι, αλήθεια τώρα. Ο Καραμανλής ο senior, ας πούμε, ήταν σίγουρα το πετρέλαιο της παράταξης. Αυτός που έδωσε το raison d’ être κι έβαλε τα θεμέλια του νεοδημοκρατικού εμιράτου. Ακολούθησε η περίοδος ΠΑΣΟΚ, οπότε και το εμιράτο κλυδωνίστηκε και έδειχνε αβέβαιο περί του πρακτέου. Και τότε, τρία χρόνια μετά τα εγκαίνια του ιστιόμορφου και περιφανούς ξενο δοχείου Μπουρτζ Ελ Αράμπ στο Ντουμπάι, η Νέα Δημοκρατία βρήκε επιτέλους το δικό της οικοδομικομεσιτικό κελεπούρι.
Το όνομά του, Καραμανλής junior. Οι ελπίδες ανάκαμψης και παντοκρατορίας της παράταξης έγιναν ουρανομήκεις. Οι επενδυτές – πολιτικοί τε και κανονικοί – άρχισαν να συρρέουν στη Ρηγίλλης. Πλην όμως, τα πράγματα εδώ μπερδεύ τηκαν πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι στο Ντουμπάι. Κάποιοι λένε πως καθοριστικό ρόλο στην πτώση της Νέας Δημοκρατίας έπαιξαν οι κτηματομε σιτικές δραστηριότητες του μοναχού Εφραίμ. Κάποιοι άλλοι υπενθυμίζουν σκωπτικά πως είναι κουτό στην άμμο να χτίζεις παλάτια – ειδικά όταν δεν σκαμπάζεις γρι από οικοδομή. Ή από πολιτι κή, ενδεχομένως.
Εν πάση περιπτώσει, το πολιτικό Ντουμπάι που επιχείρησε να στήσει ο Ραφηνάτος και οι συν αυτώ, ήρθε και γκρεμίστη κε με πάταγο στις 4 του Οκτώβρη. Κάπου εδώ τελειώνουν οι παραλληλισμοί, δεδομένου ότι το εμιράτο της αραβικής χερσονήσου δεν έχει καταρρεύσει – ακόμα.
Θεωρώ, ωστόσο, ότι ο εμίρης του Ντουμπάι θα μπορούσε να πάρει ένα κάποιο μάθημα ανα λύοντας την ψήφο των 770.683 νεοδημοκρατών, οι οποίοι ανέδειξαν τον Αντώνη Σαμαρά νέο ταγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διότι η μεγα λοπρεπής έλευση του Μεσσήνιου πολιτικού στο τιμόνι της Νέας Δημοκρατίας σηματοδοτεί, χωρίς καμιά αμφιβολία, του διαζύγιο από τις... κτηματομεσιτικές ταρζανιές του πρόσφατου νεοδημοκρατικού παρελθόντος.
Πολιτικός αναλυτής έλεγε την επομένη της νεοδημοκρατικής εκλογής ότι τούτη η ψήφος ισοδυναμεί με την απενοχοποίηση της Νέας Δημοκρατίας. Ορθότατο και ακριβές. Τέρμα οι αμετροεπείς αλλαξοκωλιές που θυμίζουν την πενταετία Καραμανλή, τέρμα τα παλάτια στην άμμο, τέρμα και το ψάρεμα στα θολά νερά του μεσαίου χώρου. Τέρμα για το Μητσοτακαίικο δεν λέω, διότι, ως γνωστόν, έχει πολλά ποδάρια – καθότι και μεγάλο σόι.
Ο Σαμαράς το είχε εξαγγείλει καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής του περιόδου: θα νοικοκυρέψουμε το σπίτι μας, πρώτ’ απ’ όλα. Θα ξαναγυρίσουμε στην άμμο της ερήμου μας – έχοντας, βεβαίως, πρώτα βγάλει το κεφάλι από την ίδια αυτήν άμμο – και θα ξαναστήσουμε κόκκοκόκκο το εμιράτο μας. Θα κλείσουμε τα χιονοδρομικά κέντρα τέρατα καταμεσίς της ερήμου που μας ξέβρασαν στις όχθες της λίμνης Βιστωνίδας...
Εικάζω, πάντως, ότι ο Αντώνης δεν θα κάνει το λάθος να ξαναγυρίσει και στα πετρέλαια. Οι καιροί έχουν αλλάξει, η κλιματοσυνάντηση της Κοπεγχάγης πλησιάζει και η – νεφελώδης πλην επικοινωνιακά αστεράτη – πράσινη ανάπτυξη του Γιώργου επί του παρόντος φυσάει.
Κάποια άλλη συνταγή ευημερίας πρέπει να βρει το άρτι ανανήψαν εμιράτο της Ρηγίλλης. Εύκολο δεν είναι, πλην όμως οι συνθήκες φαντάζουν ιδανικές. Και βλέποντας τον πρωθυ πουργό και τον νέο αργηγό της αντιπολίτευσης να συναντιούνται πολιτισμέ να και υπεράνω μια μόλις μέρα μετά την εκλογή του δεύτερου, δεν ξέρω, βρε αδελφέ, αλλά με κατέλα βε κάτι σαν αισιοδοξία για το νέο πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου.
